عدم رضایت از زندگی و ناامیدی

[UNKNOWN2016]

سلام . امیر هستم 20 ساله. میخوام سرتونو درد بیارم یکم. نمیدونم از کجای زندگیم شروع کنم اما میگم براتون. لطفا ی راهنمایی بکنین ک چطور مشکلمو رفع کنم. بمیرم یا بمونم...
من کلا تو زندگیم ادم بدبختیم ، هیییییچ نور امیدی نمیبینم به ایندم . جرات ندارم حرفمو راحت بزنم .از صبح ک بیدار میشم میچسبم به لپتاپم یا موبایلم سرمو گرم میکنم تا وقتی ک شب بشه و دوباره بگیرم بخوابم.هر چقدرم دنبال کار گشتم اما هیچی پیدا نکردم . هر جا رفتم دیدم ی عده ادم پاچه خوار تر با دولا راس شدن و خوار شدن جلوی رییس یا کارفرما کار خودشونو به دست اوردن و من مثل ی دکوری برگشتم خونه. اصلا توانایی روابط اجتماعی ندارم. از بچگی بابام نمیزاشت برم بیرون از خونه و با بچه ها بازی کنم(هیچوقت نمیتونم فراموش کنم و تنفر شدیدی از پدرم دارم).دردامو توی خودم میریختمو تبدیل به کینه میکردم ک ی روز بشه و دوباره ب هر نحوی جبران کنم.به ناچار از سه سالگی سرم تو سگا و میکرو و منچ گرم شد تا بزرگ ترشدم و ناشکری نباشه تونستم استعدادمو کشف کنم و با تلاش خودم تونستم برنامه نویس ماهری بشم و در زمنیه ی کامپیوتر به حداکثر رسیدم اما به دلیل فسادی ک توی کشوره و هجوم بیکاری متاسفانه در استخدام پارتی رو به استعداد ترجیح میدن پس استعداد کشک!! . ادمی هستم به شدت کینه ای ، ینی حاضرم دست به قتل و جنایت بزنم تا کاری رو ک در گذشته با من کرده رو جبران کنم.دیگ مث قبل حوصله گوش کردن اهنگ هایی رو ندارم ک حداقل با گوش دادن اونا اروم بگیرم.متاسفانه به خاطر زود وابسته شدنم و احساسی بودنم از خودی و غریبه ضربه خوردم و مورد تمسخر قرار گرفتم.دیگ ابدا توی جمع حاضر نشدم . نمیخوام کسی منو مخاطب صحبتش قرار بده. احساس میکنم دیگ نمیتونم زنده باشم و توی این دنیا اضافی ام. دنبال ی راهیم ک اول دشمنامو زجرکش کنم بعد خودمو بدون درد و سریع خلاص کنم.احساس میکنم دیگ توی همه چی بازنده شدم .از شدت نا امیدی ترک تحصیل کردم. هر روز به سقف خیره شدن و دور زدن توی چنل های تلگرام شده کارم. واقعا نمیدونم چطور بعضی ادما شادن ؟ به نظر من ک دیوونه ان .اخه به چی این زندگی لعنتی باید خندید ؟!!.تا ی نفر مثلا مادرم ی حرف کوتاه رو کش میاره سریع از کوره در میرم و تا آخرین توان حنجرم داد میزنم و فحش میدم.از همه متنفر شدم هر کسی ی جوری منو آزار میده...
شمایی ک داری این متن رو میخونی حتما در جواب میخوای همون حرفای همیشگی رو بزنی مثل : نیمه پر لیوانو نگا کن با امیدوار باش یا تنت سالمه و ..... باید بگم ک گوشم پره از این حرفا. اصلا نمیتونم معنی این حرفارو تو ذهنم کند و کاو کنم.پیش روانپزشک نمیتونم برم چون اگ برم مطمعنم لال میشم و اشکام بند نمیاد و بعد از کوره در میرم و ترجیح میدم توی تنهایی خودم باشم.از قیافه خودم تنفر پیدا کردم. هر وقت تو اینه نگا میکنم میگم خاک تو سرت برو بمیر...
دوستای عزیزم شما بگین چه کنم ! با شعار پاسخ منو ندید لطفا.

[farokh]

سلام . امیر هستم 20 ساله. میخوام سرتونو درد بیارم یکم. نمیدونم از کجای زندگیم شروع کنم اما میگم براتون. لطفا ی راهنمایی بکنین ک چطور مشکلمو رفع کنم. بمیرم یا بمونم...
من کلا تو زندگیم ادم بدبختیم ، هیییییچ نور امیدی نمیبینم به ایندم . جرات ندارم حرفمو راحت بزنم .از صبح ک بیدار میشم میچسبم به لپتاپم یا موبایلم سرمو گرم میکنم تا وقتی ک شب بشه و دوباره بگیرم بخوابم.هر چقدرم دنبال کار گشتم اما هیچی پیدا نکردم . هر جا رفتم دیدم ی عده ادم پاچه خوار تر با دولا راس شدن و خوار شدن جلوی رییس یا کارفرما کار خودشونو به دست اوردن و من مثل ی دکوری برگشتم خونه. اصلا توانایی روابط اجتماعی ندارم. از بچگی بابام نمیزاشت برم بیرون از خونه و با بچه ها بازی کنم(هیچوقت نمیتونم فراموش کنم و تنفر شدیدی از پدرم دارم).دردامو توی خودم میریختمو تبدیل به کینه میکردم ک ی روز بشه و دوباره ب هر نحوی جبران کنم.به ناچار از سه سالگی سرم تو سگا و میکرو و منچ گرم شد تا بزرگ ترشدم و ناشکری نباشه تونستم استعدادمو کشف کنم و با تلاش خودم تونستم برنامه نویس ماهری بشم و در زمنیه ی کامپیوتر به حداکثر رسیدم اما به دلیل فسادی ک توی کشوره و هجوم بیکاری متاسفانه در استخدام پارتی رو به استعداد ترجیح میدن پس استعداد کشک!! . ادمی هستم به شدت کینه ای ، ینی حاضرم دست به قتل و جنایت بزنم تا کاری رو ک در گذشته با من کرده رو جبران کنم.دیگ مث قبل حوصله گوش کردن اهنگ هایی رو ندارم ک حداقل با گوش دادن اونا اروم بگیرم.متاسفانه به خاطر زود وابسته شدنم و احساسی بودنم از خودی و غریبه ضربه خوردم و مورد تمسخر قرار گرفتم.دیگ ابدا توی جمع حاضر نشدم . نمیخوام کسی منو مخاطب صحبتش قرار بده. احساس میکنم دیگ نمیتونم زنده باشم و توی این دنیا اضافی ام. دنبال ی راهیم ک اول دشمنامو زجرکش کنم بعد خودمو بدون درد و سریع خلاص کنم.احساس میکنم دیگ توی همه چی بازنده شدم .از شدت نا امیدی ترک تحصیل کردم. هر روز به سقف خیره شدن و دور زدن توی چنل های تلگرام شده کارم. واقعا نمیدونم چطور بعضی ادما شادن ؟ به نظر من ک دیوونه ان .اخه به چی این زندگی لعنتی باید خندید ؟!!.تا ی نفر مثلا مادرم ی حرف کوتاه رو کش میاره سریع از کوره در میرم و تا آخرین توان حنجرم داد میزنم و فحش میدم.از همه متنفر شدم هر کسی ی جوری منو آزار میده...
شمایی ک داری این متن رو میخونی حتما در جواب میخوای همون حرفای همیشگی رو بزنی مثل : نیمه پر لیوانو نگا کن با امیدوار باش یا تنت سالمه و ..... باید بگم ک گوشم پره از این حرفا. اصلا نمیتونم معنی این حرفارو تو ذهنم کند و کاو کنم.پیش روانپزشک نمیتونم برم چون اگ برم مطمعنم لال میشم و اشکام بند نمیاد و بعد از کوره در میرم و ترجیح میدم توی تنهایی خودم باشم.از قیافه خودم تنفر پیدا کردم. هر وقت تو اینه نگا میکنم میگم خاک تو سرت برو بمیر...
دوستای عزیزم شما بگین چه کنم ! با شعار پاسخ منو ندید لطفا.

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

دفتر قیطریه:

۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸ خط ویژه

دفتر سعادت آباد:

۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲ خط ویژه

دفتر شریعتی:

۰۲۱-۸۸۴۲۲۴۹۵ خط ویژه

1- یک کار را جدید امتحان کنید.
وقتی از منطقه آرامشتان بیرون می آیید و چیزی را امتحان می‌کنید که قبلاً آن را انجام نداده بودید، نه تنها خودتان را وارد یک چالش می‌کنید بلکه محدوده‌های خود و اعتمادتان به توانایی‌های خود را گسترش می‌دهید. با امتحان کردن یک چیز تازه می‌توانید از ترس‌هایتان کم کنید و زندگی با موانع و محدودیت‌های کمتر داشته باشید.


2- برای انجام یک کار جدید نقشه بکشید و بعد آن را دنبال کنید.
این یکی از مهمترین و موثرترین راه‌های ایجاد اعتمادبه‌نفس دائم است. وقتی تصمیم می‌گیرید کاری انجام دهید و از آن عقب نمی‌کشید و آن را پیش می‌برید، خودتان به خودتان ثابت می‌کنید و اینجاست که اعتمادبه‌نفستان بالا می‌رود.
3- از مدیتیشن استفاده کنید.
مدیتیشن راهی عالی برای از بین بردن افکار منفی و دست یافتن به افکار مثبت است.


4- ورزش کنید.
این مورد اثری عمیق بر اعتمادبه‌نفس دارد. ورزش منظم و همیشگی سطح انرژی شما را بالا می‌برد و موادشیمیایی مختلفی تولید می‌کند—مثل تستوسترون و اندورفین—که حالت مثبت‌تری به شما می‌دهد. به گزارش نیک صالحی، به نظر می‌رسد ورزش به طور اتوماتیک‌وار اعتمادبه‌نفس افراد را بالا می‌برد و رویکرد شما را نسبت به زندگی تغییر می‌دهد. علاوه بر آن فرم و شکل بهتری به اندام شما می‌دهد که راهی عالی برای بالا بردن اعتمادبه‌نفس است.
5- تا زمانیکه اعتمادبه‌نفس پیدا نکرده‌اید وانمود کنید که دارید.
یک راه برای بیرون آمدن از محدودیت‌هایی که برای خودتان درست کردید این است که یک قدم بیرون از منطقه آرامشتان بگذارید. ممکن است غیرعملی به نظر برسد. انگار فقط به خودتان دروغ می‌گویید اما موضوع همین است. این راهکار کاملاً عملی است. اگر احساس اعتماد نمی‌کنید، حداقل تظاهر کنید و طوری رفتار کنید که انگار به خودتان و توانایی‌هایتان کاملاً مطمئنید و بنابر آن رفتار کنید. خیلی زود می‌بینید که احساس اعتمادبه‌نفس می‌کنید، اعتمادبه‌نفس واقعی.

[ashkan1]

سلام . امیر هستم 20 ساله. میخوام سرتونو درد بیارم یکم. نمیدونم از کجای زندگیم شروع کنم اما میگم براتون. لطفا ی راهنمایی بکنین ک چطور مشکلمو رفع کنم. بمیرم یا بمونم...
من کلا تو زندگیم ادم بدبختیم ، هیییییچ نور امیدی نمیبینم به ایندم . جرات ندارم حرفمو راحت بزنم .از صبح ک بیدار میشم میچسبم به لپتاپم یا موبایلم سرمو گرم میکنم تا وقتی ک شب بشه و دوباره بگیرم بخوابم.هر چقدرم دنبال کار گشتم اما هیچی پیدا نکردم . هر جا رفتم دیدم ی عده ادم پاچه خوار تر با دولا راس شدن و خوار شدن جلوی رییس یا کارفرما کار خودشونو به دست اوردن و من مثل ی دکوری برگشتم خونه. اصلا توانایی روابط اجتماعی ندارم. از بچگی بابام نمیزاشت برم بیرون از خونه و با بچه ها بازی کنم(هیچوقت نمیتونم فراموش کنم و تنفر شدیدی از پدرم دارم).دردامو توی خودم میریختمو تبدیل به کینه میکردم ک ی روز بشه و دوباره ب هر نحوی جبران کنم.به ناچار از سه سالگی سرم تو سگا و میکرو و منچ گرم شد تا بزرگ ترشدم و ناشکری نباشه تونستم استعدادمو کشف کنم و با تلاش خودم تونستم برنامه نویس ماهری بشم و در زمنیه ی کامپیوتر به حداکثر رسیدم اما به دلیل فسادی ک توی کشوره و هجوم بیکاری متاسفانه در استخدام پارتی رو به استعداد ترجیح میدن پس استعداد کشک!! . ادمی هستم به شدت کینه ای ، ینی حاضرم دست به قتل و جنایت بزنم تا کاری رو ک در گذشته با من کرده رو جبران کنم.دیگ مث قبل حوصله گوش کردن اهنگ هایی رو ندارم ک حداقل با گوش دادن اونا اروم بگیرم.متاسفانه به خاطر زود وابسته شدنم و احساسی بودنم از خودی و غریبه ضربه خوردم و مورد تمسخر قرار گرفتم.دیگ ابدا توی جمع حاضر نشدم . نمیخوام کسی منو مخاطب صحبتش قرار بده. احساس میکنم دیگ نمیتونم زنده باشم و توی این دنیا اضافی ام. دنبال ی راهیم ک اول دشمنامو زجرکش کنم بعد خودمو بدون درد و سریع خلاص کنم.احساس میکنم دیگ توی همه چی بازنده شدم .از شدت نا امیدی ترک تحصیل کردم. هر روز به سقف خیره شدن و دور زدن توی چنل های تلگرام شده کارم. واقعا نمیدونم چطور بعضی ادما شادن ؟ به نظر من ک دیوونه ان .اخه به چی این زندگی لعنتی باید خندید ؟!!.تا ی نفر مثلا مادرم ی حرف کوتاه رو کش میاره سریع از کوره در میرم و تا آخرین توان حنجرم داد میزنم و فحش میدم.از همه متنفر شدم هر کسی ی جوری منو آزار میده...
شمایی ک داری این متن رو میخونی حتما در جواب میخوای همون حرفای همیشگی رو بزنی مثل : نیمه پر لیوانو نگا کن با امیدوار باش یا تنت سالمه و ..... باید بگم ک گوشم پره از این حرفا. اصلا نمیتونم معنی این حرفارو تو ذهنم کند و کاو کنم.پیش روانپزشک نمیتونم برم چون اگ برم مطمعنم لال میشم و اشکام بند نمیاد و بعد از کوره در میرم و ترجیح میدم توی تنهایی خودم باشم.از قیافه خودم تنفر پیدا کردم. هر وقت تو اینه نگا میکنم میگم خاک تو سرت برو بمیر...
دوستای عزیزم شما بگین چه کنم ! با شعار پاسخ منو ندید لطفا.

به دور و ورت خوب نگاه کن. این همه نشانه ی امید خدا واست گذاشته. یکیشون رییس جمهور ایران بود. اون تونست و هر کاری که خواست کرد. اون از تو هم بدبخت تر بود اما نا امید نشد و رییس جمهور یک کشور شد. ازین کار ناممکن تر براش وجود نداشت که اونو ممکن کرد. او نشون داد که اعتماد به سقف داشتن غیر ممکن نیست. بلکه کاملا ممکن است. او میگفت ما می توانیم و تونست و هرکاری دلش خواست کرد. او نشانه ای بود تا خدا به ما بفهمونه که این بنده من با این وضعش نا امیدی به خودش راه نداد و به ارزوهاش رسید. تو هم میتونی به ارزوهای خوبت برسی و زندگی شادی داشته باشی. مثل اون. من سخنانم کاملا جدی بود. نخواستم شعار تحویلت بدم و خواستم یه مثال بارز واست بزنم تا بفهمی خواستن توانستن است.