دو راهی ازدواج

سلام.دختری 22 ساله هستم.حدود 7 ماه پیش وارد یک رابطه عاشقانه که برای صرفا دوستی بود با یکی از هم کلاسیانم شدم،با کسی که از حدود یک سال قبل از دوستی با هم رابطه اجتماعی و کلاسی و کار گروهی داشتیم و شناخت نسبتا خوبی از هم داشتیم.ایشون یه سال از من بزرگتر هستن و یک ورودی جلوتر، و قبل از فارغ التحصیل شدن من ارشد یکی از دانشگاه های خوب پذیرفته شدن.من هم از قبل قبول شدن ایشون در فکر ارشد بودم اشون هم قبل از رابطه به من خیلی کمک میکردن از این جهت خیلی بمن نزدیک شده بودن.تا اینکه 7 ماه پیش بمن پیشنهاد دوستی دادن و من هم از اونجایی که حدود یک سال بود که یک رابطه کوتاه عاشقانه نافرجام تموم کرده بودم و بشدت از لحاظ روحی آسب دیده بودم و تنها بودم پذیرفتم.این رابطه ابتدا برای ازدواج نبود اما با توجه شناخت قبلی و شناختی که با رابطه داشتیم خیلی سریع رابطه جدی شد و ایشون تمایل زیادی به ازدواج نشون دادن.من هم.البته باید این بگم که از همون آغاز رابطه ایشون بخاطر دانشگاه جدید تهران بودن و من شهرستان...و رابطه رو کاملا آگاهانه شروع کردیم و صرفا برای لذت کنار هم بودن نبود.از ابتدا دور بودیم.من هم کمی بعد از رابطه حدود 3 ماه فارغ التحصیل شدم و شبانه روزم وقف کردم تا ارشد بتونم تهران قبول بشم.الان هم بعد کنکور قصد داریم ازدواج کنیم اما مشکل اصلی ما نداشتن کار هست،و علاقه شدید ایشون به درس و تمایل شدیدشون به دکتری خوندن که هدف اصلی زندگیشون بوده و هست.بخاطر همین هدف هم نمیتونن کار کنن از طرفی برا ازدواج خانواده من حتما طالب کار هستند بخصوص که من تک دختر هستم.از طرفی سربازی ایشون هست .بیشتر از یک سال از درسشون (ارشدشون)مونده و اگر بخوان دکتری قبول شن باید این مدت کامل صرف نگارش مقاله کنن،از طرفی نگرانن که اگه تو خواستگاری جواب رد بشنون خانواده دیگه پا پیش نمیذارن.حالاما نمیدونیم باید چیکار کنیم.صبر کنیم؟چقدر تا کی؟کار چه کنیم؟برای خواستگاری اقدام کنیم؟اگه مخالفت کردن و حساس شدن و پدر مادرشون دوباره حاضر نشدن بیا چی؟اگه صبر کردیم و دکتری قبول نشدن چی؟کمک کنید لطفا که واقعا هیچی به ذهنم نمیرسه...

به نظر من اگه تو این مدت یعنی تا پایان سربازی و دکتری و شاغل شدن، خواستگار مناسبی براتون پیدا شد، ازدواج کنین. اگر هم نشد منتظر بمونین.ولی اینکه صرفا به خاطر ایشون خواستگاران تون رو رد کنین، اشتباهه.چون اولا ممکنه ایشون با گذر از هر مرحله افکارشون تغییر کنه و شما دیگه فرد ایده الشون نباشین.دوما شما فرصت محدودتری برای ازدواج دارین. اگه تو اون برهه زمانی خواستگارانتون رو بی دلیل رد کنین، فردا روزی اگه بخواین به ازدواج با فرد دیگه ای فکر کنین دیگه خواستگار ندارین.پس قاطعانه با ایشون صحبت کنین و دلایل تون رو بهشون بگین. ایشون یا با شما ازدواج میکنه و در کنار زندگی مشترک به درس و کار می پردازه.یا قبول نمیکنن و تکلیف شما مشخص میشه.

راجب اين آقا، بقول دوستمون بشينيد جدى باهاش صحبت كنيد..اگه بخوان تو تهران ادامه زندگى و تحصيل بدن قطعا به كار نياز خواهند داشت مگر اينكه خانوادشون از نظر مالى ساپورتشون كنن..اگه مورد دوم باشه پس ميتونن بعد از ازدواج تا مدتى كه پسرشون بره سر كار از نظر مالى ساپورتتون كنن اگر پولدار نيستن پس اين آقا بايد حتما سر كار بره پس مشكل داشتن كار هم حل ميشه و خود شما هم ميتونين با سر كار رفتن بهشون كمك كنيد

پدر من 8 سال رفت خواستگاری مادرم و هی جواب رد شنید ولی بازم ول کن نبود (توی این 8 سال مادرم همه خواستگاراشو که خیلیشون هم وضعیت مالی و اجتماعیشون از پدرم بالاتر بود را رد کرد ) و اونقدددر پافشاری کرد که به عشقش رسید ، حالا نسل شماها (و ماها ) جوری [خودخواه و خودمحور] شده که حاضر نیستیم برای عشقمون یکم سختی به جون بخریم :\ لطفا اسم اینجور روابطو "عاشقانه" نذارید که عشق خیلی سختتر و جدیتر از این حرفاست که به این راحتی اگه دیدید به هم رسیدنتون سخته ول کنید طرفو و به خواستگار دیگه ای جواب مثبت بدید :\ کاش منم همنسل ننه بابام بودم جدی .

شما هم اگه خونوادتون اینقدر بسته هستن که شرایط این آقا را قبول نمیکنن همون بهتر که ایشون خواستگاری نیان چون جواب خونواده شما از پیش معلومه ، جالبه ها :) ما پسرا باید مدرک داشته باشیم ، کار داشته باشیم ، پول داشته باشیم ، سربازی رفته باشیم ، خونه و ماشین داشته باشیم که بتونیم بیایم خواستگاری -موقعی که سنمون حدود 27-30 هستش - خواستگاری کسایی که هیچ کدوم از وظایف مارو ندارن و همش از برابری زن و مرد صحبت میکنن :d جهیزیتو که بابات میده ، عموما هم که ساپورت مالیتون پدرتونه و خودتون کار نمیکنید ، شوهر همه چیز تموم هم میخواین :d شوهری که به موقعش مدرن باشه (وقتی حرف ابراز علاقه و دوست داشتن و ... هستش ) و به موقعش سنتی باشه (ساپورت مالی و تعصب روی ناموس و .... ) یکم توقعتونو کم کنید و ما مردا را روز به روز از علاقه به ازدواج دورتر نکنید . هر روز توقعات بیشتر میشه جدی ، همشم مادی

دکتری و سربازی و میشه همیشه رفت واقعا نمیدونم چرا انقدر برای خودتون سختش کردید
خیلیا هم هستن که هم کار میکنند و هم درس میخونند ارشدم که فوقش دو روز در هفته کلاس داره من خواهرم دانشگاه تهران ارشدشو گرفت در حالی که هم باردار بود و هم سرکار میرفت
دوباره شوهر خاله ام با چهل سال سن در حالی هم دفتر اسناد داشت و هم زندگی رتبه ی دکتراش 3 شد
کار و درس هیچ منافاتی باهم ندارند اگرهم نمیتونند این دو تا رو باهم سازماندهی کنند میتونه تکیه کردن بهش سخت باشه
به نظره من اگر واقعا دوستتون دارند بهشون بگید به فکر یک کار مناسب برای خودشون باشند
باید جدی باهاش صحبت کنی و بدونه باید برات تلاش کنه
سعی کن توی این مدت که تکلیفت باهاش مشخص نیست رابطتو باهاش محدود کنی چون میبینه بدون زحمت هم تو رو داره هم درسشو و هم راحتیشو همینم باعث میشه دیرتر به خودش بجنبه
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها |winksmiley|

ممنون دوستان از تمام پاسخ هاتون.دوستان مساله این نیست که ایشون نمیان خواستگاری،من هم اصلا نگاهم به زندگی مادی نیست که انتظار داشته باشم همه چیو برام فراهم کنه مگه من شاهزادم|mellowsmiley|.اصلا رابطه ما طوری نبوده ونیست که من بگم برو فلان کار بکن شرایط ذرست کن همون طور که اشون خیلی پشت من بودن من هم هستم.خانوادشون هم وقتی قبول کردن با شرایط پسرشون بیان خواستگاری از همه بیشتر میدونن شرایطشو پس حتما کمک مالی میکنن اصلا مساله کمک مالی نیست ، احتمالا مساله کار هست که خانواده من میخوان.اره میشه به راحتی با کار ارشد گرفت اما من خودم همین رشته بشدت سخت خوندم و میدونم کار کردن روی مقاله ودکتری چقد مشکله،اگر بخوان کار کنن که از ترم بعد کلا کلاس ندارن و پایان نامه و سمیناره.....بنظرتون میشه واقعا هم کار کرد هم برا دکتری درس خوندو قبول شد؟؟؟؟؟