سلام ... من دختر 14 ساله ای هستم . درسم خیلی خوبه و با معدل بالا توی مدرسه ی تیزهوشان درس میخونم.
مشکل من اینه که فن بیان و جمله بندی خوبی دارم ولی نمیتونم بلند حرف بزنم. همیشه صدام تا حد مشخصی پایینه.
مشکل جسمی نیست ، فقط یجورایی میترسم که بلند حرف بزنم. مدام توی این فکرم که مردم چی درمورد فکر میکنن اگه بلند حرف بزنم و این چیزا.
فقط هم برای بیرون نیست، توی خونه هم صدام پایینه. پدر و مادر و معلم هام همیشه بهم میگن که صدام رو بالا ببرم ولی کار آسونی نیست. بهم میگن باید بلندتر حرف بزنی ، ولی نمیگن چطوری. درک نمیکنن که بلند حرف زدن چقدر برام سخته.
خیلی اطلاعات دارم و خیلی دوست دارم توی مدرسه یا کلاس زبان در مورد موضوع درس اظهار نظر کنم تا دیگران نظر بهتری نسبت به من داشته باشن ولی تن صدای پایینم این اجازه رو بهم نمیده.
هیچ وقت نمیتونم از حقم دفاع کنم . بیشتر اوقات موقع حرف زدن دبیر صدام رو نمیشنوه و بقیه دانش آموزا و حتی گاهی خود دبیر مسخرم میکنن.
عوضش با کامپیوتر ها خیلی خوب ارتباط برقرار میکنم . کدنویسی هم بلدم و وبلاگ سفارشات اچ تی ام ال و جاوا اسکریپت دارم.
یه جورایی انگار سعی میکنم کمرویی و خجالتم رو با انتشار عقایدم توی فضای مجازی جبران کنم.
خیلی دوست دارم بتونم بر ترسم غلبه کنم و با صدای بلند حرف بزنم. ولی بلند حرف زدن من رو می ترسونه ، از نظری که دیگران ممکنه در مورد من داشته باشن می ترسم. از این که حرفی رو اشتباه بزنم می ترسم و ...
راستش حرف زدن با همون صدا برام راحته واگه بخوام سخنرانی هم بکنم اگه حرفام رو تمرین کرده باشم خیلی خوب میتونم حرف بزنم ولی حیف که بهترین و تاثیر گذار ترین متن ها و جملات هم با صدای پایین که گفته بشن هیچ تاثیری ندارن. برای همین خیلی چیزا هست که میخوام بگم ، ولی نمیتونم بگم و همه رو توی خودم میریزم. یجورایی مثل عقده برام شده، که حرفی میخوام بزنم ولی جراتشو ندارم یا حتی اگه بزنم هم کسی متوجه نمشه.
همیشه آینده ی خودم رو یه دکتر ماهر که دوستای زیادی داره و بجوش و اجتماعیه تصور میکنم ولی میدونم بری این کار اول باید خجالتم رو کناز بذارم و بلند حرف بزنم.
ولی نمیتونم .انگار چیزی مجبورم میکنه که صدام پایین بمونه. سال هاست که صدام رو بلند نکردم .حتی جیغ ها و فریاد های آرومی هم میکشم.
و این که خیلی احساساتی ام. میدونم که نباید این طور باشم ، ولی یه حرف یا رفتار ساده از دیگران باعث میشه مدت ها ذهنم درگیر بشه و خیلی وقت ها گریه کنم .همیشه فکر میکنم تقصیر از منه ، من کسی رو رنجوندم یا کاری کردم که اینطوری رفتار میکنه و این که اون شخص ممکنه از من بدش بیاد. من متنفرم که کسی رو از خودم متنفر کنم. خیلی دوست دارم در ذهن همه چهره ی خوبی داشته باشم.
ممنون میشم اگه کمکم کنید. من معمولا به سایت های مشاوره میرم و تجربیات مشابه خودم رو میخونم .این بهم آرامش میده و حس میکنم تنها فردی نیستم که چنین احساساتی رو داره.
لطف میکنید اگه راه حلی بهم بگید که کمکم کنه ، تا دیگه از بلند حرف زدن توی جمع نترسم.