نمایش نتایج: از 1 به 4 از 4

موضوع: کم طاقتی و استرس

1306
  1. بالا | پست 1

    عنوان کاربر
    کاربر انجمن
    تاریخ عضویت
    Jan 2017
    شماره عضویت
    33671
    نوشته ها
    2
    تشکـر
    0
    تشکر شده 0 بار در 0 پست
    میزان امتیاز
    0

    کم طاقتی و استرس

    سلام به همگی...من امشب و یک دقیقه است با این سایت اشنا شدم....وقتی میخواستم شروع به نوشتن کنم نمیدونستم مشکلم رو کدوم قسمت بنویسم..اخه مشکل من که مشکل نیست....28 سالمه..متاهلم...سال دوم دکترا...نود درصد مشکلاتی که بقیه دارن رو نداشتم....خونواده فوق العاده ای داشتم و باوجود اینکه پدرو مادرم بیسواد بودن فوق العاده با درک و دوست خواهر برادرام بودن...الان هم همسر فوق العاده ای دارم که همه جوره پشتمه....مشکلات من از وقتی شروع شد که یکی از خواهرامو در کودکی از دست دادم....مادرم داغون شد و همون روحیه هممون رو اسیب پذیر بار اورد...وقتی خواستیم از غم خواهر کمر راست کنیم خواهر دوم رو از دست دادم.....و مشکلات حاد شد....من توی 15 سالگی بودم و برعکس بیقراری همه صبوری میکردم و همه رو اروم...این شد سرمنشا تمامی غمها....بعد از اینکه صبوری کردن در نوجوانی دیگه الان طاقت ندارم...تمام شبانه روزم استرس دارم (مابقی خواهر برادرام همین طورین...خیلی احساسی ...استرسی و داغون) کافیه یه فیلم غمگین یا.....شبانه روز گریه میکنم.....مرتب کم میارم....مخصوصا اینکه من دور از خونوادم ازدواج کردم...قبلا مستقل بودم تمام کارام خودم انجام میدادم ولی الان رغبتم نمیشه حتی تا سر کوچه برم...توی یه سال 20 کیلو زیاد کردم و این روحیم رو بدتر کرد....میخوام برم کلاس زبان ولی هرروز میگم فردا....میخوام برم باشگاه ولی.....هروقت استرس میگیرم فقط میخورم جوریکه معدم درد میگیره و حالت تهوع میگیرم....باوجودیکه دکتر میرم نمیتونم کنترلش کنم......حالم از خودم بهم میخوره....فقط یه موجود بیخاصیتی رو میبینم که هیچ عرضه ای نداره و باید اون دنیا به خدا جواب بده....گفتم خدا...قبلا خیلی اهل دعا و...ولی استرس منو از خدا هم دور کرده/ف از خجالت یه نماز کلاغی میخونم و .....همیشه از جون و دل مایه گذاشتم تا پارسال توقع جبران نداشتم ولی الان چرا و این مسئله بیشتر داغونم کرده.....همه فقط موقعی که کار دارن میان سراغم و بعدش ارزشی براشون ندارم ...با وجودی که سعی کردم رک باشم تا کمتر اذیت بشم ولی با همه نمیشه رک بود...خداروشکر خونواده با درک و شعوری دارم ولی اونام ازم دورن....همسرم هم هرکاری میکنه نمیتونه منو از پیله تنهاییم بیرون بیاره..همه از ادبم سواستفاده میکنن....حتی استاد راهنمام....هممه چیز رو به نفع خودشون تغییر میدن...و وقتی بخوای اعتراض کنی چنان حق به جانب حرف میزنن که پشیمون میشی چرا گفتی...خیلی خسته و داغونم...گاهی کم میارم...افسرده به تمام معنام....اگر من هزار بار اشتباه کنم ولی با یه ببخشید همسرم راضی میشه ولی من برعکس...اون هزار روز عذرخواهی کنه نمیبخشمش....ببخشید مشکلاتم پراکنده میگم...اخه حتی نمیشه اسمشون رو مشکل گذاشت....فقط میدونم دوست دارم برم یه جای دور هیچکس نباشه..لال مونی بگیرم....با هیچکس حرف نزنم ....تو تنهایی خودم بپوسم و شبانه روز گریه کنم تا سبک شم.....

  2. بالا | پست 2

    عنوان کاربر
    کاربر فعال
    تاریخ عضویت
    Mar 2015
    شماره عضویت
    14030
    نوشته ها
    5,877
    تشکـر
    725
    تشکر شده 3,402 بار در 1,916 پست
    میزان امتیاز
    16

    پاسخ : بی مشکلی.....

    من از تمام حرفات یه نتیجه گرفتم

    تلقین منفی به خودت

  3. بالا | پست 3

    عنوان کاربر
    کاربر ویژه
    تاریخ عضویت
    May 2014
    شماره عضویت
    3710
    نوشته ها
    9,699
    تشکـر
    4,204
    تشکر شده 10,202 بار در 5,111 پست
    میزان امتیاز
    21

    پاسخ : کم طاقتی و استرس

    افراد مختلف شیوه رفتاری و شخصیت متفاوتی دارند. ممکن‌است فردی خیلی اجتماعی باشد و دیگری کمتر، یا حتی در یک خانواده ممکن‌است برادر یا خواهری کاملا اجتماعی باشند و به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنند، اما برادر یا خواهر دیگر از تنهایی و خلوت خود بیشتر لذت ببرد یا به فعالیت‌های فردی علاقه بیشتری داشته باشد. این تفاوت‌ها اختلال محسوب نمی‌شود که مستلزم تغییر فرد باشد. اینها در واقع ویژگی‌های شخصیتی هستند که ممکن‌است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند و رنگ‌آمیزی شخصیتی افراد مختلف را شکل می‌دهند.



    کمبود ارتباط‌های اجتماعی زمانی اختلال محسوب می‌شود که یا در خود فرد ایجاد احساس ناراحتی کند یا روی زندگی و عملکرد او در حیطه‌های شغلی، تحصیلی، خانوادگی و اجتماعی تاثیر منفی بگذارد. این حالت که بر احساس رضایت فرد از زندگی خود یا بر عملکرد او تاثیر منفی می‌گذارد ممکن است در شرایط مختلف و اختلال‌های متفاوت دیده شود.



    کاهش روابط اجتماعی و انزوا، ممکن است در دوره‌ای از زندگی فرد و در اثر اختلال‌های روان‌پزشکی مانند افسردگی، اضطراب، وسواس و مانند آن ایجاد شود. برای مثال افسردگی را در نظر بگیرید. افسردگی با مجموعه‌ای از نشانه‌ها شناخته می‌شود و یکی از این نشانه‌ها بی‌علاقگی به حضور در جمع و کاهش ارتباط‌های اجتماعی است یا افرادی که دچار اختلال اضطراب اجتماعی هستند از حضور در جمع و از اینکه صحبت کنند و مورد توجه و دقت دیگران قرار گیرند، دچار اضطراب می‌شوند که این مساله ممکن است باعث شود از بودن در چنین فضاهایی اجتناب کنند و حضورشان در جمع کمتر شود اما مواردی دیگر از اختلال‌ وجود دارد که ممکن است این علامت در آنها، نه به‌صورت دوره‌ای، بلکه به شکل یک علامت پایدار وجود داشته باشد. برای مثال، افرادی که دچار اختلال‌های طیف اوتیسم یا درخودماندگی هستند از زمان تولد نقصان‌هایی را در توانایی‌های ارتباطی و اجتماعی دارند که خود را به شکل بی‌توجهی به حضور در جمع یا تعاملات اجتماعی نشان می‌دهد یا افرادی که دچار برخی از اختلال‌های شخصیتی، مانند اختلال شخصیتی اسکیزویید یا اسکیزوتایپال هستند نیز ممکن است گرایشی به ارتباط‌های اجتماعی نشان ندهند و به فعالیت‌ها و علایق فردی خود بیشتر تمایل داشته باشند و این مساله می‌تواند باعث اختلال در عملکرد اجتماعی‌شان شود. همچنین در نوعی دیگر از اختلال‌های شخصیت که با نام اختلال شخصیت اجتنابی شناخته می‌شود، افراد به‌رغم تمایلشان به حضور در جمع به دلیل احساسات منفی، اضطراب و ترس از طرد شدن در ارتباط‌های اجتماعی ممکن است از حضور در جمع اجتناب کنند.

    همان طور که گفتم، کمبود ارتباط اجتماعی در چند نوع از اختلال‌های شخصیتی بیشتر دیده می‌شود. مورد اول اختلال شخصیتی اجتنابی یا دوری‌گزین است. این افراد از بودن در شرایط اجتماعی دچار اضطراب می‌شوند و از اینکه از جانب دیگران پذیرفته نشوند، می‌ترسند یا احساس شرم می‌کنند و ممکن است خجالتی به نظر برسند. به همین دلیل، افراد دچار اختلال شخصیت اجتنابی از موقعیت‌های اجتماعی کناره‌گیری می‌کنند و ممکن است این وضعیت بر موفقیت‌ها و دست‌یافت‌های آنها در زمینه‌های مربوط به تحصیل، کار و روابط بین‌فردی تاثیر سوء‌ بگذارد. این افراد ممکن است به روابط و تعامل‌های اجتماعی علاقه داشته باشند اما به دلایل ذکرشده و نیز شاید کمبودهایی که در تجربه‌های اجتماعی داشته‌اند، در این امر ناتوانند. مورد دیگر، اختلال‌های شخصیتی اسکیزویید و اسکیزوتایپال است. یکی از مهم‌ترین علایم این اختلال‌ها، کمبود ارتباط‌های اجتماعی و کناره‌گیری کامل از تعامل با اطرافیان است. به نظر می‌رسد این افراد به دیگران یا حضور در جمع و ارتباط‌های اجتماعی اهمیت نمی‌دهند و به آن علاقه‌ای ندارند و برعکس از انجام کارهای فردی رضایت بیشتری به دست می‌آورند.

    به‌طور کلی درمان وقتی ضرورت می‌یابد که اختلال شخصیتی باعث احساس ناراحتی یا نارضایتی در فرد یا باعث بروز اختلال در عملکرد اجتماعی، شغلی، خانوادگی یا اجتماعی فرد شود. تمام مواردی که ذکر شد، روش‌های درمانی خاص خود را دارند. برای مثال، در مواردی که کاهش روابط اجتماعی ناشی از اختلالی مانند افسردگی، اضطراب، وسواس و مانند آن است، درمان دارویی یا غیردارویی آن اختلال‌ها، باعث بهبود علایم بیماری و از جمله بهبود روابط و عملکرد اجتماعی فرد خواهد شد. اختلال‌های شخصیتی هم درمان‌های خاص خود را دارند که اغلب مبتنی بر روان‌درمانی است. باید توجه داشت که تعدیل یا اصلاح الگوهای پایدار و قدیمی شخصیتی نیازمند درمانی تخصصی و اغلب طولانی‌مدت است تا به تدریج چنین ویژگی‌هایی که در سال‌های طولانی عمر همراه فرد بوده‌اند، اصلاح و تعدیل شوند. در اختلال‌های طیف اوتیسم نیز مداخلاتی مانند رفتاردرمانی می‌توانند تا حد قابل‌توجهی به بهبود عملکرد فرد کمک کنند.

    نباید انتظار داشت همه افراد از نظر اجتماعی شبیه هم عمل کنند و به اندازه هم اجتماعی باشند. نباید فرزند یا خواهر و برادرتان را با دیگران مقایسه کنید و نگران تفاوت‌های بین آنها بشوید. مثلا فردی که درون‌گراست یا از نظر شخصیتی فرد آرامی است و کمتر با دیگران ارتباط برقرار می‌‌کند را نباید اجتماع‌گریز یا دچار اختلال تلقی کرد. تفاوت‌های فردی بین انسان‌ها مساله‌ای است که هویت و شخصیتشان را تعریف می‌کند و این تفاوت‌ها تا زمانی که باعث ناراحتی یا افت عملکرد فرد نشده‌اند، ویژگی‌ها و رنگ‌آمیزی‌ شخصیتی او را تشکیل می‌دهند و ممکن است افرادی با تفاوت‌های قابل‌توجه با یکدیگر زندگی خوب و رضایت‌بخشی داشته باشند و انسان‌های موفقی هم باشند.


    در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
    021-88422495
    امضای ایشان

    خـــــدانـگهــــــدار


  4. بالا | پست 4

    عنوان کاربر
    کاربر انجمن
    تاریخ عضویت
    Jan 2017
    شماره عضویت
    33671
    نوشته ها
    2
    تشکـر
    0
    تشکر شده 0 بار در 0 پست
    میزان امتیاز
    0

    پاسخ : کم طاقتی و استرس

    ممنون از شما و توجهتون....دوست عزیزم بالا فرمودن تلقین منفی به خودم...بله خیلی خوب اینو میدونم....و دوست عزیزم در پایین به تفاوت های شخصیتی اشاره کردن که تا حدی اطلاع دارم.....منم وقتی کسی مشکل داشته باشه انقدر خوب روحیه میدم، انقدر خوب راهنمایی میکنم و مثله یک مشاور خوب کنارش می مونم ولی برای خودم نه....از نکاتی که دوست عزیزم درباره شخصیت ذکر کردن اینه که از اجتماعی بودن فراری هستن و...سایر شخصیت ها...نه من شخصیتی معمولی دارم...وقتی بخوام ارائه بدم ممکنه یکم دچار استرس بشم ولی عادی...سه سال مدرس دانشگاه بودم و خدارو شکر منزوی نیستم ولی به دلیل تفاوت فرهنگی با مردم شهر جدید خیلی منزوی شدم....بهیچ عنوان روحیات مردمش با من جور نیست لذا تصمیم گرفتم دوستی برای خودم انتخاب نکنم چون هرکس اینجا باهاش صمیمی شدم مایه عذابی بیش نبود...البته از کودکی اصلا از مهمان خوشم نمیومد و الان هم همینطوریم..هیچ فرقی نداره مهمون کی باشه اصلا از وجودش لذت نمیبرم و تنهایی خودمو ترجیح میدم....اینکه مشاور برم برای من هیچ فرقی نداره...ممکنه توی چندروز اول تاثیر مثبت داشته باشه ولی تا ابد مشاور نمیتونه کنارم باشه...من نمیتونم با خودم کنار بیام....بقوله دوستم تلقین منفی میکنم...انقدر خودم رو غرق افکار منفی میکنم که....یه مدت شادم و خیلی زود بحالت اولیم برمیگردم....انقدر تنبلی و کوتاهی میکنم که نمیتونم وجود خودم رو تحمل کنم....

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

لیست کاربران دعوت شده به این موضوع

کلمات کلیدی این موضوع

© تمامی حقوق برای مشاورکو محفوظ بوده و هرگونه کپی برداري از محتوای انجمن پيگرد قانونی دارد