بعد از مدتی کم اهمیت می شم.

[کامران فاطمی]

سلام به همه
پسری 22 ساله هستم. دانشجوی مهندسی معماری.
راستش همیشه و هر وقت وارد یک جمعی می شم فکر می کنم زیاد در دید هستم و به من زیاد توجه میشه مثلا وقتی که دوستای جدیدی پیدا می کنم.
یا وقتی که وارد محیط دانشگاه شدم یا اصلا همون موقع که در مدرسه بودم و وارد یک سطح دیگه ای می شدم. ولی بعد از اون یعنی یک الی دو ماه که از آشنایی مون بگذره دیگه در اون گروه جدید کم اهمیت می شم. اگرچه شاید در بسیار از موارد خیلی توانایی داشته باشم ولی بهم اعتنا نشه. خودم وقتی به اتفاقاتی که در طول روز می افته فکر می کنم نتیجه می گیرم شاید عقده ای بار اومدم و این یک جور کم محبتی از طرف پدر و مادرم بوده باشه.الانم اگه قرار باشه با یک سری دوستان دیگه ای آشنا بشم حدس میزنم که حتما دو سه هفته خیلی باهم گرم خواهیم بود و بعد از اون دیگه براشون کم اهمیت میشم. یک اشکال دیگه اینکه نمی تونم از یک حدی با دوستانم صمیمی تر بشم. شاید عادت ندارم تو جمع خودمونی کسی بهم تیکه های خیلی دوستانه مثلا برو بابا ، برو گم شو، بندازه که شاید توی یک جمع صمیمی خیلی عادی باشه ولی برای من خیلی عادی نباشه.برا همین سعی میکنم که از این سری کلمه ها هم تا حدی استفاده کنم.
به هر حال نمی دونم دلیلش چیه که در وهله اول خیلی مهم میشم و یک جوری بهم نگاه میشه و همه دوست دارن باهام صحبت کنن. شاید بخاطر قیافه باشه یا صدام که مثله دوبلرهاست. ولی دوست دارم کسانی که آگاهی دارند تا حدی بهم کمک کنند. یا کتاب های خوبی که ارزش خودن رو واقعاً دارند رو معرفی کنند مهم نیست خارجی یا داخلی باشه..
با تشکر از همه شما.
موفق باشین.

[Bita moein]

سلام به همه
پسری 22 ساله هستم. دانشجوی مهندسی معماری.
راستش همیشه و هر وقت وارد یک جمعی می شم فکر می کنم زیاد در دید هستم و به من زیاد توجه میشه مثلا وقتی که دوستای جدیدی پیدا می کنم.
یا وقتی که وارد محیط دانشگاه شدم یا اصلا همون موقع که در مدرسه بودم و وارد یک سطح دیگه ای می شدم. ولی بعد از اون یعنی یک الی دو ماه که از آشنایی مون بگذره دیگه در اون گروه جدید کم اهمیت می شم. اگرچه شاید در بسیار از موارد خیلی توانایی داشته باشم ولی بهم اعتنا نشه. خودم وقتی به اتفاقاتی که در طول روز می افته فکر می کنم نتیجه می گیرم شاید عقده ای بار اومدم و این یک جور کم محبتی از طرف پدر و مادرم بوده باشه.الانم اگه قرار باشه با یک سری دوستان دیگه ای آشنا بشم حدس میزنم که حتما دو سه هفته خیلی باهم گرم خواهیم بود و بعد از اون دیگه براشون کم اهمیت میشم. یک اشکال دیگه اینکه نمی تونم از یک حدی با دوستانم صمیمی تر بشم. شاید عادت ندارم تو جمع خودمونی کسی بهم تیکه های خیلی دوستانه مثلا برو بابا ، برو گم شو، بندازه که شاید توی یک جمع صمیمی خیلی عادی باشه ولی برای من خیلی عادی نباشه.برا همین سعی میکنم که از این سری کلمه ها هم تا حدی استفاده کنم.
به هر حال نمی دونم دلیلش چیه که در وهله اول خیلی مهم میشم و یک جوری بهم نگاه میشه و همه دوست دارن باهام صحبت کنن. شاید بخاطر قیافه باشه یا صدام که مثله دوبلرهاست. ولی دوست دارم کسانی که آگاهی دارند تا حدی بهم کمک کنند. یا کتاب های خوبی که ارزش خودن رو واقعاً دارند رو معرفی کنند مهم نیست خارجی یا داخلی باشه..
با تشکر از همه شما.
موفق باشین.

شاید جواب شما فقط یک عبارت کوتاه باشه " بی خیالی "

شما به مسایلی اهمیت میدید که شاید برای دیگران اهمیت نداشته باشه ...

به هر حال در هر رابطه دوستانه ای همیشه تازگی خودش رو داره بعد از گذشت مدت زمانی عادی شده و روال عادی پیدا میکنه

مثل جریان اب که در وهله اول با خروش زیادی جاری میشه ولی در نهایت به آرامش میرسه

در ضمن اینکه دوست ندارید در روابط دوستی به صمیمیت بیشتری برسید خودش باعث میشه دیگران از شما دور بشن

و یا در برخورد با شما رسمی برخورد کنن به همین خاطره که باید بپذیرید که اگر این روال رو ادامه بدید نباید از دیگران انتظاری برای نزدیکی بیشتر داشته باشید

[sahar aram]

سلام به همه
پسری 22 ساله هستم. دانشجوی مهندسی معماری.
راستش همیشه و هر وقت وارد یک جمعی می شم فکر می کنم زیاد در دید هستم و به من زیاد توجه میشه مثلا وقتی که دوستای جدیدی پیدا می کنم.
یا وقتی که وارد محیط دانشگاه شدم یا اصلا همون موقع که در مدرسه بودم و وارد یک سطح دیگه ای می شدم. ولی بعد از اون یعنی یک الی دو ماه که از آشنایی مون بگذره دیگه در اون گروه جدید کم اهمیت می شم. اگرچه شاید در بسیار از موارد خیلی توانایی داشته باشم ولی بهم اعتنا نشه. خودم وقتی به اتفاقاتی که در طول روز می افته فکر می کنم نتیجه می گیرم شاید عقده ای بار اومدم و این یک جور کم محبتی از طرف پدر و مادرم بوده باشه.الانم اگه قرار باشه با یک سری دوستان دیگه ای آشنا بشم حدس میزنم که حتما دو سه هفته خیلی باهم گرم خواهیم بود و بعد از اون دیگه براشون کم اهمیت میشم. یک اشکال دیگه اینکه نمی تونم از یک حدی با دوستانم صمیمی تر بشم. شاید عادت ندارم تو جمع خودمونی کسی بهم تیکه های خیلی دوستانه مثلا برو بابا ، برو گم شو، بندازه که شاید توی یک جمع صمیمی خیلی عادی باشه ولی برای من خیلی عادی نباشه.برا همین سعی میکنم که از این سری کلمه ها هم تا حدی استفاده کنم.
به هر حال نمی دونم دلیلش چیه که در وهله اول خیلی مهم میشم و یک جوری بهم نگاه میشه و همه دوست دارن باهام صحبت کنن. شاید بخاطر قیافه باشه یا صدام که مثله دوبلرهاست. ولی دوست دارم کسانی که آگاهی دارند تا حدی بهم کمک کنند. یا کتاب های خوبی که ارزش خودن رو واقعاً دارند رو معرفی کنند مهم نیست خارجی یا داخلی باشه..
با تشکر از همه شما.
موفق باشین.

وای خدا انگار اینو من نوشتم.
آقای عزیز من از شما کوچیک ترم و میخوام معماری هم بخونم یعنی دو دلم توش میگن روابط اجتماعی توش خیلی مهمه.
اینکه میگید اول انگار براشون مهمی ولی بعد انگار سرد میشن...کاملا درکت میکنم.
میدونید من خیلی وقته درگیر این احساسای بی سرو تهم و باعث افت تحصیلی شدیدم شد و خودم اینا رو ناشی از دو چیز میدونم：
۱-مامان و بابای غیر اجتماعیم هستن که من روشهای ارتباط با آدما رو باید از اونا یاد بگیرم که چیزی برا یاد دادن به من ندارن و من باید خودم تجربه کنم همه چیزو....
۲-درونگرا بودنم.منم از شوخیایی که توش انگار به هم توهین میکنن بدم میاد.
ولی الان چیزی که فهمیدم اینه که چون سعی میکنم تایید همه رو جلب کنم و کسی از دستم ناراحت نباشه به خاطر همین احترام همه رو نگه میدارم و سعی میکنم با همه رسمی باشم نه رسمی رسمیا ولی زیادی زیادی هم نمیتونم صمیمی بشم انگار حس میکنم غرورم اجازه بهم نمیده اینکارا که بقیه میکنن رو منم انجام بدم انگار معذب میشم رفتارایی مثل رفتار اونا داشته باشم.و بخاطر همین انگار آدما با بودن درکنارم دچار یکنواختی میشن...


من قصد دارم برم پیش یه روانشناس خیلی وقته درگیر این احساسام و هیچ راه حلی براش پیدا نمیکنم.
یه مشاوری بهم گفت که باهوشم چون خودم برا خودم دارم دنبال درمان میگردم و خودم میخوام مشکلمو بشناسم.
شاید شما هم آدم باهوشی باشید!!
لطفا به روانشناس هم سری بزنید.

راستی اگه توصیه ای راجع به موفقیت کسب کردن توی معماری دارین خوشحال میشم بهم بگین چون من عاشق این رشتم فقط از اینکه تو این راه قدم بردارم میترسم.