دیگه شوهرم رو دوست ندارم

سلام. 13 ساله ازدواج کردم و الان 27سالمه و 2تا دختر دارم یکی 5 و یکی 3ساله.
شوهرم مرد مهربانی است و خصلت های خوب زیاد دارد که به فکر خانوادشه و اهل کاره ..
اما یه سری اخلاقاش هست که بعد از این همه سال منو آزار میده و تحملش برام سخت و سخت تر میشه. اون بیش از اندازه به فکر اینده است با این که هم خونه و هم ماشین داریم اون استاد دانشگاه هست و من هم معلم هستم باز هم دنبال کار دیگه هست که اگر یه روزی از کار بیکار شد یه کار دیگه داشته باشه ..
همش در حال قناعته و حتی تو سفر هم من باید ارزانترین غذا و ارزانترین هتل را انتخاب کنم... توی راه باید انتقدر تشنگی بکشیم تا به آب سردکن برسیم ، حاظر نیست که برای بچه هاش هم آب بخره. از لباس و وضع ظاهرش که نگم .هنوز تا به حال برای خودش یه لباس نخریده هر چی که داره من به اجبار براش گرفتم و ازش خواستم که بپوشه اصلا به خودش نمیرسه و با اینکه هزار تا عطر براش میگیرم همیشه بوی گندش حالم را بهم میزنه ...تا مجبورش نکنم موها و ریشش رو کوتاه نمیکنه.
کوچه بازاری صحبت میکنه و اصلا رعایت شأن جمع را نمیکنه
قبلا از اینکه با شوهرم بیرون برم افتخار میکردم اما اون روز به روز بدتر و بدتر میشه و حتی از اینکه بگم این شوهرمه شرم میکنم .. اط وضع ظاهر گرفته تا طرز صحبت کردن هر روز بدتر و بدتر میشه ... طوری که مورد تمسخر خانواده خودش و برادارن من میشه و من از وضع خسته شدم .
چندین سال است که سعی کردم تغییرش دهم با زبان خوش ، مهربانی ، قهر ،دعوا .... اما بی فایده است چند روز خوب میشه و دوباره یاد ش میره
تا یکی دوسال اخیر خیلی محبت میکرد و ابراز علاقه میکرد اما این حرفها هم تموم شده و تبدیل به موجودی بذام شده که حس تنفر دارم و مجبورم به خاطر دخترام باهاش زندگی کنم تا بمیرم
خیلی افسرده شدم و دائم در حال گریه و ناله هستم
لطفا منو راهنمایی کنید

استاد دانشگاهه گفتین؟
چه رشته ای درس میده؟
عزیزم ایشون به خصلت خساست مبتلا هستند و خبر بد اینکه این مشکل درمان نداره و روز به روز تشدید میشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ماهبانو

سلام. 13 ساله ازدواج کردم و الان 27سالمه و 2تا دختر دارم یکی 5 و یکی 3ساله.
شوهرم مرد مهربانی است و خصلت های خوب زیاد دارد که به فکر خانوادشه و اهل کاره ..
اما یه سری اخلاقاش هست که بعد از این همه سال منو آزار میده و تحملش برام سخت و سخت تر میشه. اون بیش از اندازه به فکر اینده است با این که هم خونه و هم ماشین داریم اون استاد دانشگاه هست و من هم معلم هستم باز هم دنبال کار دیگه هست که اگر یه روزی از کار بیکار شد یه کار دیگه داشته باشه ..
همش در حال قناعته و حتی تو سفر هم من باید ارزانترین غذا و ارزانترین هتل را انتخاب کنم... توی راه باید انتقدر تشنگی بکشیم تا به آب سردکن برسیم ، حاظر نیست که برای بچه هاش هم آب بخره. از لباس و وضع ظاهرش که نگم .هنوز تا به حال برای خودش یه لباس نخریده هر چی که داره من به اجبار براش گرفتم و ازش خواستم که بپوشه اصلا به خودش نمیرسه و با اینکه هزار تا عطر براش میگیرم همیشه بوی گندش حالم را بهم میزنه ...تا مجبورش نکنم موها و ریشش رو کوتاه نمیکنه.
کوچه بازاری صحبت میکنه و اصلا رعایت شأن جمع را نمیکنه
قبلا از اینکه با شوهرم بیرون برم افتخار میکردم اما اون روز به روز بدتر و بدتر میشه و حتی از اینکه بگم این شوهرمه شرم میکنم .. اط وضع ظاهر گرفته تا طرز صحبت کردن هر روز بدتر و بدتر میشه ... طوری که مورد تمسخر خانواده خودش و برادارن من میشه و من از وضع خسته شدم .
چندین سال است که سعی کردم تغییرش دهم با زبان خوش ، مهربانی ، قهر ،دعوا .... اما بی فایده است چند روز خوب میشه و دوباره یاد ش میره
تا یکی دوسال اخیر خیلی محبت میکرد و ابراز علاقه میکرد اما این حرفها هم تموم شده و تبدیل به موجودی بذام شده که حس تنفر دارم و مجبورم به خاطر دخترام باهاش زندگی کنم تا بمیرم
خیلی افسرده شدم و دائم در حال گریه و ناله هستم
لطفا منو راهنمایی کنید

---

سلام

عزیز متاسفم از آنچه که خواندم ایشون چند سالشونه؟؟

سپاس

دکتر

سلام ببخشید که این راه حل رو میدم ولی برادر من هم همین طور بود وخوب شد. به زور یه بار این کارو براش انجام بدید.مثلا شب بریزید سرش موهاشو کوتاه کنید یا بکشونیدش تو حموم و در رو بروش قفل کنید وتا حمام نکرده در رو باز نکنید من این کار رو روی برادرم امتحان کردم جواب داد.|blushsmiley|