خطرناک ترین مسیر ها برای رفتن به مدرسه

[ستیلا]

آموزش نقش مهمی توی زندگی همه ی آدمها داره و میدونیم بخش عظیمی اش رو مدرسه ها هستن که به دوش میگیرن.
خوب یا بد، مهم نیست، موضوع اینه که خانواده ها و خصوصا کودکان زیادی هستند که به مقوله “مدرسه رفتن” توجه زیادی میکنن،
و حاضرن به خاطرش از کلی خطر عبور کنن. این در حالیه که بچه هایی که در مناطق پیشرفته و ثروتمند زندگی میکنن،
تمایلی به مدرسه رفتن ندارن و قدر شرایطی رو که دران نمیدونن.
به گفته ی یونسکو ،روند بهبود جذب کودکان به مدارس در طول پنج سال گذشته کاهش پیدا کرده. مناطقی که فاقد راه های مناسب
برای رسیدن به مدرسه هستن (که دلیل اغلبشون سیل هست) و وجود مسیر های خطرناک یکی از اصلی ترین دلایل ترک تحصیل
خیلی ازین کودکان است.

راه حل به نظر ساده ست : ساخت جاده و پل و… اما کمبود بودجه و بلایای طبیعی باعث میشه این راه حل ها عملی نشن. چیزی
که شکی راجع بهش وجود نداره اینه که رفت و آمد روزانه در مسیرهای بی خطر برای رسیدن به تحصیل، حق همه ی کودکانه.


۵ ساعت سفر در بین کوه ها ،که احتمالا دورترین مسیر رسیدن به مدرسه در جهان محسوب میشه: گولو، چین

[replacer_a]



دانش آموزان از نردبان چوبی غیرایمنی بالا میرن، روستای Zhang Jiwan ،قسمت جنوبی چین


کودکان در مسیر مدرسه شبانه روزی از طریق هیمالیا، Zanskar،هند

دانش آموزان در حال حرکت از پل معلق و آسیب دیده ،Lebak،اندونزی



کودکان ۸۰۰ متر رو بر روی کابل فولادی در فاصله ی ۴۰۰ متر بالای رودخانه Rio Negro طی می کنند تا به مدرسه برسن: کلمبیا




دانش آموزان برای رسیدن به مدرسه قایق رانی می کنند،Riau ، اندونزی


این کودکان هم باید از طریق جنگل و این پل که از ریشه درختان ساخته شده به مدرسه برن،هند


این دختر هم باید با سواری بر روی یک گاو به مدرسه بره،Myanmar


کالسکه سواری به مدرسه در Beldanga ، هند


رد شدن از پلی شکسته در برف برا رسیدن به مدرسه درDujiangyan ،Sichuan Province ، چین


کودکان روی سقف قایقی چوبی در Pangururan ، اندونزی


دختران از روی یک تخته از روی دیوار های متعلق به قرن ۱۶ ،Galle Fort، سریلانکا


کودکان در حال طی کردن مسیر مدرسه با قایق ،Kerala، هند


دانش آموزان مدرسه در راه برگشت از مدرسه بر روی یک گاری ،دهلی نو،هند


دانش آموزان در حال عبور از رودخانه Ciherang بر روی قایق الواری از جنس بامبو ،روستای Cilangkap، اندونزی


سفری ۱۲۵ مایلی در کوهها برای رسیدن به مدرسه شبانه روزی ،pili ، چین


کودکانی که برای رسیدن به مدرسه باید بروی این طناب ها که ۳۰ فوت بالا تر از رودخانه است حرکت کنند،پادانگ،سوماترا،اندون زی


دانش آموزان ابتدایی در حال حرکت از رودخانه به وسیله تیوب تایر ها،استان ریزال ،فیلیپین
[replacer_a]

[ashkan1]

عجب زندگی پرماجراجویی دارن. البته تو ایران خودمون هم ازین مسیرا کم نداریم. ایشالاه همه چی درست بشه این کشور های جهان سوم هم پیشرفت کنن

[ستیلا]

عجب زندگی پرماجراجویی دارن. البته تو ایران خودمون هم ازین مسیرا کم نداریم. ایشالاه همه چی درست بشه این کشور های جهان سوم هم پیشرفت کنن

بله متاسفانه در ایران خودمون هم از این مسیر ها داشته وداریم .

با انگشت نداشته اش به آینده اشاره می کند
با انگشت نداشته اش به گرگر اشاره می کند. شهرام تازه 11 ساله شده بود که پدرش قول داد اینبار که از دهدشت برگشت یک خودنویس برایش بخرد. وقتی شنید پدر نزدیک است دوان دوان به سمت رودخانه رفت. سوار نیمکت شد، دستش را روی سیم گرفت و آن را به جهت مخالف حرکت نیمکت کشید. همه هوش و حواسش پی خودنویسی بود که در دستان پدر و زیر نور خورشید گرم گاودانه می درخشید. با صدای بلند خوشامد گفت. می خواست هر چه زودتر از رودخانه بگذرد داشت نزدیک می شد که ناگهان چیزی در دل پدر شکست و هری پایین ریخت.

صدای شهرام بود که داد می زد. فریادش خوشامد نبود، از درد بود. از درد انگشتی که لای دندانه های چرخ گرگر مانده بود. از درد دردی که دیگر نمی توانست خودنویس را در دست بگیرد.
مدتهاست شهرام خودنویسش را روی تاقچه خانه گذاشته و نگاهش می کند. چون دیگر تکیه گاهی برای نگه داشتنش در دست ندارد و پدر غصه این را می خورد که وقتی شهرام بزرگ شد به نگاه سنگین مردم چه جوابی می دهد.

دانش آموزانی که انگشتی برای نگهداشتن مداد ندارند
با انگشت نداشته اش تله کابین را نشانه می رود. " از گرگر بدم می آید. دلم می خواهد زیر پا خردش کنم. مجبوریم با زهرا و فرخ و بقیه بچه ها به مدرسه روستای قلعه گل برویم. نمی شود که هر روز یک بزرگتر بیاید و ما را برساند آن طرف رودخانه. مگر کار یک روز و یکبار است؟!"
دانش آموزان روستای گاودانه مدرسه ندارند. باید مسیر خانه تا رودخانه، رودخانه تا جاده و جاده تا روستای قلعه گل را پیاده بروند تا به مدرسه برسند. مریم یکی از آنهاست. همین چند وقت پیش انگشتش لای جره گیر کرد. دکتر ارتوپد بیمارستان امام خمینی مجبور شد آن را قطع کند. انگشتی که با آن می نوشت را روی دامن سیاهش می گیرد و آینده اش را نشانه می رود.

مریم یکی از دانش آموزان مدرسه شهید زمان در نزدیکی روستای گاودانه است. هر از گاهی که یکی از بچه ها به مدرسه نمی رفت مدیر مدرسه شهید زمان روستای قلعه گل پیگیر می شد که چه اتفاقی برای آن دانش آموز افتاده است. غلامرضا روانگرد می گوید: "وقتی متوجه شدم که بچه ها با چه مشقتی به مدرسه می آیند و در راه عبور از رودخانه چه آسیبی به آنها وارد می شود؛ نامه ای به آموزش و پرورش نوشتم و گزارش دادم." نامه نگاری های روانگرد چند ماهی است که در راهروهای اداری گیر کرده و سرنوشت نامعلومی دارد.

[مهسا90]

خیلی غم انگیزه.