هر روز هفته رو دور خودم میچرخم تا میام به خودم بیام جمعه س.نمیدونم چیکار کنم..من دقیقا میدونم چی میخوام ولی نمیدونم باید از کجا شروع کنم گیج شدم هر چی بیشتر تلاش میکنم کمتر نتیجه میگیرمم.واقعا چرا؟؟؟ من یه عالمه کارای مهم دارم واسه آیندم ولی احساس میکنم روزای با ارزش عمرم داره به هیچ و پوچ میگذره از این بابت خیلی ناراحتم هر چیم برنامه ریزی میکنم فایده نداره.راهنماییم کنین مرسی.
نوشته اصلی توسط dorsa_0077
شايد چنين احساسي بيشتر از آن که به جسم شما مربوط باشد به روح و روانتان بستگي داشته باشد شايد شما به يک تلنگر روحي نياز داشته باشيد. در واقع همان طور که انرژي فيزيکي و جسماني شما حاصل رژيم غذايي سالم، ورزش و استراحت مناسب است، انرژي رواني هم از طريق زيستن به انواع روش هايي حاصل مي شود که به شما احساس اميدواري، اعتمادبه نفس، سرزنده بودن، عشق و نائل شدن به تمامي چيزهايي که دوست داريد، مي بخشند.
همه ما گاهي غمگيني، دلمردگي و كسالت روحي را در زندگي تجربه ميكنيم و شايد يكي از رموز نهفته در نظام آفرينش، براي بهرهمندي و لذّت بردن بيشتر از لحظات زندگي، همين تجربههاي ناخوشايند و كسالتهاي روحي باشد.
بيماري، امري ناخوشايند براي تمام انسانهاست؛ امّا براي پيبردن به ارزش سلامتي و استفاده لذت‌بخش از تندرستي و قدرداني و سپاس‌گزاري از آفريننده همه زيباييها، تذكر بسيار مهمي براي انسان است و به عبارت ديگر، براي پيبردن به ارزش هر نعمتي، ابتلا به فقدان آن، بهترين هشدار و مناسبترين وسيله براي بيداري انسان و استفاده بهينه از نعمتهاي الهي است. بنابراين، بيماري و كسالت نيز يك نعمت است و اگر نگاه ما به زندگي و حوادث آن اينگونه باشد، به طور كلي، همه چيز عوض خواهد شد و فشارهاي روحي و افسردگيها، تبديل به نشاط و شادابي ميشوند.
همه ما گاهي غمگيني، دلمردگي و كسالت روحي را در زندگي تجربه ميكنيم و شايد يكي از رموز نهفته در نظام آفرينش، براي بهرهمندي و لذّت بردن بيشتر از لحظات زندگي، همين تجربههاي ناخوشايند و كسالتهاي روحي باشد
مشكل اساسي و محور همه پريشانيهايي كه بر زندگي شما سايه افكنده است و همه چيز را تيره و تار و سياه ميبينيد، نگرش منفي به زندگي، محيط اطراف و مهم‌تر از همه، نسبت به «خود» است. شما همواره روح و روان خود را آماج تيرهاي سهمگين تفكرات منفي و منفينگريهاي خود قرار دادهايد و طبيعي است كه نتيجه اين، چيزي جز تخريب روحيه و از دست دادن نشاط و ابتلا به افسردگي و پريشاني نيست. پرسش اين است كه چرا خود را بدون دليل متهم مي‌كنيد؟ چرا دنيا و زندگي در آن را براي خود، زندان تصور مي‌كنيد؟ چرا خود را سردرگم و گرفتار پيچ و خمهاي زندگي مي‌كنيد؟ چرا خود را در بنبست تفكرات منفي قرار داده، آيه يأس ميخوانيد؟
رفع بي حوصلگي
همه اين سردرگميها، بنبستها، نااميديها، خستگيهاي روحي و بالاخره افسردگيها، ناشي از همين منفيبافيهايي است كه شايد از دوران نوجواني، به صورت ناخودآگاه، به دام آن گرفتار شده‌ايد!
اگر روشهاي زير را انجام دهيد کسالت ديگر در شما معنا نخواهد داشت. امتحان کردن روش هاي زير نه تنها ضرري ندارد بلکه بسيار هم مفيد است. پس زمان را از دست ندهيد و امتحان کنيد.
براي اين که به زندگي احساس بهتري ببخشيد و حسي جديد داشته باشيد بايد روش هايي را در زندگي به کار ببنديد. اين روشها عبارتند از:
- اجتناب از تنهايي؛ بكوشيد به جز مواقعي كه ضرورت دارد، در تنهايي قرار نگيريد. البته ذکر اين نکته ضروري به نظر مي رسد که از افرادي که مدام نق مي زنند و شاکي هستند يا اين که شما را درگير مشکلات شخصي خود مي کنند، حذر کنيد. بيشتر وقت خود را با افرادي سپري کنيد که به شما از خودتان احساس خوبي بدهند يا اين که به طريقي شما را احيا کنند و نيروي تازه اي ببخشند. به عبارتي ديگر با افرادي معاشرت کنيد که موج مثبت توليد مي کنند
- با افكار منفي خود مقابله كنيد؛ يعني هر وقت اين افكار به شما هجوم آوردند، به هر صورت ممكن، خود را از چنبره آنها نجات دهيد؛ براي مثال، خود را به كاري مانند مطالعه يا هر كار ديگري كه امكان انجام آن براي شما هست، مشغول كنيد و نگذاريد ذهن شما جولانگاه افكار منفي باشد.
- به جنبههاي مثبت خود فكر كنيد و بكوشيد آنها را در برگهاي به صورت فهرست‌وار بنويسيد.
- به جاي اين كه به كمبودها، عيبها و ناكاميهاي خود بينديشيد، به موفقيتها و آن امكاناتي كه در زندگي از آن بهرمند هستيد، فكر كنيد . به عبارت ديگر، امكانات و شرايط زندگي ما مانند يک ليواني است كه بخشي از آن پُر است و بخشي خالي؛ به آن بخش پُر فكر كنيد و از آن بهره ببريد و غصه نيمه خالي را نخوريد. فرصتهاي زندگي را مغتنم بشماريد و از آن چه در آينده پيش خواهد آمد، نگران نباشيد.
- با افراد شاداب، فعال، اجتماعي، متدين و در عين حال مثبتنگر، معاشرت كنيد و از افرادي كه وقتي با آنها مواجه ميشويد از زندگي شكايت ميكنند، دوري گزينيد.
- ورزش را جزء ضروريترين فعاليتهاي خود قرار داده، روزي حداقل نيم تا يک ساعت ورزش كنيد.
رهايي
- هر چه ميتوانيد قرآن بخوانيد و از دعاهاي اهلبيتعليهم السلام، بهره بگيريد؛ البته سعي کنيد قرآن را با تأني و توجه به معنا تلاوت كنيد.
- از بيكاري و بيبرنامگي بپرهيزيد و همه اوقات خود را به صورت منطقي پر كنيد.
- براي برنامهريزي اوقات شبانهروزي، حتماً با يک مشاور گفت و گو كنيد يا از دوستان موفق خود كمک بگيريد.
- به تغذيه خود - به ويژه صبحانه - اهميت بدهيد و هيچگاه بدون خوردن صبحانه، مشغول تحصيل يا مطالعه نشويد.
- هر وقت احساس دلتنگي مي‌كنيد، حدود ده دقيقه دوش آب ولرم بگيريد و در صورت امكان، شنا كنيد.
- به مسائل معنوي - به ويژه نماز اول وقت - اهميت فوقالعاده بدهيد.
- با توسل به اهلبيت عليهم السلام از آنها بخواهيد كه شما را كمک كنند و همواره اميدوار به لطف و رحمت خدا باشيد.
اگر از جمله افرادي هستيد كه دچار مشكل بزرگ كسالت شده‌ايد و دائما احساس بيهودگي مي‌كنيد سريعا براي درمان خود اقدام نماييد، اما اين بار نيازي نيست كه به پزشک و مشاور مراجعه كنيد چرا كه با رعايت همين اصول ساده و در دسترس مي‌توان بر اين معضل فردي و اجتماعي غلبه نمود.
خـــــدانـگهــــــدار
سلام ببخشید میتونید کمکم کنید.
من یه ماه پیش توسط 5 نفر از بچه های مجتمعمون مورد تمسخر قرار گرفتم و چند روزی این کارو میکردن و من و یکی از دوستام هیچی نمیگفتیم تا اینکه یه روز تو زمین فوتبال قبل بازی دست رو شونه یکیشون گذاشتم که بهش بگم دیگه این کارو نکنه ولی قبل از این که بگم شروع کرد به دوویدن و منم یکم دنبالش دوویدم بعد یکیشون گفت ههه قرمز دیدی ... چون که گاو های وحشی وقتی قرمز میبینن وحشی میشن . بعدش من رفتم طرفش بعد اون به من یه فحش رکیک داد و منو هل داد و منم هلش دادم تا این که یکیشون از پشت دستم رو گرفت و اون پسره یه پا که خیلی هم درد نداشت بهم زد و منم هیچی نگفتم. بعد از اون روز تا وقتی اون پسر بود هیچی وقت پیششون نمیرفتم و اون ها پشت سرم یا وقتی که منو میدیدن یه متلک مینداختن و بهم میگفتن ترسو. منم نمیدونستم باید چیکار کنم تا این که یه روز به مامانم گفتم و مامانم گفت چرا بهم نگفتی و خوب کردی باهاشون دعوا نکردی و اینا. از اون روز تا حالا اشتهام کم شده و کم حرف شدم و انگیزه و اراده و اعتماد به نفسی ندارم و همش به این موضوع فکر میکنم. من حتی اهل دعوا نیستم و از دعوا کردن میترسم و میدونم کار زشتی هستش و آخر عاقبتش خوب نیست ولی متاسفانه هی و هی دلهره دارم و فکر میکنم اشتباه کردم هیچی بهشون نگفتم و اینا. از خیلی از دوستام پرسیدم و اینا گفتن خوب کردی هیچ کاری نکردی و اینا ولی بعضیاشون گفتن باید اون 5 نفرو میزدی. من نمیدونم چکاری درسته. مامانم میگه چرا هیچی نگفتی و اینا دوستای مامانم هم میگن اینا بی خانواده هستن و جواب ابلهان خاموشیست
ولی من هنوز دلهره و ترس دارم و انگیزه و اعتماد به نفسم رو از دست دادم و هر روز میزنم تو سر خودم که چرا از دعوا میترسم و چرا جوابشون رو ندادم.
من 15 سالمه لطفا راه درست رو بگید چیه؟
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟