سلام
تو رو خداااااااااااااااا کمکم کنید دارم دیووووووووووونه میشم!!!!
زندگی دنیا برام خیلی پوچ و بی اهمیت شده!!
انگار دیگه هیچی از این دنیا نمیخوام!!!
هرکس ازم میپرسه آرزوت تو دنیا چیه جوابی ندارم بهش بدم!!!
نه تحصیلات دیگه واسم مهمه، نه شغل، نه ثروت، نه ازدواج!!!!
انگار بدست آوردن هیچ کدوم از اینا واسم مهم نیست!!
همش میگم: شد شد، نشد نشد!!!!
نه اینکه از زندگی دست کشیده باشم و منزوی بشم!!
من تمام فعالیتام رو دارم، رفت و آمدام رو دارم، کارشناسی ارشد دارم میخونم، فعالیت های انجمنی دانشجویی دارم، خانواده و دوستای خوبی دارم خدا روشکر!! یعنی هیچ مشکلی ندارم فقط نمیدونم چرا زندگی رو مهم تلقی نمیکنم!!
هر کاری هم که انجام میدم هدفی پشتش نیست! انجام میدم که یجوری این زندگی و این عمر بگذره! همه کارام واسه گذروندن زندگی شده فقط!
همش با خودم میگم کاش منم یه انگیزه ای داشتم برای بدست آوردن چیزی!! که واسش تلاش کنم و بهش برسم! اما واسه رسیدن به هیچی تلاش نمیکنم!! منتظر هیچی نیستم!!!
اگر اعمال درستی داشتم، صدباره از خدا طلب مرگ میکردم که این زندگی زودتر تموم بشه!!!!
بعضیا بخاطر مشکلات زیادی که تو زندگی دارن میخوان زندگی شون زودتر تموم شه، ولی واسه من فرق میکنه!!! من در عین اینکه هیچ مشکلی تو زندگیم ندارم دوست دارم زندگی این دنیا تموم بشه!!
چرا آخـــــــــــــــه؟؟؟؟؟ این افکار مزخرف چیه که تو ذهنم میاد؟؟؟((((((((((
من چیکارکنم با زندگی دوست بشم؟؟؟؟
نظرت چیه؟
