نقل قول:
در سال ۲۰۰۵ اميد به زندگي در كشورهايي چون ژاپن و فرانسه بيش از ۸۰ سال بوده است، حال آن‌كه اميد به زندگي در كشورهاي درحال‌توسعه روبه‌افزايش است. امروزه انتظار مي‌رود يك كودكي كه در كشورهايي چون شيلي، كاستاريكا، جامائيكا، لبنان، سري‌لانكا و يا تايلند به‌دنيا مي‌آيد، بيش از ۷۰ سال زندگي كند.
۱. سالمندي يك پديدة جهاني است. گروه سنّي ۶۰ ساله و بالاتر، جمعيت سالمند تعريف شده است. در سال ۲۰۵۰، حدود ۸۰% افراد سالمند ساكن كشورهاي درحال‌توسعه خواهند بود. سرعت شهرنشيني با جمعيت سالمندي به نسبت موازي پيش مي‌رود. در سال ۲۰۰۷ بيش از نيمي از جمعيت دنيا در شهرها زندگي مي‌كردند و انتظار مي‌رود تا سال ۲۰۳۰ بيش از ۶۰% جمعيت سالمندان در شهرها زندگي كنند.
۲. در واقع، سالمندي بيان‌گر موقعيت جامعة مدرن امروزي است و حاكي از پيشرفت قابل ملاحظه‌اي در امر بهداشت جهاني است و افزايش چالش‌ها در قرن ۲۱، در بين كشورهاي درحال‌توسعه و توسعه‌يافته به اين مهم دامن زده است. در سال ۲۰۰۵ اميد به زندگي در كشورهايي چون ژاپن و فرانسه بيش از ۸۰ سال بوده است، حال آن‌كه اميد به زندگي در كشورهاي درحال‌توسعه روبه‌افزايش است. امروزه انتظار مي‌رود يك كودكي كه در كشورهايي چون شيلي، كاستاريكا، جامائيكا، لبنان، سري‌لانكا و يا تايلند به‌دنيا مي‌آيد، بيش از ۷۰ سال زندگي كند.
۳. اميد به زندگي در موقع تولد در ميان كشورهايي كه از نظر بهداشتي متفاوت هستند، فرق مي‌كند. به‌عنوان مثال، در حالي‌كه ژاپن بالاترين اميد به زندگي (۲/۸۲ سال) را دارد، در چندين كشور افريقايي اميد به زندگي به ۴۰ سال كاهش يافته است.
۴. تفاوت در سطح بهداشت در بين كشورها كاملاً مشهود است. به‌عنوان مثال، مي‌توان انتظار داشت در ايالات متحد گروهي كه وضعيت اجتماعي و اقتصادي بهتري دارند از گروهي كه از نظر اجتماعي و اقتصادي در شرايط پايين‌تري بسر مي‌برند، ۲۰ سال طولاني‌تر زندگي كنند.
۵. انتظار مي‌رود در سال ۲۰۵۰ قريب به ۸۰% كل مرگ‌ها در سنين بيش از ۶۰ سال اتفاق افتد. هزينه‌هاي بهداشتي با افزايش سن افزايش مي‌يابد. به تعويق انداختن مرگ سالمندان از طريق اتخاذ سياست‌هاي مناسب و سلامت سالمندان، موجبات صرفه‌جويي در سيستم مراقبت بهداشتي را فراهم مي‌كند.
۶. افراد سالمند سرمايه‌اي براي ديگر افراد خانواده، اجتماع و اقتصاد به‌شمار مي‌آيند. سرمايه‌گذاري در امر بهداشت در طول زندگي افراد فوايدي را براي هر جامعه خواهد داشت. بعلاوه تغيير در رفتارهاي مخاطره‌آميز به‌ندرت مي‌تواند دير باشد. به‌طوري‌كه اگر يك شخص در سنين ۶۰ تا ۷۵ ساله سيگار را ترك نمايد، خطر مرگ زودرس در وي حدوداً ۵۰% كاهش مي‌يابد.
۷. مراقبت‌هاي بهداشتي اوليه مؤثر براي ارتقاء سطح سلامت در افراد مسن و پيشگيري از بيماري‌ها و مديريت بيماري‌ها مزمن در بيماران آسيب‌پذير بسيار حياتي است. دستوراتي براي مراقبت از افراد مسن در آموزش‌هاي تخصصي گنجانده شده است و اين آموزش‌ها به‌دقت و صرف وقت زيادي نياز دارد. سازمان جهاني بهداشت از افراد دست‌اندركار سيستم بهداشتي، كه بدون توجه به تخصص‌شان موضوعات سالمندي را دنبال كنند حمايت مي‌كند.
۸. بلايا و شرايط اضطراري در افراد مسن بيشترين آسيب‌پذيري را به‌دنبال دارد. به‌طور مثال بيشترين درصد كشندگي در كشور اندونزي كه به دنبال زلزله و طوفان (سونامي) اقيانوس هند در سال ۲۰۰۴ رخ داد در بين افراد ۶۰ ساله و بالاتر بود. همچنين موج گرماي اروپا در سال ۲۰۰۳ در افراد ۷۰ سال و بالاتر تلفات قابل توجهي را در پي داشت. سياست محافظت از افراد مسن در شرايط اضطراري به‌عنوان يك درخواست فوري مطرح مي‌باشد.
۹. در افراد مسن افزايش خطر افتادن و صدماتي كه به‌دنبال آن پيش مي‌آيد، بسيار جدّي است و هزينه‌هاي اقتصادي، بهداشتي و انساني قابل‌توجه‌اي را ايجاد مي‌كند. در استراليا، ميانگين هزينه‌اي را كه سيستم بهداشتي براي يك فرد صدمه ديده ۶۵ ساله و بالاتر متحمل شده است، ۳۶۱۱ دلار در سال‌هاي ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ بوده است.
۱۰. همان‌طور كه هرم سنّي و فعاليت‌هاي اجتماعي تغيير مي‌يابد، با افراد مسنّي مواجه مي‌شويم كه به نوعي مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. سازمان جهاني بهداشت تخمين زده است كه در حدود ۴ تا ۶٪ افراد مسن در سطح دنيا مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. از جمله آنها مي‌توان به سوءاستفاده‌هاي بدني، رواني، عاطفي، مالي يا ناديده گرفتن آنها اشاره نمود. اين نوع سوءاستفاده‌ها حقوق بشر را نقض مي‌كند.
