برقراري ارتباط با فرد اسكيزوفرن

[hamandish]

سلام خدمت دوستان عزيز
باتشكر از راهنمايي هاي شما
مدتي است كه يك فرد اسكيزوفرن براي مشاوره در بيمارستان برخورد دارم
ايشون خانم 33 ساله اي است كه خيلي سخت ارتباط برقرار مي كند.
به شدت شكاك هستند و نشانه هايي از وسواس شستشو را نشان مي‌دهند
ايشون تا حدي بهم اعتماد كرده ولي هنوز راجع به بعضي از مسائل سخت صحبت مي كند و يا مانع از ادامه صحبت مي شود
اگر كسي اطلاعاتي راجع به چگونگي برقراري ارتباط بهتر با اين افراد دارد ممنون مي شم در اختيارم قرار بده

[Dr . Security]

اسکیزوفرنی بیماری شایعی است که يك در صد از مردم جهان در طول عمر به آن مبتلا می شوند، در صورتی که جمعیت ایران 70 میلیون نفر باشد،احتمالاً 350 هزار نفر مبتلا به این بیماری درکشورخواهیم داشت.
اگر سایر اختلالات مشابه اسکیزوفرني را نیز در نظر بگیریم، این رقم به حدود دو برابر افزایش می یابد. این بیماری می تواند افراد را در تمام سنین مبتلا کند ولی در افراد جوان بین 15 تا 25 سال ، بیشتر دیده می شود و زن و مرد را به یک نسبت مبتلا می سازد. بیماری اسکیزوفرني به علت آغاز در دوران جوانی و سیر عموماً پیشرونده و نشانه های شدید، بیشتر تخت های بیمارستان های روانپزشکی را اشغال می کند و هزینه زیادی صرف درمان، توانبخشی و نگهداری این بیماران می شود. از علایم و نشانه های پیش ازشروع بیماری در اسکیزوفرنیا می توان به كاهش نياز به خواب، شب بیداری و خوابیدن در طول روز، کناره گیری از اجتماع، ناتوانی در تمرکز، حالت خیرگی در چهره، کاهش توجه به بهداشت فردی و راه رفتن طولانی در خیابان اشاره کرد . علایم ونشانه های بعد از بیماری نيز شامل افسردگی، از دست دادن علاقه، اختلالات فکری، فقدان انرژی، انزوا و مشغولیت ذهنی با افکار ناراحت کننده می باشد. می توان گفت مشکل عمده در درمان این بیماری، عدم آگاهی خانواده ها در نحوه ارتباط با بیماران مبتلا به اسکیزوفرني است. جهت افزایش آگاهی خانواده های بیماران اسکیزوفرن، راهنماي کاربردی نحوه ارتباط با این بیماران به حضورتان ارائه می گردد:

---

گام اول:نحوه برخورد با بیماری که بدبینی دارد
1- علی رغم اعتقاد غلط بیمار، صادقانه با او روبرو شوید و او را بپذیرید. صبور باشید و در جلب اعتماد بیمار نسبت به خود عجول نباشید.
2-در ذهن خود به بیمار حق دهید او با چنین اعتقادی که دارد، باید وحشت زده باشد و رفتار آزار دهنده ای از خود نشان دهد. لذا از سرزنش کردن، مسخره کردن، توهین و قضاوت عجولانه جداً بپرهیزید.
3-از هرگونه بحث و گفتگو به منظور تغییر اعتقاد بیمار، پرهیز کنید، زیرا او فعلاً ظرفیت لازم برای قبول دلائل شما را ندارد.
4-مواظب پیام های غیرکلامی خود مانند خندیدن، نگاه کردن، نحوه ایستادن، نشستن، فاصله خود با او، تماس فیزیکی ، حرکات چهره و بدن و ....باشید، زیرا بیمار به همه حالات اطرافيان توجه كامل دارد.
5-پچ پچ کردن و در گوشی صحبت کردن ، شک بیمار را تشدید می کند ، لذا از اینگونه کارها اجتناب نمایید.
6- در صورتی که بیمار جویای نظر شما باشد و شرایط را مساعد می بینید، می توانید چنین اظهار نظر کنید:
«با وجود اینکه شما چنین اعتقادی دارید، من با نظر شما موافق نیستم هر چند به نظر شما احترام می گذارم».
7-منتظر سست شدن اعتقاد غلط و یا هذیان بیمار بمانید. مصرف منظم دارو به تدریج این کار را خواهد کرد و بیمار پس از مدت کوتاهی از حالت هذیان خارج می شود و در اعتقاد غلط خود دچار شک و ترديد شده، نهایتاً آن را پاک می کند.

---

گام دوم : راه های مقابله با پرخاشگری بیمار
1-در ابتدا می بایست از نزدیک شدن به بیمار و دست زدن به او پرهیز کنید. گاهی این رفتار موجب تحریک بیشتر بیمار می گردد و بر خشم او می افزاید.
2-پس از شناخت عوامل برانگیزاننده خشم بیمار، بایستی سعی کرد احساسات او را درک نموده و به بیمار مجال داد تا بتواند با صحبت كردن، مشکل خود را بیان نمايد .
3-به منظور دستیابی به مورد مذکور، اجازه ابراز عواطف و نشان دادن همدردي با بیمار کمک کننده است. برای مثال به بیمار اظهار می داریم: « عصبانی به نظر می رسید»، «چیزی شما را عصبانی کرده است»، « به نظر می رسد که حالتان خوب نیست». این جملات به بیمار اجازه می دهد تا با صحبت کردن، خود را تخلیه کند و در عین حال تا حدودی مشکلات خود را بشناسد.
4-با بیمار به نحوي برخورد کنید که نشان دهد او را به گرمی پذیرفته اید. گویا به او حق می دهید که از چیزی نگران باشد، مثلاً با گفتن جملاتی نظير« من مایلم مشکل شما را گوش کنم»، « نگران شما هستم»، « حتماً اتفاق ناگواری شما را ناراحت کرده است» به او نشان می دهید که به علت رفتار پرخاشگرانه، مورد شماتت قرار نخواهد گرفت. از آنجا که بیمار خشمگین چندان منطقی نمی اندیشد، پس بهتر است زیاد حرف نزنید و از جملات پیچیده استفاده نکنید.
5-کسانی که تحمل کمتری دارند، بهتر است با بیمار روبرو نشوند ، زیرا عصبانیت آنها شعله خشم بیمار را بیشتر می کند . لذا توصیه می شود کسانی با بیمار روبرو شوند که بیشتر مورد اعتماد وی باشند.
6-در مواجهه با بیمار خشمگین نبایستی به تنهایی در مقابل او قرار بگیرید و بهتر است چند نفر مراقب او باشند. در بسیاری از موارد وقتی بیمار خود را در مقابل چند نفر ببیند ترجیح می دهد تسلیم شود. گاهی بیمار شروع به صحبت و گریه می کند، در این مواقع بایستی اجازه داد بیمار احساسات خود را تخلیه کند.
7-در صورت بالا بودن شدت پرخاشگری و خشونت بيمار و عدم کنترل وضعیت وي از طریق رهنمودهای بالا با پلیس 110 یا اورژانس 115 يا اورژانس اجتماعي 123 تماس بگیرید و بگویید که برای درمان طبی و کنترل رفتار خشونت آمیز بیمارتان احتیاج به کمک آنها دارید.
8-در صورتي كه علائم توهم و هذيان بيمار تحت كنترل قرار گرفته باشد ولي همچنان رفتارهاي پرخاشگرانه از خود نشان دهد بهتر است مراتب را به اطلاع روان پزشك معالج برسانيد . برخی از دارو هایی که در درمان اینگونه بیماران به کار می روند، اثر ضدپرخاشگری دارند و می توانند تا حد زیادی این رفتارها را در بیمارتان کاهش دهند.

---

گام سوم : نحوه برخورد با بيماردر شرایط بحرانی:
1- تا جايي که می توانید آرام باشید.
2- تلویزیون و رادیو را خاموش کنید.
3- به آرامی و آهستگی صحبت نماييد.
4- بیمار را تشویق کنید که بیشتر بنشیند و صحبت کند.
5- از او بخواهید که در مورد حالات خودش (ترس، نگرانی و...) صحبت کند.
6- از بیان جملاتی مانند«چرا مثل بچه ها رفتار می کنی»، « این چه کارهایی است که انجام مي دهي » اجتناب کنید.
7- بالای سر بیمار نایستید و خیلی به او نزدیک نشوید.
8- بیمار را تحقیر نکنید و با او جر و بحث نکنید.
9- تا جایی که مقدور است در شرايط بحراني بيمار ، با وي تماس چشمی برقرار نکنید.
10- مسیر خروجی منزل را در مقابل او سد نکنید.
11- در حضور بيمار با سایر اعضای خانواده جر و بحث نکنید.
12- او را تشویق کنید با شما و یا فردی که رابطه خوبی با او دارد به بیمارستان برود.
13- اگر نتوانستید بیمار را آرام کنید ، ممکن است شرایط خطرناکی برای دیگر اعضای خانواده یا خود بیمار پیش آید، در این صورت با پليس ، اورژانس 115 يا اورژانس اجتماعي تماس بگیرید.

---

گام چهارم : مهارت مقابله با استرس فرد مراقبت کننده
1- از خودگویی های مثبت استفاده کنید، یعنی همیشه توانمندی ها و علل مراقبت از بیمار را برای خود بازگو کنید.
2- بر توانایی ها و تکالیف خود تمرکز کنید، یعنی برگه ای را برداشته و توانمندی ها و وظایفی را که در قبال بیمار پذیرفته اید ثبت کنید و راه های انجام آن را بشناسید.
3- پیدا کردن مؤسسات حمایتی و بررسي راه های کمک آنها.
4- سرگرمی هایی را برای خودتان در نظر بگیرید.

---

گام پنجم :مهارت مراقبت های هیجانی و شناختی
1-در اتاق بیمار به کاری مشغول شوید.
2- در صورت تمایل بیمار با او قدم بزنید.
3- برای شروع صحبت با بیمار سعی کنید انتخاب موضوع صحبت را در اختیار بیمار قرار دهید تا بر حسب علایق و سلیقه های او عمل شود.

[farokh]

سلام خدمت دوستان عزيز
باتشكر از راهنمايي هاي شما
مدتي است كه يك فرد اسكيزوفرن براي مشاوره در بيمارستان برخورد دارم
ايشون خانم 33 ساله اي است كه خيلي سخت ارتباط برقرار مي كند.
به شدت شكاك هستند و نشانه هايي از وسواس شستشو را نشان مي‌دهند
ايشون تا حدي بهم اعتماد كرده ولي هنوز راجع به بعضي از مسائل سخت صحبت مي كند و يا مانع از ادامه صحبت مي شود
اگر كسي اطلاعاتي راجع به چگونگي برقراري ارتباط بهتر با اين افراد دارد ممنون مي شم در اختيارم قرار بده

اگر واقعا" قصد کمک به ایشون رو دارید میتونید با مشاورروانشناسی در این مورد مشورت کنید

بیان حالت ها و نوع رفتار و برخورد این فرد میتونه در پیدا کردن راهکارهای رفتار درمانی موثر باشه

چون این بیماری دارودرمانی همراه با رفتار درمانی رو میطلبه و هر رفتار اشتباه شما میتونه وضع بیمارو وخیم تر کنه

برنامه‌ی درمانی بالینی بیماران روان‌گسیخته شامل بستری کردن آن‌ها و تجویز داروهای ضدروان‌پریشی و همچنین انجام درمان‌های روانی – اجتماعی نظیر مهارت‌های رفتاری، خانوادگی،‌گروهی، فردی و اجتماعی، و درمان‌های توان‌بخشی است. هرکدام از روش‌های درمانی فوق را می‌توان به صورت سرپایی یا بستری انجام داد.
زمانی این بیماران باید بستری شوند که احتمال خطرناک بودن بیمار برای دیگران،‌خودکشی و وجود علایم شدیدی که به علت آشفتگی زیاد سبب عدم مراقبت از خود و یا خطر آسیب زدن به خود شوند، وجود داشته باشد.

درمان دارویی.

درمان با الکتروشوک (ect). برای درمان روان‌پریشی حاد و گونه کاتاتونیک موثر است. افرادی که بیماری آن‌ها کمتر از یک سال طول کشیده است بهترین پاسخ را به این درمان می‌دهند. Ect یک درمان امیدوارکننده برای علایم مثبت مقاوم به شمار می‌رود. نشان داده شده است که این روش دارای اثرات هم‌افزایی با داروهای ضدروانپریشی است.


درمان‌های روانی – اجتماعی.
استفاده از مداخلات روانی – اجتماعی به همراه داروهای ضدروانپریشی برای درمان بیماران روان‌گسیخته،‌در مقایسه با کاربرد داروهای ضدروانپریشی به تنهایی از کارآیی بیشتری برخوردار است.

1. رفتار درمانی. عبارت است از تقویت مثبت رفتارهای مطلوب از طریق اعطای پاداش‌های خاص و نمادین، نظیر مسافرت یا امتیازات ویژه. هدف از این درمان، تعمیم رفتارهای تقویت‌شده به بیرون از بخش‌های بیمارستان است.

2. گروه درمانی. هدف از این درمان حمایت از بیمار و بهبود مهارت‌های اجتماعی وی (از جمله فعالیت‌های زندگی روزمره) می‌باشد. گروه‌های درمانی به ویژه به کاهش انزوای اجتماعی و افزایش واقعیت‌سنجی بیمار کمک می‌کنند.

3. خانواده درمانی. تکنیک‌های درمان خانوادگی به شکل قابل ملاحظه‌ای میزان عود اسکیزوفرنی را در عضو مبتلای خانواده کاهش می‌دهند. تعامل‌های ابراز هیجانی (ee) بالا را می‌توان از طریق خانواده درمانی کاهش داد. گروه‌های خانوادگی متعدد که در آن‌ها اعضای خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مسائل و مشکلات خود را تشریح کرده و با یکدیگر هم‌فکری می‌کنند نیز به ویژه مفید واقع شده است.

4. روان‌درمانی حمایتی. از آنجا که خود درونی این بیماران بسیار آسیب‌پذیر است،‌روش سنتی روان‌درمانی بینش‌گرا معمولاً برای درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی توصیه نمی‌شود. درمان حمایتی که به صورت مشاوره،‌اطمینان بخشی،‌آموزش،‌الگوسازی، حدگزاری، و واقعیت‌سنجی انجام می‌شود عموماً روش انتخابی درمان است. به عنوان یک قانون هرچه بینش بیمار مطلوب‌تر و قابل تحمل‌تر باشد اهداف درمانی به صورت کامل‌تری حاصل شده‌اند. درمان شخصی نوعی از درمان حمایتی است که براساس اعتماد کامل به ارتباط درمانی، همراه با تلقین امیدواری و انتقال اطلاعات انجام می‌شود. بیمارانی که در حالت کاتاتونی یا گوشه‌گیری هستند اغلب کاملاً نسبت به محیط هوشیار بوده و هرچه در اطراف آن‌ها گفته شود را متوجه می‌شوند.

5. آموزش مهارت‌های اجتماعی. عبارت است از تلاش برای بهبود نقائص مهارت‌های اجتماعی،‌ نظیر تماس چشمی نامناسب، عدم برقراری ارتباط،‌ادراک نادرست از دیگران، و عدم تناسب اجتماعی،‌از طریق انجام درمان‌های حمایتی که به صورت سازمانی و گاهی به صورت شخصی (و اغلب به شکل گروهی) طراحی می‌شوند و شامل انجام تکالیف منزل،‌مشاهده نوارهای ویدئویی،‌و بازی کردن نقش‌های مختلف هستند.

6. مدیریت موردی. به‌منظور برطرف کردن نیازهای غیرانتزاعی و هماهنگی مراقبت از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی انجام می‌شود. مدیریت موردی در هماهنگ کردن برنامه‌های درمانی و برقراری ارتباط میان مراکز مختلف نقش دارد. در این روش به بیماران کمک می‌شود تا برای خود شغل،‌مسکن،‌و منابع مالی تهیه کنند. همچنین مراکز مراقبت‌های بهداشتی (مشاوره‌ای) و مراکز امدادی و مدیریت بحران در جهت درمان بیماری هدایت می‌شوند.