سلام ...خسته نباشید
من دختر 19 ساله هستم...سال پیش قبل از ورود ب دانشگاه با پسری اشنا شدم که هم رشته و هم دانشگاهی بودیم...همدیگرو و دیدیم و حرف زدیم به ترجیح من فقط دوست بودیم...بعد از یه مدت ابراز علاقه ها شروع شد....
اول نه گفتم و ناراحت شدم...گفتم شرایطش و ندارم و اهل دوستی نیستم ولی با توجه به شرایط حاد اون که مشکوک به یه بیماری سخت بود رابطه ی عاطفی پیدا کردیم.....فاصله محل زندگیمون زیاد بود و خانوادم هم قبول نمیکردن...گفت عیبی نداره...
کم حرف میزدیم و بیرون میرفتیم...ولی سه ماه که گذشت صحبت هاشجدی شد...من و به خانوادش معرفی کرده بود و شدیدا مایل بود تصمیمجدی واسه ایندمون داشته باشیم....از اون روز استرس شدیدی گرفتم....گفتم نه...کنار کشیدم...تلخ شدم ولی همه جوره کنار اومد...همیشه دعواهامون ب خاطر من بود...شرایطش تو خونه هم کمی سخت بود و مسولیت زیاد داشت سر همبن اونم گاهی عصبی میشد....در اخر اون ب روانشناس مراجعه کرد....و عصبانیت هامو هم با محبت ج میداد....
در اخر ب این نتیجه رسیدیم که من برعکس اون فقط ب اون وابسته هستم و علاقه شدیدی وجود نداره و ب خاطر همین اصلا نمیتونم به ایندم باهاش فکر کنم....اون میگفت حداقل به من تو ایندت فکر کن....بزار امید داشته باشم ولی نشد....چون یه سریخصوصیات اخلاقی و ظاهری رو زیاد نمیپسندیدم...از طرفی هم نمیتونستم تمومش کنم....الان چند هفته هست جدا شدیمو قراره تابستون و فکر کنم و نتیجه بگیرم....
به نظرتون من باید ب این رابطه برگردم .?شدیدا سردر گم هستم....میترسم هم از جدایی هم از ادامه این رابطه که نکنه بعد ها کسی بیشتر به ایده ال هام نزدیک باشه....
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط کیمیا..
