نوشته اصلی توسط
vb.mohsen2
سلام خدمت دوستان من یه پسر 27 ساله هستم. بنده مشکلات زیاد روانی دارم که تا جایی یادم بیاد براتون مینویسم امیدورام یکی کمکم کنه
هفت هشت سالی هست با افسردگی دارم دست و پنجه نرم میکنم که همراه با اضطراب اینا بود تو کلاس نمیتونستم برم جلو و یه چیزی رو توضیح بدم در این حد که مجبور شدم به یکی از بچه ها باج بدم به جام کنفرانس بده .از اون موقع یکمی با قرص و اینا جلوشو گرفتم طوری که معدلم کم مونده بود الف بشه ترم اخر.اما چون فکر کردم بهتر شدم دارو رو قطع کردم متاسفانه و دوباره همون اش همون کاسه
یکی از رفقام که روانشناسی میخونه اولش گفت تو خودتو زدی به افسردگی بعدش ازش که ادرس یه روانشناس خواستم گفت که تو شهرمون فقط روانشناسا کارشون رسیدگی به معتاداس و برات نمیتونن کاری بکنن.راستش خودمم نمیدونم برم به روانشناس چی بگم.چون تا بحال به هرکی این جریانو گفتم گفته که "خودتو مسخره کردی؟"نمیدونم چرا هیشکی باورش نمیشه.حتی دیروز از شانس من یه دانشجوی روانشاسی اومد ازم یه تست میدانی بگیره هر چی پرسید در جوابش گفتم افتضاح بد، اصلا .شغلمو پرسید گفتم کارمندم ..وضعیت جنسیت چطوره ؟گفتم افتضاح .خدا رو چقد یاد میکنی گفتم اصلا .وضع مالیت چطوره ؟خوب .دهنش وا مونده بنده خدا گفت خب چرا اینجوری اخه ؟هیچی بهش نگفتم پاشد رفت.
الان هم حوصله ی هیچی رو ندارم به زور میام سر کار.سر هر چیز کوچیکی سه ساعت با خودم کلنجار میرم..احساس میکنم عرضه هیچ کاری رو ندارم.خودم فکر میکنم به یه پوچ گرایی مطلق رسیدم که راه بازگشتی نداره .(واقعا واقعیت دنیا همینه کلا تو فاز فلسفه اینا زیاد میرم ولی دیگه چون به این نقطه رسیدم دیگه به اینام فکر نمیکنم ) .دوستام به زور منو تحمل میکنن اینو از رفتارشون میخونم. اصلا فکر نمیکنم که کسی از جنس مخالف از من خوشش بیاد .اینا چیزایی بود که یادم اومد بهتون بگم اصلا خودمم دلم نمیخاد درست شم اما نه راه پس دارم نه راه پیش.
یه چیز دیگه اضافه کنم که دارو درمانی زیاد اثر نداره و به نظرم یه چیز کمکی هستش .با تشکر