شنیدن صدای زنگ گوشی و شک به شوهر

سلام.خسته نباشید. مدتهاست تو خونه ما صدای گوشی ناشناس میاد همسرم ادعا میکنه مال اون نیست و جز گوشی دستش گوشی دیگه ای نداره قسمم میخوره اما من هربار بعد شنیدن صدای گوشی اعصابم به هم میریزه و دعوا راه می اندازم شما میگیدبباید چکارکنم

ما حقیقی ترین لحظه همانی است که افراد در ابتدایی ترین دقایق حضور در این اتاق ها درک می کنند. در واقع گوش و مغز ما تشنه شنیدن است و پس از قرار گرفتن در چنین محیطی، سخت تر کار می کنند تا صداها را بشنوند. صداهایی که در همهمه زندگی مدرن قابل شنیدن نیستند و بعضا گم می شوند، در این اتاق ها بیش از اندازه بلند به نظر می رسند.
بسیاری از افراد پدیده های عجیب شنیدن صدای پمپاژ خون به مغز، نفس کشیدن، ضربان قلب و حتی کار کردن سیستم گوارشی خود را تجربه کرده اند. اگر شما هم در زمره جمعیت 5 تا 15 درصدی افرادی هستند که پدیده زنگ زدن گوش را تجربه می کنند، احتمالا موارد ذکر شده در بالا را برای یک بار هم که شده احساس کرده اید.
برای بسیاری از افراد، اینجا نقطه پایان است و فراتر از این موارد را هیچگاه از سر نمی گذرانند. اما برای برخی دیگر نظیر جد ابومراد یکی از مجریان شبکه رادیویی Radiolab که چندی پیش تصمیم گرفت برای مدت یک ساعت در اتاقی تاریک و فاقد صدا بنشیند، اوضاع از این هم پیچیده تر خواهد شد.
ابومراد در سال 2008 میلادی تصمیم گرفت تنها در داخل یک اتاق تاریک و عایق کاری شده در آزمایشگاه های بل واقع در نیوجرسی بنشیند و در این زمان بود که صدای زنبورها و یک ترانه معروف را شنید.
او حدودا 5 دقیقه بعد از آنکه خود را در داخل این اتاق محبوس کرد صدای زنبورها را شنید و در تمام طول یک ساعت زمانی که داخل اتاق بود، صداهای عجیب دیگری نظیر وزش باد به داخل شاخ و برگ درختان و حتی یک آمبولانس را نیز شنید که ظاهرا برای لحظه ای از طریق یک یا هر دو گوش او شنیده شدند و سپس قطع گردیدند.
پس از گذشت حدودا 45 دقیقه، صدای نواخته شدن یک آهنگ آشنا از دور دست به گوش او رسید و اینطور به نظر می آمد که از خانه همسایه در حال پخش شدن است.
او پس از این تجربه، در مطلبی که از طریق وبسایت Radiolab منتشر نمود، اظهار داشت: «اتاق ساکت است اما سر من ظاهرا اینطور نیست.»
تروور کاکس یکی از اساتید مهندسی صدا در دانشگاه سالفورد می گوید: برای مدتی طولانی اینگونه تصور می شد که صدا به داخل گوش وارد شده و سپس به مغز می رود اما حقیقت این است که شمار مسیرهای ارتباطی مغز به گوش به مراتب بیشتر از تعداد عصب های ارتباطی گوش به مغز است.
چرا این مساله اهمیت دارد؟ به گفته کاکس این عصب های ارتباطی به مغز امکان می دهند که سطوح صدای دریافتی را توسط گوش میانی را اصلاح کند.
اما آنطور که جرزی کانورسکی عصب شناس لهستانی در دهه 60 میلادی گفته بود، ارتباطات ایجاد شده از مغز به گوش احتمالا همان علت اصلی ایجاد توهمات صوتی هستند.
این نظریه که با استفاده از مطالعات انجام شده روی عکس های گرفته شده از مغز نیز به اثبات رسیده، بسیار ساده است: زمانی که انسان از دیگر حواس خود اطلاعاتی را دریافت نمی کند، توهم سازی در وی شروع می شود.
این اطلاعات در واقع به مغز انسان کمک می کنند که افکار خود را از واقعیت تمایز بدهد. کانورسکی برای توجیه گفته خود اینطور استدلال می کند که اگر یک یا تعداد بیشتری از آن اندام های حسی را از بین ببرید «منجر به ایجاد توهماتی می شود که شخص نمی تواند آنها را از واقعیت تمیز دهد.»
به بیان دیگر، زمانی که با خود خلوت کرده اید و در یک اتاق بدون پژواک غرق در افکارتان هستید، هرآنچه که به مغز شما راه پیدا کند (از آهنگ هایی که ذهنتان را به خود مشغول کرده تا صدای یک دوست) احتمال آنکه این صداها را واقعی قلمداد کنید بسیار زیاد است.
در واقع، اغلب افرادی که دچار توهمات صوتی می شوند معمولا به اشکال مختلفی از نقص در سیستم شنوایی مبتلا هستند که یا می تواند فیزیکی باشد یا عصبی.