ناراحتی از نوع برخورد پدر و مادر

[saman 1]

سلام من یه پسر 20 ساله هستم دانشجو
پدر و مادر من اخلاق عجیبی دارن که باعث شده من جایگاهم رو تو فامیل و گاهی دوستان از دست بدم
مشکل تو خومه نیست مشکل وقتیه که مهمون داریم یا جایی هستیم پدر و مادرم و به خصوص پدرم برای این که به قول خودشون نشون بدن واسه بچشون اهمیت قایلن با من مث یه بچه 7-8 ساله برخورد میکنن مثلا من چن ماه پیش تصادف کرده بودم و تو ساعت های اول با این که میدونستن من تو کدوم بیمارسانم فقط مادرم 10 دقیقه اومد و رفت . بعد که چن تا از فامیلامون ادرس گرفتن که بیان عیادت در کمال تعجب همون پدری که تا یه روز پبش حتی نیمد ببینه زنده ام یانه (با این که داداشم بهش گفنه بود که بیاد ) با عمه هام و عمو م اومد و شروع کرد به قربون صدقه من 20 ساله با 1.80 قد و 75 کیلو وزن رفتن عییین بچه ها منو خجالت داد...
تو خونه اصلا این طوری نیستن فقط تو فامیل این کارو میکنن که باعث شده همه از من یه تصور بچه ننه داشته باشن من با زحمت خودم و درس خودم تونستم یه کاری کنم که تا یکی دو ساله دیگه کاااملا مستقل باشم حقوق بگیرم ولی این کار اونا باعث شده طعنه های عجیبی از فامیل بشنوم حتی دایی خودم که به شوخی بهم میگه گوگولی بابا
من نمیدونم چیکار کنم که همه بفهمن من اون ادمی نیستم که پدر مادرم منو نشون میدن
داداشم بهم میگه با منم همین طوری بودن بهم میگه مهم خودتی که خوساخته ای و جنم داری ...البته من چون دانشجوی پزشکی بورسیه ارتشم از نظر مالی مشکلی ندارم و میخوام جدا از خانوادم زندگی کنم
به نظر شما من چیکار کنم؟ اونقدری اذیتم میکنه که حاضر شدم اینجا بگم وگر نه اصلا دوش نداشتم با کسی در میون بذارم دوس دارم خودم حلش کنم ولی نمیشه

[masoume]

سلام من یه پسر 20 ساله هستم دانشجو
پدر و مادر من اخلاق عجیبی دارن که باعث شده من جایگاهم رو تو فامیل و گاهی دوستان از دست بدم
مشکل تو خومه نیست مشکل وقتیه که مهمون داریم یا جایی هستیم پدر و مادرم و به خصوص پدرم برای این که به قول خودشون نشون بدن واسه بچشون اهمیت قایلن با من مث یه بچه 7-8 ساله برخورد میکنن مثلا من چن ماه پیش تصادف کرده بودم و تو ساعت های اول با این که میدونستن من تو کدوم بیمارسانم فقط مادرم 10 دقیقه اومد و رفت . بعد که چن تا از فامیلامون ادرس گرفتن که بیان عیادت در کمال تعجب همون پدری که تا یه روز پبش حتی نیمد ببینه زنده ام یانه (با این که داداشم بهش گفنه بود که بیاد ) با عمه هام و عمو م اومد و شروع کرد به قربون صدقه من 20 ساله با 1.80 قد و 75 کیلو وزن رفتن عییین بچه ها منو خجالت داد...
تو خونه اصلا این طوری نیستن فقط تو فامیل این کارو میکنن که باعث شده همه از من یه تصور بچه ننه داشته باشن من با زحمت خودم و درس خودم تونستم یه کاری کنم که تا یکی دو ساله دیگه کاااملا مستقل باشم حقوق بگیرم ولی این کار اونا باعث شده طعنه های عجیبی از فامیل بشنوم حتی دایی خودم که به شوخی بهم میگه گوگولی بابا
من نمیدونم چیکار کنم که همه بفهمن من اون ادمی نیستم که پدر مادرم منو نشون میدن
داداشم بهم میگه با منم همین طوری بودن بهم میگه مهم خودتی که خوساخته ای و جنم داری ...البته من چون دانشجوی پزشکی بورسیه ارتشم از نظر مالی مشکلی ندارم و میخوام جدا از خانوادم زندگی کنم
به نظر شما من چیکار کنم؟ اونقدری اذیتم میکنه که حاضر شدم اینجا بگم وگر نه اصلا دوش نداشتم با کسی در میون بذارم دوس دارم خودم حلش کنم ولی نمیشه

با سلام

نگران نباشید اگر اطرافیان چیزی میگن تیکه میندازن شوخی میکنن

و اینم بدونین برخی هم از رو حسودی میگن چون اونا هم دوست دارن پدرو مادرشون اون همه اونارو دوست داشته باشه


شما حرفاشون بدل نگیرید مطمئنا نمیشه هم به پدرو مادرت بگی چوون ناراحت میشن

تنها کاری که میتونید بکنید

به این فکر کنید که در /اینده دهن تمام کسایی که بهتون گفتن بچه ننه میبندید و برای خودتون یک فردمستقل و ایده /ال میشید.


پس بخاطر حرفای بقیه اوقات خودت رو تلخ نکن

[saman 1]

با سلام

نگران نباشید اگر اطرافیان چیزی میگن تیکه میندازن شوخی میکنن

و اینم بدونین برخی هم از رو حسودی میگن چون اونا هم دوست دارن پدرو مادرشون اون همه اونارو دوست داشته باشه


شما حرفاشون بدل نگیرید مطمئنا نمیشه هم به پدرو مادرت بگی چوون ناراحت میشن

تنها کاری که میتونید بکنید

به این فکر کنید که در /اینده دهن تمام کسایی که بهتون گفتن بچه ننه میبندید و برای خودتون یک فردمستقل و ایده /ال میشید.


پس بخاطر حرفای بقیه اوقات خودت رو تلخ نکن

خیلی ممنون .....
مشکل از جایی شروع میشه که نگاه های سنگین اعتماد به نفسم رو کم میکنه ینی باید با قطع رابطه با هر کسی که پدر و مادرمو میشناسه کنار بیام
حتی یه بار به یکی از فامیلامون علاقه مند شدم و اون چون خودمو میشناخت اولش قبول کرد بعدش یه جوری تو لفافه گف بچه ننه ای و از پس زندگی بر نمیایی
البته معلوم بود که حرف خودش نیست چون خودشم گیج و مبهوت بود بین حرف بقیه و اونی که خودش میبینه
از جوابتون ممنونم

[یلدا 25]

سلام من یه پسر 20 ساله هستم دانشجو
پدر و مادر من اخلاق عجیبی دارن که باعث شده من جایگاهم رو تو فامیل و گاهی دوستان از دست بدم
مشکل تو خومه نیست مشکل وقتیه که مهمون داریم یا جایی هستیم پدر و مادرم و به خصوص پدرم برای این که به قول خودشون نشون بدن واسه بچشون اهمیت قایلن با من مث یه بچه 7-8 ساله برخورد میکنن مثلا من چن ماه پیش تصادف کرده بودم و تو ساعت های اول با این که میدونستن من تو کدوم بیمارسانم فقط مادرم 10 دقیقه اومد و رفت . بعد که چن تا از فامیلامون ادرس گرفتن که بیان عیادت در کمال تعجب همون پدری که تا یه روز پبش حتی نیمد ببینه زنده ام یانه (با این که داداشم بهش گفنه بود که بیاد ) با عمه هام و عمو م اومد و شروع کرد به قربون صدقه من 20 ساله با 1.80 قد و 75 کیلو وزن رفتن عییین بچه ها منو خجالت داد...
تو خونه اصلا این طوری نیستن فقط تو فامیل این کارو میکنن که باعث شده همه از من یه تصور بچه ننه داشته باشن من با زحمت خودم و درس خودم تونستم یه کاری کنم که تا یکی دو ساله دیگه کاااملا مستقل باشم حقوق بگیرم ولی این کار اونا باعث شده طعنه های عجیبی از فامیل بشنوم حتی دایی خودم که به شوخی بهم میگه گوگولی بابا
من نمیدونم چیکار کنم که همه بفهمن من اون ادمی نیستم که پدر مادرم منو نشون میدن
داداشم بهم میگه با منم همین طوری بودن بهم میگه مهم خودتی که خوساخته ای و جنم داری ...البته من چون دانشجوی پزشکی بورسیه ارتشم از نظر مالی مشکلی ندارم و میخوام جدا از خانوادم زندگی کنم
به نظر شما من چیکار کنم؟ اونقدری اذیتم میکنه که حاضر شدم اینجا بگم وگر نه اصلا دوش نداشتم با کسی در میون بذارم دوس دارم خودم حلش کنم ولی نمیشه

سلام
وقتی متنتون رو خوندم دیدم والدین شما خیلی شبیه والدین من هستن با این تفاوت که فقط جلوی مهمون اینجوری نیستن و جاهای دیگه بلکه همه جا اینطورین، البته خیلی بیشتر مادرم پدرم هم باور نمیکنه بچه هاش بزرگ شدن و بهشون مسئولیت بده...
نحوه تربیتشون طوری بوده که بچه ها رو به جای اینکه مسئولین پذیر و مستقل بار بیارن وابسته بزرگ کردن
حالا این موضوع برای پسر ها به نظرم میتونه کمتر تاثیر گذار باشه چون بالاخره ازدواجم نکنن میتونن بیشتر مستقل باشن و خودشون رو پیدا کنن اما دخترا سخت تر هست
یکی از دادشای من یه شهر دیگه دانشجو هست مادرم هر روز بهش زنگ میزنه همیشه شام چی خوردی ناهار چی خوردی
چند روز پیش که میخواست برگرده دانشگاهش با طعنه گفت من بچه نیستم وقتی مامان زنگ میزنه پیش دوستامم من میگم قرمه سبزی اونا میزنن زیر خنده و میگن بچه مامانی داره آمار غذا به مادرش میده
خیلی هم شاکی و عصبانی بود
یا مثلا با من مثل یه دختر بچه 7 ساله رفتار می کنه بعد تا میام یه چیزی بگم میگم اون برای قدیما بوده الان دیگه بزرگ شدی و زندگیت دست خودته!!!
انگار آدم ماشینه یا ربات، فکر نمیکنن که این رفتار ها ممکنه تا سال ها تو شخصیت و وجود فرد موثر باشه
محبت خیلی خوبه لازمه زندگی هست توجه هم خوبه اما هر چیزی به اندازه خودش، این رفتار های نادرست علاوه بر تغییر دید بقیه روی شخصیت فرد هم تاثیرات منفی میذاره و اعتماد به نفسش رو کاهش میده، چون وقتی همش بقیه بگن بچه مثبت بچه پاستوریزه بچه سوسول آدم خب ناراحت میشه و حس می کنه واقعا با بقیه فرق داره، اونم تو ایران...
چندین بار هم ما بهشون میگیم امیدوارم موثر باشه
به نظرم شما هم بشینید با جدیت و مهربونی و احترام با والدینتون حرف بزنید و بهشون بگید که اگه آرامش و شخصیت شما واسشون مهمه بهتره این رفتارهارو کنار بذارن و به اندازه سن و جایگاه شما باهاتون رفتار کنن که بقیه هم اذیتتون نکنن، ممکنه ناراحت بشن ولی خب بالاخره باید بدونن رفتار اون ها هم باعث ناراحتی شما میشه.
به امید روزی که همه والدین یاد بگیرن با بچه هاشون به اندازه سنشون حرف بزنن نه اونجوری که خودشون دوس دارن.
به قول یه بزرگی وقتی آدم یه وسیله جدید میخواد استفاده کنه اول میره دفترچه راهنماش رو میخونه که باهاش درست کار کنه
اما وقتی کسی بچه دار میشه به این فکر نمیکنه که بره حداقل یه کتاب در مورد نحوه درست تربیتش بخونه که بعدها دچار مشکل نشه...
حالا راه حل دیگه ای هم پیدا کردید به ما هم بگید ممنون میشیم...

موفق باشید.

[masoume]

خیلی ممنون .....
مشکل از جایی شروع میشه که نگاه های سنگین اعتماد به نفسم رو کم میکنه ینی باید با قطع رابطه با هر کسی که پدر و مادرمو میشناسه کنار بیام
حتی یه بار به یکی از فامیلامون علاقه مند شدم و اون چون خودمو میشناخت اولش قبول کرد بعدش یه جوری تو لفافه گف بچه ننه ای و از پس زندگی بر نمیایی
البته معلوم بود که حرف خودش نیست چون خودشم گیج و مبهوت بود بین حرف بقیه و اونی که خودش میبینه
از جوابتون ممنونم

خب شما هم حق دارین صحبت کنید شاید بهتر شدن

یا هم غیر مستقیم مثال بزنید بگید دووستم خیلی ناراحته بخاطر رفتار پدرو مادرش دوستاش هم بهش میگن بچه ننه

[saman 1]

سلام
وقتی متنتون رو خوندم دیدم والدین شما خیلی شبیه والدین من هستن با این تفاوت که فقط جلوی مهمون اینجوری نیستن و جاهای دیگه بلکه همه جا اینطورین، البته خیلی بیشتر مادرم پدرم هم باور نمیکنه بچه هاش بزرگ شدن و بهشون مسئولیت بده...
نحوه تربیتشون طوری بوده که بچه ها رو به جای اینکه مسئولین پذیر و مستقل بار بیارن وابسته بزرگ کردن
حالا این موضوع برای پسر ها به نظرم میتونه کمتر تاثیر گذار باشه چون بالاخره ازدواجم نکنن میتونن بیشتر مستقل باشن و خودشون رو پیدا کنن اما دخترا سخت تر هست
یکی از دادشای من یه شهر دیگه دانشجو هست مادرم هر روز بهش زنگ میزنه همیشه شام چی خوردی ناهار چی خوردی
چند روز پیش که میخواست برگرده دانشگاهش با طعنه گفت من بچه نیستم وقتی مامان زنگ میزنه پیش دوستامم من میگم قرمه سبزی اونا میزنن زیر خنده و میگن بچه مامانی داره آمار غذا به مادرش میده
خیلی هم شاکی و عصبانی بود
یا مثلا با من مثل یه دختر بچه 7 ساله رفتار می کنه بعد تا میام یه چیزی بگم میگم اون برای قدیما بوده الان دیگه بزرگ شدی و زندگیت دست خودته!!!
انگار آدم ماشینه یا ربات، فکر نمیکنن که این رفتار ها ممکنه تا سال ها تو شخصیت و وجود فرد موثر باشه
محبت خیلی خوبه لازمه زندگی هست توجه هم خوبه اما هر چیزی به اندازه خودش، این رفتار های نادرست علاوه بر تغییر دید بقیه روی شخصیت فرد هم تاثیرات منفی میذاره و اعتماد به نفسش رو کاهش میده، چون وقتی همش بقیه بگن بچه مثبت بچه پاستوریزه بچه سوسول آدم خب ناراحت میشه و حس می کنه واقعا با بقیه فرق داره، اونم تو ایران...
چندین بار هم ما بهشون میگیم امیدوارم موثر باشه
به نظرم شما هم بشینید با جدیت و مهربونی و احترام با والدینتون حرف بزنید و بهشون بگید که اگه آرامش و شخصیت شما واسشون مهمه بهتره این رفتارهارو کنار بذارن و به اندازه سن و جایگاه شما باهاتون رفتار کنن که بقیه هم اذیتتون نکنن، ممکنه ناراحت بشن ولی خب بالاخره باید بدونن رفتار اون ها هم باعث ناراحتی شما میشه.
به امید روزی که همه والدین یاد بگیرن با بچه هاشون به اندازه سنشون حرف بزنن نه اونجوری که خودشون دوس دارن.
به قول یه بزرگی وقتی آدم یه وسیله جدید میخواد استفاده کنه اول میره دفترچه راهنماش رو میخونه که باهاش درست کار کنه
اما وقتی کسی بچه دار میشه به این فکر نمیکنه که بره حداقل یه کتاب در مورد نحوه درست تربیتش بخونه که بعدها دچار مشکل نشه...
حالا راه حل دیگه ای هم پیدا کردید به ما هم بگید ممنون میشیم...

موفق باشید.

سلام اینطور که معلومه فعلا باید بسازیم

[Miss tarsa]

باسلام.شما دیگه به سنی رسیدین که نباید به این چیزا اهمیت بدین.باید واستون پیش پا افتاده باشه.سعی کنید مستقل زندگی کنید درصورت امکان.مطمئنا اگر دیگه یه روز متاهلم بشید و کاملا مستقل شین دیگه کسی تلاش های شما رو نادیده نمیگیره ومیدونه شما تلاشگرین نه بچه ننه.و درمورد رفتار پدرمادرتونم باید بگم هیچی به اندازه صحبت کردن نمیتونه انقدری شفافیت داشته باشه که مشکلات رو صریحا مطرح کنه و ادما رو به فکر چاره بندازه.من با نظرمعصومه خانم موافقم.

[saman 1]

باسلام.شما دیگه به سنی رسیدین که نباید به این چیزا اهمیت بدین.باید واستون پیش پا افتاده باشه.سعی کنید مستقل زندگی کنید درصورت امکان.مطمئنا اگر دیگه یه روز متاهلم بشید و کاملا مستقل شین دیگه کسی تلاش های شما رو نادیده نمیگیره ومیدونه شما تلاشگرین نه بچه ننه.و درمورد رفتار پدرمادرتونم باید بگم هیچی به اندازه صحبت کردن نمیتونه انقدری شفافیت داشته باشه که مشکلات رو صریحا مطرح کنه و ادما رو به فکر چاره بندازه.من با نظرمعصومه خانم موافقم.

این همه زحمت کشیدم که مستقل بشم و کم کم دارم مستقل میشم اما مشکل اصلی من اینه که با فامیلامون رابطه محکمی ندارم برخلاف دانشگاه و بقیه جاها من به هیچ وجه مشکل اعتماد به نفس ندارم ولی چنین کارایی که پدر و مادرم میکنن باعث میشه نتونم ارتباط خوبی برقرار کنم

[Miss tarsa]

.........

[saman 1]

الان منظورتونو درست متوجه نشدم.شما مشکلتون با خانوادس یا فامیل؟و اگر با فامیله میشه بیشتر توضیح بدید؟

با هر دو ولی با خانواده جدی نیس
مثال میزنم شما فرض کنید پسر عمویی دارید که پدر و مادرش با اون مث بچه ننه ها رفتار میکنن در نتیجه شما مثل بقیه چون یه الگوی بچه ننه تو ذهن دارید اونو با اون الگو مطابقت میدید و خود به خود فک میکنید که اون مثل همه بچه ننه ها لوس و وابسته ست و شخصیت پخته ای نداره پس به خودتون زحمت نمیدین بفهمین چه جور ادمیه همیشه از دور باهاش ارتباط دارین و به عنوان یه پسر عموی بچه ننه ازش خوشتون نمیاد

[masoume]

این همه زحمت کشیدم که مستقل بشم و کم کم دارم مستقل میشم اما مشکل اصلی من اینه که با فامیلامون رابطه محکمی ندارم برخلاف دانشگاه و بقیه جاها

خب همه ما اینطور هستیم
منم با فامیلامون رابطه محکمی ندارم

نزار این فکر و حرفای بقیه تمرکزت رو جمع کنه


فقط بدووون این حرفا بیشتر از رو حسادته


همونطور که گفتین شما 20 سالتونه و مستقل و این یعنی موفقیت

پس فکر بقیرو از ذهنتون پاک کنید شما برای خودتون زندگی میکنید نه دیگران

[Miss tarsa]

شما بزرگ هستید بچه نیستید که رفتار و ارتباطاتتون تحت تاثیر قرار بگیره.بنظرم بهش زیاد اهمیت ندین و سعی کنید رفتارتون و ارتباتتون هم مثل زندگیتون مستقل از کارای دیگران باشه.

[یلدا 25]

سلام اینطور که معلومه فعلا باید بسازیم

این طور هم نیست
ولی خب هر چی زودتر این موضوع حل بشه خیلی بهتره
اما شما هم سعی کنید زیاد خودتون رو درگیر این مسئله نکنید
حالا بعضی وقتا ممکنه دوستاتون یا اقوام با توجه به نحوه برخورد والدینتون به شما الفاظی مثل بچه سوسول و این ها بگن
اما خب اگه آدم های فهمیده ای باشن باید دستشون بیاد که شما بچه سوسول نیستید با توجه به موقعیت و جایگاهتون و صرفا این رفتار نادرست والدین شما هست و شما نباید تحت تاثیر این برخورد های منفی قرار بگیرید
به هر حال کسی که اینطوری برای زندگیش برنامه داره و هدفمند هست و یه رشته تحصیلی خیلی خوب هم داره معلومه که بچه سوسول نیست و یه فرد مستقل و با هوش هست
اما خب در کل این طرز برخورد وجهه جالبی نداره و بهتره که والدین شما این موضوع رو حل کنن
شما هم سعی کنید آروم و صبور باشید، به خودتون باور و ایمان داشته باشین و سعی کنید روی اهدافتون متمرکز باشید، کسی که قرار باشه شما رو بشناسه فقط به برخورد والدینتون نگاه نمیکنه به وضعیت و شرایط و تلاش شما نگاه میکنه
ان شاالله حل میشه زیاد به خاطرش ناراحت نباشید
اینجا مشاورین و دوستان با تجربه ای هستن که میتونن بیشتر راهکار بدن.

[saman 1]

از همه دوستان ممنونم به خاطر جوابا

[یلدا 25]

یه نکته دیگه هم یادم رفت بگم
سعی کنید بیشتر استقلال داشته باشی و کارایی رو انجام بدید که والدینتون ببینن شما دیگه بزرگ شدید و این رفتارای بچگونه رو باید کنار بذارن
در مورد کسایی هم که میگن بچه سوسول و این چیزا بهتون تا جایی که شوخی باشه زیاد مهم نیستش ولی خب اگه دیدید جدی بود بگید که شما با این سن و شرایط سوسول نیستید و اون ها دارن اشتباه میکنن و بذارید به پای حساسیت و محبت بیش از اندازه والدینتون
میدونم پسرا بیشتر به خاطر این موضوع اذیت میشن و دوس دارن همه بدونن مستقلن ولی خب زیادم نباید ناراحت بود
من بارها دوستام بهم میگن بچه پاستوریزه، بچه مثبت بچه سوسول
منم در جواب میگم همشون خودتونید من کمی حساسم همین
وقتی اطرافیان میبینن که یه سری مسئولیتارو میتونم به خوبی انجام بدم خودشون درک میکنن که سوسول نیستم
حتی خونواده امم وقتی مسئولیتی رو قبول میکنم و میبینن خوب از پسش بر میام میگن نمیدونستیم اینجوری قوی هستی!
منم میگم من همیشه اینجوریم ولی شما نمیبیند و فکر میکنید هنوز بچه ام و این مشکل شماست نه من.
همش که نباید به خاطر اشتباهات بقیه غصه خورد و تاثیر پذیر بود.

[saman 1]

یه نکته دیگه هم یادم رفت بگم
سعی کنید بیشتر استقلال داشته باشی و کارایی رو انجام بدید که والدینتون ببینن شما دیگه بزرگ شدید و این رفتارای بچگونه رو باید کنار بذارن
در مورد کسایی هم که میگن بچه سوسول و این چیزا بهتون تا جایی که شوخی باشه زیاد مهم نیستش ولی خب اگه دیدید جدی بود بگید که شما با این سن و شرایط سوسول نیستید و اون ها دارن اشتباه میکنن و بذارید به پای حساسیت و محبت بیش از اندازه والدینتون
میدونم پسرا بیشتر به خاطر این موضوع اذیت میشن و دوس دارن همه بدونن مستقلن ولی خب زیادم نباید ناراحت بود
من بارها دوستام بهم میگن بچه پاستوریزه، بچه مثبت بچه سوسول
منم در جواب میگم همشون خودتونید من کمی حساسم همین
وقتی اطرافیان میبینن که یه سری مسئولیتارو میتونم به خوبی انجام بدم خودشون درک میکنن که سوسول نیستم
حتی خونواده امم وقتی مسئولیتی رو قبول میکنم و میبینن خوب از پسش بر میام میگن نمیدونستیم اینجوری قوی هستی!
منم میگم من همیشه اینجوریم ولی شما نمیبیند و فکر میکنید هنوز بچه ام و این مشکل شماست نه من.
همش که نباید به خاطر اشتباهات بقیه غصه خورد و تاثیر پذیر بود.

سپاس فراوان

[یلدا 25]

سپاس فراوان

خواهش می کنم
موفق باشید.