الآن تا حدودی میتونم بفهمم دلیل افسردگی من چیه. حالا با کنکاش تو خودم میفهمم دلیلش چیه اما برام یه علامت سوال ایجادشده چرا ؟ آخه چرا؟
دلیل افسردگی من تنهاییه من تو عمرم هیچ دوستی نداشتم همیشه دوس داشتم کسی رو داشته باشم که باهاش دوست باشم اما هیجوقت کسی نبود بزا این موضوع هم همیشه احساس حقارت میکردم و تو خودم دنبال یه دلیل میگشتم که جرا منفورم و همیشه جواب به خودم تنها سکوت بود همین واقعا چرا شاید بگید رفتارت ناشایسته اما نه این دلیلش نیست بخدا خودمم نمیدونم دلیلش چیه رفتارم ناشایست نبوده و اکثرا مورد توپ و تشر بقیه بودم اولاش به خودم قبولونده بودم که من شایسته این تشر و بی احترامی هستم و اگه رفتار غیر این باهام میشد تعحب میکردم . اما کم کم دیگه نمیتونستم بپذیرم که آخه چرا باید شایسته این رفتار باشم و خودم به این نتیجه رسیدم تو روابط احتماعی یه جور قانون جنگل نهفتست و بخور تا خورده نشی منم شروع کردم به پرخاش اما بعد یه مدت دیدم خستم از این همه رفتار مغایر با میل درونیم بنابراین رویه انزوا رو پیش گرفتم دیگه با هیچ کس حرف نمیزدم و تو تنهایی خودم فرو رفتم و تا کسی مستقیم نمیومد بام حرف بزنه صدای منو هیچ وقت نمیشنید اما این هم منو اذیت میکنه . من میدونم مشکل دارم آرزوی بودن تو اجتماع و دوست یابی رو دارم اما کو کسی که منو بخواد من بی دلیل محکوم به تنهایی هستم و دیگه کم آوردم دارم میمیرم الآندارم گریه میکنم هیچ کسو تو دنیا ندارم چکار کنم ؟؟
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط مهرناز123
به نظر من تو هر برخوردی باید یه سری چیزا رعایت شه .باید طرفو بشناسی وبه ادمی که لیاقتشو داره محبت کنی نه از دم به همه چون ادما گاهی از محبت بیش از حد سواستفاده میکنن.بعد هم اینکه هیچوقت خودتو دست کم نگیر چون وقتی خودت خودتو باور نداشته باشی از دیگران چه توقعی داری؟هر وقتم دلت گرفت بیا چت باکس به منم یه پیام بده بیام یا پیام خصوصی.
مامانم هم هیچ وقت ابراز محبتی ازش ندیدم برعکس همیشه متشنجم میکرد نمیدونم کی به این پدر و مادر گفته بود دوران 
همیشه از شدت اعصاب خوردی عضلاتم درد میکرد پاهام همیشه درد میکردن شبا که همه میخوابیدن تو تخت خواب گریه میکردم التماس خدا میکردم زندگیمو به آخر برسئنه چن بارم به طور جدی به خودکشی فکر کردم که جرئت نکردمم انجامش بدم همش شانتاژ و زیرآب زدن بود چه تو مدرسه چه تو خونه کم کم به این نتیجه رسیدم تو مدرسه با بچه ها حرف نزنم اطلاعاتی از خودم ندم که سوژه مسخرشون بشم و برای لباسامم چون خانواده به شدت دیکتاتور داشتم نمیتونستم بشون بگم اجازه بدید خودم لباسمو انتخاب کنم اونام هر آشغالی دلشون میخاست تنم میکردن و بچه ها هم مسخرم میکردن دیگه داشتم دیوونه میشدم تحت فشار که تصمیم گرفتم تحت هیچ شرایطی از خونه بیرون نرم تا کسی منو با این لباسا نبینه که مسخرم کنه چند سال جز برا مدرسه پامو از خونه بیرون نزاشتم
