با مریم محبی بیشتر آشنا شوید
وقتی شرایط برای حضور اجتماعی بانوان فراهم می‌شود، نتایجش را می‌توان در تمام عرصه‌ها مشاهده کرد. ورود زنان و دختران ایرانی به ورزش قهرمانی، یکی از پیامدهای توجه به ورزش بانوان است که در یک دهه اخیر تا حدودی افزایش‌یافته است.یکی از چهره‌هایی که بتازگی مطرح‌شده، مریم محبی است که در رشته دوومیدانی فعالیت قابل‌توجهی دارد. او متولد ششم بهمن 1378 است و در مقطع سوم دبیرستان و رشته تجربی در حال تحصیل است.کسب بیش از 45 مدال داخلی و خارجی در جریان رقابت‌های مختلف دوومیدانی، کارنامه درخشانی است که با اضافه شدن مدال برنز مسابقات آسیایی رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است.
مریم محبی استعدادی که شکوفا شد
در جریان مسابقاتی مانند المپیک، وقتی به حجم زیاد مدال‌های برخی کشورها نگاه می‌کنیم، سوالی که مطرح می‌شود، این است که این همه ورزشکار چطور شناسایی شده و پرورش پیدا کرده‌اند. استعدادیابی در سنین پایین، یکی از روش‌هایی است که برخی کشورهای موفق در ورزش از آن بخوبی استفاده کرده‌اند. مریم محبی، یکی از استعدادهایی است که بموقع شناسایی شد و در مسیر درستی تعلیم دید.این بانوی دونده ایرانی می‌گوید: از 9 سالگی توسط معلم ورزش سوم دبستانم استعدادیابی و وارد این رشته شدم و بعد از آن وقتی خانواده دیدند خودم علاقه دارم، حمایتم کردند و برایم مربی خصوصی گرفتند تا توانستم در همان سال به مسابقات کشوری برسم. استعدادیابی بموقع و حمایت خانواده، زمینه‌های اتفاقی هیجان‌انگیز و رکوردشکنی را برایش فراهم کرد و توانست تنها دختر راه‌یافته به مسابقات جهانی در طول تاریخ دو و میدانی ایران شود.او توانست با ثبت رکورد 55 ثانیه و 94 صدم ثانیه، مسافت 400متری را طی کند و رکورددار ایران شود و مجوز حضور در رقابت‌هایی را به دست بیاورد که تا به حال توسط هیچ بانوی ایرانی به دست نیامده است.
تلاش و تمرین سخت و نفسگیر
برای رسیدن به سکوی قهرمانی، راهی جز تلاش و کوشش وجود ندارد. این دونده چابک و نوجوان ایرانی در رابطه با تلاشی که برای سکوی جهانی انجام داده است، می‌گوید: ما در هفته پنج بار تمرین می‌کنیم و این تمرینات بین دو تا چهار ساعت طول می‌کشد که شامل تمرینات سرعتی، قدرتی و استقامتی می‌شود. زمان تمرین در تابستان بیشتر می‌شود.من وقتی وارد این رشته شدم، خیلی کوچک بودم ولی مسابقات اروپایی و خارجی و المپیک را از تلویزیون نگاه می‌کردم و همیشه خودم را جای آنها تصور می‌کردم. مادرم همیشه می‌گفت: ببین، مثل تو می‌دوند. دختر من می‌تواند قهرمان جهان شود. این جمله مادرم در ذهنم مانده است. برای ورود به مسابقات در سطح جهانی خیلی از عوامل تأثیر گذارند که شامل امکانات مناسب، مربی و استعداد و توانایی و تلاش فرد است که در کنار هم قرار می‌گیرند تا پرچم یک کشور به اهتزاز درآید.
مریم محبی دونده ایرانی
بزرگ‌ترین هدف مریم محبی
برای مریم محبی تنها یک هدف وجود دارد و آن رسیدن به سکوی قهرمانی دوومیدانی در المپیک است. او با داشتن مدال برنز رقابت‌های آسیایی در ماده 400 متر در رده نوجوانان سخت در حال تلاش است تا افتخارهای جدیدی برای ایران به ارمغان بیاورد. در حال حاضر، تمرین هایش را با هدف رسیدن به المپیک توکیو انجام می‌دهد که سال 2020 برگزار خواهد شد و ماه آینده هم مسابقات جهانی نوجوانان را که در کنیا برگزار می‌شود، پیش رو دارد.تلاش‌های امروز او در جهت فتح سکوی قهرمانی است و غیر از قهرمانی به چیز دیگری فکر نمی‌کند. قصد دارد در رشته تربیت بدنی با گرایش آسیب‌شناسی تحصیل کند تا تحصیلاتش در راستای ورزش باشد. برنامه‌ریزی زندگی ایشان تنها در مسیر ورزش قهرمانی است و تمام تلاش خود را در همین جهت متمرکز کرده و برنامه‌ای طولانی مدت برای رسیدن به بالاترین افتخارات در دست دارد.
ورزش بانوان در سرازیری پیشرفت
مریم محبی در رابطه با ورزش بانوان معتقد است: شرایط برای ورزش خانم‌ها روز به روز بهتر می‌شود. دختران ایرانی خودشان را ثابت کرده و نشان داده‌اند، می‌توانند در المپیک و جهان نام‌آور باشند و همگام با مردان و حتی جلوتر از آنها مدال‌آور شوند. سکوی المپیک برای ورزشکاران حرفه‌ای بالاترین سکویی است که می‌توانند در زندگی قهرمانی خود به آن دست پیدا کنند. رسیدن به این سکوها به همان نسبت که بلند و دور از دسترس به نظر می‌رسید، به حمایت همه‌جانبه و برنامه‌ریزی بلند مرتبه و طولانی‌مدت نیاز دارد. شرایط ورزش در ایران به دلایل مختلف با مشکلات زیاد در زیر ساخت‌ها همراه است، اما اراده پولادین ورزشکاران باعث می‌شود این موانع کمتر دیده شود و با همت خود از سد آنها می‌گذرند.
لحظه ناب قهرمانی
مسابقات جهانی که در تایلند و شهر بانکوک برگزار می‌شود، مریم محبی با انگیزه‌ای بالا و باوجود بدشانسی در قرعه‌ای که برایش در مسابقات فینال اتفاق می‌افتد، انگیزه‌اش را از دست نمی‌دهد و با تمام توان برای رسیدن به سکو می‌جنگد. این قرعه باعث می‌شود او در خط 8 قرار بگیرد. از بدی‌های این خط این است که به دلیل قرار گرفتن جلوتر از سایر رقبا که بهترین‌ها بودند، نمی‌توان آنها را دید، اما این موضوع باعث نمی‌شود دست از تلاش بردارد.انگیزه‌ای که از مربی‌اش می‌گیرد، باعث می‌شود او بیشتر از قبل خودش را باور داشته باشد که می‌تواند در میان سه نفر اول قرار بگیرد. مسابقه آغاز می‌شود و او تنها 400 متر فرصت دارد تا برای همیشه به مقامی دست پیدا کند که هیچدختر ایرانی تا به حال آن را تجربه نکرده است: بودن در خط 8، استرس زیادی برایم ایجاد کرد و مربی خودم هم همراهم نبود، اما مربی تیم به من گفت با پرچم در انتهای مسیر منتظرت هستم تا قهرمانی را جشن بگیریم. من هم تصمیم گرفتم کار خودم را انجام بدهم و تمام تلاشم را کردم و توانستم به مدال برنز برسم. وقتی اسمم و اسم کشورم در ورزشگاه اعلام شد، بغض گلویم را گرفت و اشک شوق ریختم و خوشحال بودم که نتیجه تلاش‌هایم را دیدم.
بالا و پایین زندگی قهرمانی
برای این که یک قهرمان در مسیر قهرمانی باقی بماند، سختی‌های زیادی را باید تحمل کند. یکی از مهم‌ترین مسائلی که می‌تواند برای ورزشکاران اتفاق بیفتد، آسیب‌دیدگی است که در برخی موارد می‌تواند بسیار خطرناک و جبران‌ناپذیر باشد. در رابطه با مریم محبی، این موضوع باعث شد تا یک سال دور از میدان‌های مسابقه باشد. ورزش حرفه‌ای نیاز به سبک زندگی حرفه‌ای دارد و کمبود حامیان مالی در این زمینه، مشکلات زیادی برای ورزشکاران ایجاد می‌کند.او در این باره می‌گوید: به دلیل تحصیل و دور بودن محل تمرین مخصوصا در زمستان، مشکلات زیادی را متحمل می‌شوم تا بتوانم درست و حرفه‌ای تمرین کنم. اخیرا با یافتن یک حامی مالی توانسته‌ام تنها گوشه کوچکی از هزینه‌ها را جبران کنم. ما نسبت به خیلی از رقبا در شرایط مشابه تمرین نمی‌کنیم و مسائل و مشکلات زیادی را باید به جان بخریم تا بتوانیم به هدف برسیم. اگر کمک هزینه‌های مالی وجود داشت، افراد بیشتری می‌توانستند وارد ورزش قهرمانی شوند. این حمایت از خانم‌ها بسیار کمتر است و شرایط ورزش حرفه‌ای آنها بسیار دشوارتر از مردهاست.
روحیه جنگندگی
زندگی اجتماعی افراد، تحت تاثیر فعالیت‌هایی است که عموما به آن اشتغال دارند. در رابطه با مریم محبی، ورزش باعث شده روحیه تلاشگری، جنگندگی و شکست‌ناپذیری در او تقویت شود، به طوری که برای تمام خواسته‌ها و اهدافش آنقدر می‌جنگد تا موفق شود. او در رابطه با روحیه خاصی که دارد، معتقداست از همان دوران کودکی آموخته‌ام برای رسیدن به مدال باید تلاش کنم و روحیه‌ام را در هر شرایطی حفظ کنم. از خانواده‌ام ممنونم که حمایتم کردند و همین طور از مربی خوبم خانم مریم طوسی تشکر می‌کنم که همواره یار و یاورم بوده است.
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط nazanin1371
