سلام من به دلایل اتفاقاتی که در گذشته ام افتاده احساساتم کشته شده اند...انگار هیچکس را دوست ندارم...هیچ چیزی دلخوشم نمیکند...دست خودم نیست حتی مرگ عزیزانم هم غمگینم نمیکند
بدترین و مذخرفترین سوال زندگیم این است که کسی بپرسد چقدر دوستش دارم...یا به من من میفتم و یا اشک میریزم و یا توجیه میکنم...من واقعا شکست های سنگینی در زندگیم از کسانی که دوستشان داشتم خوردم...حالا احساساتم مرده اند...هرگز دلم نمیخواهد کسی را دوست داشته باشم...راهنماییم کنید
به نظرم شما آدما ی زیادی تو زندگیت رفت و آمد داشتن و به همین خاطر دوست داشتنو احساسات برات یه چیزه بی مزه و معمولی و بی رنگ شده....مثلا اینقدر این حسو داشتیو از دستش دادی که مثله احساسه گشنگیو تشنگی شده واست....راهش اینه که یه مدتی عشقو دوست داشتنو فراموش کنی و حتی بهش فکرم نکنی ...به هیچ وجه با هیچ جنسه مخالفی هیچ ارتباطه معمولی ای هم نداشته باشی...تا کم کم یادت بیاد چیو دوست داری و چیو نداری....یه جورایی چون همه چی در معرضه دیدت بوده،یادت رفته چه چیز با چه ویزگی ای احساستو بر می انگیزه!!نوشته اصلی توسط من خاص
نگران نباش درست میشه...به محضه اینکه عشقه دوباره رو تجربه کنی...دوباره زندگیت پر از احساس میشه!و این پیش میاد ...زمانی که یه مدت به خودت استراحت بدی...
من کسایی رو که دوست داشتم صرفا جنس مخالفم نبودند...حتی خانوادم در حقم ظلم کردند
اختلال استرسی پس از ضایعه روانی
اختلال استرسی پس از ضایعه روانی یا اختلال تنش‌زای پس از رویداد یا استرس پس از سانحه (به انگلیسی: Posttraumatic stress disorder) (به صورت مخفف: PTSD)، نشانگان یا سندرمی است که پس از مشاهده، تجربهٔ مستقیم یا شنیدن یک عامل استرس‌زا و آسیب‌زای شدید روی می‌دهد که می‌تواند به مرگ واقعی یا تهدید به مرگ یا وقوع یک سانحهٔ جدی منجر شود.
بیمار نسبت به این تجربه‌ها احساس ترس و درماندگی می‌کند، اغلب رفتارهای آشفته و حاکی از بی‌قراری بروز می‌دهد و مدام تلاش می‌کند از یادآوری رویداد و سانحه اجتناب کند. حوادثی همچون سوءاستفاده جنسی، تصادف، سوانح طبیعی مانند زلزله، جنگ و... به طور کلی افرادی که چنین رویدادهایی را تجربه می‌کنند حتی در مورد کودکان، بیشتر از این که ما بتوانیم تجربهٔ آنها را تصور کنیم و احساسات آنها را درک کنیم از آن واقعه رنج می‌برند. همین امر وجه تمایز استرس پس از سانحه با سایر حوادث زندگی است (استرس بیش از حد طبیعی به حادثه).
گسترش PTSD
اگرچه اغلب مردم (۵۰ تا ۹۰٪) یک رویداد بسیار تنش‌زا را تا پایان عمر به یاد دارند، فقط ۸٪ آنها به PTSD مبتلا می‌شوند. این بیماری در دوران بعد از جنگ بسیار شایع است (مانند جنگ ویتنام، عراق، ایران، بوسنی هرزگوین و افغانستان) و همچنین بر اثر اتفاقات مهم زندگی مانند فوت یک عزیز یا طلاق و جدایی و ضربه‌های عاطفی احتمال ابتلاء به این بیماری زیاد است. به نظر می‌رسد زمینه ژنتیکی، نژاد و دوران کودکی در ایجاد این بیماری مؤثر هستند.
علائم اختلال استرسی پس از ضایعه روانی
۱) ناآرامی و بی‌قراری، رفتارهای پرخاشگرانه، احساس بیزاری از دیگران.
۲) گوشه‌گیری و مشکلات در روابط بین فردی، به‌سختی انس گرفتن با دیگران.
۳) احساس گناه و شرمزدگی، بی‌احساسی و فقر هیجانی که از طریق جمع کردن خود و انقباض عضلات صورت می‌گیرد.
۴) واپس‌روی‌های رشدی (بازگشت به رفتارهای اولیه کودکان، شب‌اداری، مکیدن شست و...)
۵) رفتارهای تهییجی و برانگیختگی بیش از حد (حالت گوش به زنگ بودن که به محض مواجه شدن با محرک تنش‌زا شوکه می‌شود)
۶) اختلال خواب، کابوس و خواب‌های ترسناک (رویاهای هولناک بدون محتوای مشخص).
۷) اجتناب از افکار و احساسات و حتی اماکنی که وقایع ناخوشایند را یادآوری می‌کند.
۸) تکرار خاطره‌های آسیب‌زا از قبیل مزاحمت، تجاوز و... در ذهن.
۹) تمایل به بازی‌های تکراری پیرامون حادثه‌ای که تجربه کردند (درمورد کودکان).
۱۰) اختلال در کار روزانه، مشکلات در تمرکز و آموزش.
البته همه اینها باید سه شرط مهم دیگر را نیز به همراه داشته باشند:
الف. فرد باید در معرض یک رویداد پر تنش قرار گرفته باشد.
ب. فرد باید مرتب به یاد این رویداد بیفتد و فلاش بک داشته باشد.
ج. علائم باید بیش از یک ماه طول بکشد.
درمان
فرایند درمان بیمار مبتلا به PTSD تلفیقی از دو رویکرد روان‌شناسی شناختی و رفتارگرایی است. مداخلات رفتاری شامل: آموزش نحوهٔ مواجهٔ مؤثر با ترس‌ها، اجتناب از اماکن یا افرادی که وقایع را یادآوری می‌کند، می‌باشد؛ همچنین استفاده از تکنیک آرام‌بخش و پذیرش احساسات بیمار در کاهش نشانگان استرس پس از سانحه مؤثر است. در روش مداخله در بحران، سعی بر این است که عملکرد عادی بیمار را به وی بازگردانند. روان درمانگر در این روش تمرکزش را معطوف به حل مشکلات، آموزش مهارت‌های مربوط به کنار آمدن با شرایط و ایجاد شرایطی حمایتی برای بیمار می‌کند. عضویت در گروه‌های حمایتی نیز برای کسانی که دچار علائم استرس هستند، مفید است. بیماران با عضویت در این گروه‌ها حمایت عاطفی دریافت می‌کنند، با افراد دیگری که شرایط و علائم مشابهی را تجربه کرده‌اند آشنا می‌شوند و مهارت‌های مربوط به کنار آمدن با شرایط و مدیریت شرایط را می‌آموزند.
اگر علایم فوق بیش از یک ماه تداوم یابد و منجر به اختلال در عملکرد کلی بیمار (شغلی، تحصیلی، رفتاری و...) شود باید نسبت به درمان آن اقدام نمود. برای درمان دارویی از داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین مانند فلوکستین، ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای مانند ایمی‌پرامین، سیتالوپرام، پروپرانولول و کلونیدین استفاده می‌شود.
من دیگه نمیتونم دوست داشته باشم...بیشتر از آدما فراریم...
از ویکی پدیا
اگر انگلیسی تون خوبه این هم نگاه کنید
Post Traumatic Stress Disorder
انگلیسیم انقدر خوب نیست
این که از ویکی پدیا گذاشتم مثل همونه اما اون کاملتر نوشته بود.
این رو هم بگم که من کاملا درکتون میکنم و میدونم چه احساسی دارید. حتما حتما به فکر درمان باشید.
پیش مشاور برید. تا براتون tf-cbt رو اجرا کنه. یکی از فاکتور های مهم اینه که مشکل توی سنین پایین درمان بشه هرچی سن بالا بره سخت تر درمان میشه.
مشاور رفتم ولی بهتر نشدم
مشاور چی گفت بهتون؟
گفت از گذشتم بنویسم گفت یه چیزایی تو گذشتم هست که درموردشون بد فکر میکنم...اما من نرفتم و ننوشتم
میشه سنتون رو هم بپرسم؟
17سال
ببینید، شما الان مهم ترین سال های عمرتون پیش روتون هست.
شما تا چند سال دیگه قرار هست که با یک نفر جنس مخالف اشنا بشید و ...
و بعد از اون هم قراره مادر بشید و عشق به فرزندتون رو تجربه کنید،
مادری که احساس نداشته باشه و نتونه کسی رو دوست داشته باشه نمی تونه مادر خوبی باشه
اگر افسرده باشید نمی تونید مادر خوبی باشید، نمی تونید همسر خوبی باشید
الان شاید نه ولی چند وقت دیگه متوجه تفاوت با دوستای دیگتون خواهید شد
وقتی که میبینید اونا با جنس مخالف یه جور دیگه رفتار میکنن
این ها رو نوشتم چون شما رو درک میکنم. میفهمم چقدر سختی کشیدید.
چیزی که مشاور گفته درسته، فقط کافیه خاطرات اون حادثه رو روی کاغذ بنویسید و چند بار بلند از روش بخونید (بعدش هم میتونید کاغذ ها رو به اب بسپرید).
یا این که میتونید یک دوست مطمئن و دلسوز پیدا کنید و خاطراتتون رو براش تعریف کنید فقط و فقط ازش بخواید که بهتون گوش بده و هیچی نگه.
برای درمان جدی و قوی باشید و باز هم پیش مشاور برید و کارایی که گفته انجام بدید تا خوب بشید.
در اخر
بعضی موقع ها خدا کسانی رو که بیشتر دوست داره رو بیشتر سختی میده تا صداشونو بیشتر بشنوه
با خدا دوست باشید و باهاش حرف بزنید.
من از ازدواج بدم میاد...چون واقعا نمیتونم دوست داشته باشم
مادرم میگه تو تو سن ازدواج هستی خیلی بده اینجوری هستی
میگفت راستشو بخوای منم یه وقتایی حس میکنم سنگدل و بی عاطفه ای
من بچگی نکردم...چطور مادری کنم؟؟!!!
میدونید همین الانم تفاوتم رو میدونم...
این خیلی خوبه که این ها رو متوجه میشید و به فکر راه کار هستید اینده خوبی در انتظارتون هست.
فقط ادامه بدید.
به نظر من حالت خیلی هم عجیب نیست. این روز ها اکثر کسایی که تو اجتماع می بینی همین حال رو دارن که عاطفی یا کاری یا هر دلیل دیگه ای می تونه داشته باشه . در چه موردی می شه کمکت کرد ؟ مگر اینکه نخوای اینطور باشی که اگه نخوای پس حله .کافیه نخوای تا با کوچک ترین بهونه این عادت رفتاری رو ترک کمی وگرنه این چیزی که گفتی افسردگی هست که اکثر جامعه ما امروز بهش دچار شدن .
احساساتم مرده اند
کسی رو دوست ندارم
نمی تونم
نمی شه
دوست خوبم اروم باش تا وقتی که مدام این کلمات رو تکرار میکنی بهترین روانشناسهام نمی تونن بهت کمک کنن
شما تصمیم بگیر حال خوب شه
تصمیم بگیر که دوباره سرپا شی و این رو لیاقت خودت بدون که مستحق خوشبختی هستی
بعد برو دنبال درمان
عزیزم زندگی خیلی خیلی خیلی کوتاهتر ازینه که بخوای روزهاتو با غم سر کنی
شما از فردا صبح با یه حال دیگه از خواب پاشو به خودت قول بده که به خودت کمک کنی تا حالت خوب شه
قدم اول سعی کن ببینی حسای منفیت چیه ؟
چه کسایی به تو حس منفی دادن ؟
همرو روی کاغذ بنویس
تخلیشون کن
جلوشم حسای خوبتو بنویس چی هست که بهش حس خوب داری؟ ( من منطورم چیزهای خارق العاده نیست حسای کوچیک و بزرگ خوب و بد مثلا شاید خوندن کتاب حالت رو خوب کنه )
وقتی نوشتیشون با خودت فکر کن چی باعث شد این حسای منفی بیان تو زندگیت؟
کجا اشتباه کردی؟
خودت رو قانع کن و ببخش
بعد رو حسای مثبتت کار کن
اون کارایی رو بکن که بهت حال خوش میدن
سخت نیست
فقط باور کن
چون لیاقتت خوشبختیه
موفق باشی عزیزم
آیا دوست دارید برای
صلح جهانی کاری انجام دهید ؟
به خانه بروید و به خانواده تان عشق بورزید
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟