مشکل شایع زنان میانسال!

مشاوره میانسالی

از نگاه سیمون دوبووار زن پنجاه ساله کم کم سن و سال خود را بهانه می کند...

برای رهایی از همه قید و بندهای که جامعه به او تحمیل کرده است...


http://forum.moshaver.co/imported/20...30510355-1.jpg

از روابط جنسی گریزان می شود، از زیر بار اجبار معاشرت، رژیم های غذایی و مراقبت های زیبایی در می رود...

فرزندان این زن بائسه دیگر آنقدر بزرگ شده اند که او را رها کنند و خانه را ترک گویند...


. زن رها شده از این وظایف بالاخره خود را آزاد می بیند (!) ...

اما، از آنجایی که جامعه مردسالار به همه وظیفه های زنانه سیمایی بردگی داده...

زن زمانی که از همه جنبه ها آزاد می شود، گمان می کند تمام جنبه های موثر بودن خود را نیز از دست داده است...

زن پنجاه ساله در نهایت توان است، سرشار از احساس تجربه است...

این همان سنی است که مردان در آن به رفیع ترین مقام و موقعیت شغلی خود می رسند...

اما زنان (از زنانگی که همه هویت ذهنی آنان است) بازنشسته می شوند...

به او در دوران زندگیش چیزی جز زنانگی و فداکاری و از خود گذشتگی یاد داده نشده است...


زن، کم کم بیهوده، توجیه ناشده، سال های دراز بی نوید خزان زندگی را به نظاره می نشیند ...

و نجوا کنان می گوید هیچ کس به من نیازی ندارد. هر چند که این زن بلافاصله و با رضایت تن به این موقعیت نمی دهد...

(بی دلیل نیست که زنان از این زمان به بعد سن خود را پنهان می کنند) و برای کتمان آن بسیار تقلا می کند...

میدونم این پست مال دو ماه پیشه و یکم از زمان ارسالش گذشته، اما با عرض پوزش یه نقدی بر این نوشته دارم...
سیمون دوبووار سال 1986 یعنی یک سال پیش از تولد من دیده ازجهان فروبسته، تا اونجایی هم که من دونم ایشون آخرین کتابش رودر سال 1984 نوشته، یعنی 30 سال پیش... پس خوشبینانه نگاه کنیم ایشون 30 سال پیش این مطلب رو نوشته، البته با توجه به اینکه ایشون مادر فمینیسم لقب گرفته اند احتمالاً این مطالب برمیگرده به دهه 40، یعنی 70 سال پیش... پس نمیشه گفت این بحران مربوط به زن مدرن امروزی هم میشهhttp://cdn.moshaver.co/forum/images/...lingsmiley.gif

سلام من تازه به این جمع پیوستم بعضی از موارد سایت رو خوندم...مفید بود به خصوص این مطلب...
مادرم 54 سالشه ...ولی الان مدت طولانیه که به این موارد دچار شده و خییلی وقتا که ازش میپرسم به چی فکر میکنی یا چهره ات انقدر ناراحته...در جوابم میگه هیچی یا خیلی دیگه بخواد توضیح بده میگه خسته شدم دلم میخواد برم جایی که هیچکس نباشه....خودم باشم و خودم...
مادرم دختر پرشور خانواده بوده و شیطنتاش همیشه زبانزد فامیل بوده...ولی با رسیدن به این سن به نظرم کاملا به س************ رسیده...با مادرم صحبت کردم ترغیبش کردم بعضی فعالیتهارو شروع کنه...مثل پیاده روی و یا گرفتن رزیم غذایی که با توجه به سنش و البته چاقی خییلی براش مفیده و حتی میتونه اعتماد به نفسشو بالا ببره...
بعد از شنیدن حرفام قبول کرده و خودشم دلش میخواد که از این حالت بیرون بیاد ولی منم باید کمکش کنم ولی چه جوری نمیدونم ...البته پدرم هم باتوجه به مطلبی که خوندم که مردان ترجیح میدهند تنها باشند و مشکلاتشان را بیان نکنند ...دقیقا همین رویه رو در پیش گرفته و بازنشتگیش و عدم توانایی کار کردن هم به خاطر سنش به این قضیه دامن میزنه...ولی من میخوام به مادرم کمک کنم تا تو این وضعیت ساکن نمونه...اما پدرم بخاطر غرور بیش از حدش مطمئنم هیچوقت حاضر نیست بهم گوش کنه....
اما مادرم....فعلا مهمتر از همه برام مادرمه...لطفا راهنماییم کنید.....
متشکرم..

سلام دوست خوبم
اگه از مسجد محل تون بپرسین معمولا افرادی هستن ک ماهی ی بار خانم ها را به پیک نیک ی روزه به اماکن زیارتی میبرن اگه بتونن عضو اونجا هم بشن خیلی تو روحیه اش تاثیر داره
یا تو جمع آوری کمک برای جهیزیه عروس هم اگه شرکت کنن و فعالیت داشته باشه
یا با خانم های همسایه و یا فامیل دورهمی مثه جلسه هفتگی بزاره خیلی تو روحیه اشون مفیده