با سلام. شوهر من فردی مهربان است ولی یه سری اخلاقهایی دارد که روی تمام خوبیهایش را می پوشاند. بیست سال از ازدواج ما میگذرد حاصل این ازدواج یک جفت دختر دوقلو می باشد که الان 18 سال دارند. شوهر من اهل رفت و آمد نیست تنها جایی که میرویم خانه مادرم و مادرشوهرم است. هروقت میگویم بریم یه سری خونه خواهر یا برادر خودش یا خودم بهانه می آورد. اهل تفریح و گشت گذار هم خیلی نیست. اگر هم من با دخترانم بیرون بروم وقتی برمیگردیم خانه اصولا با اخم و بدخلقی او روبرو میشویم. به دخترانم اجازه نمی دهد با دوستان یا دختر خاله و عمه و دایی بیرون بروند. من با این اخلاقیات او کنار آمدم. ولی دخترانم کلافه شده اند و به شدت نگران حالشان هستم. به هم چیزشان گیر می دهد. چرا به گوشی ور میرید چیکار می کنید چرا این برنامه رو می بینید. وقتی دور هم هستم برای چایی یا غذا و میوه خوردن اگر صحبت کنند بداخلاقی می کند زیر لب غرغر میکند صدای تلویزیون رو زیاد می کند. اگر هم بروند داخل اتاقشان باز یه درد سر دیگه داریم. چرا میرید توی اتاق معلوم هست چیکار میکنید.
بخدا دخترای من خیلی خوب هستن همیشه شاگرد اول بودند.همیشه اولیا مدرسه و دبیرستانشون تعریف ازشون میکردن که خیلی نسبت به دخترای همسنشون خوب و با اخلاق هستند. امسال هم کنکور دادند یکیشون که رشته علوم انسانی هست رتبه اش سه رقمی شده و اون یکی که علوم تجربی رتبه اش زیاد خوب نشده. از شبی هم که کارنامه ها رو دادن یه دفعه همه چی بهم ریخته . خیلی خیلی بد خلقی می کنه. البته قضیه از جایی شروع شد که همان شبی که اعلام کردند کارنامه ها بر روی سایت قرار گرفته . همسرم خواب بود و چون دختران به شدت اضطراب گرفته بودند به جوری که میلرزیدند من لپ تاب شوهرم را روشن کردم و کانکت شدم یه دفعه بیدار شد و گفت چیکار می کنی. گفتم کارنامه ها رو دادن خواستم بچه ها نتایجشون رو ببینن که یکدفعه شروع کرد به بدو بیرا گفتن که این لپ تاب بیخودی یه چیزایی رو دانلود می کنه. حالا چه واجب بود الان ببینی فردا تو ادارتون میدیدی. گفتم آخه اینا هول دارن نیمتونن تا فردا صبر کنن.ولی چیزی متوجه نبود فقط بد بیراه می گفت. لازم به ذکر است فکر نکنید چیز خاصی رو لپ تاپش داشته بعضی وفتها پیش اومده که رفتم سر لپ تاپش و چیزی نگفته اون شب فقط به خاطر اینترنت و مصرفش اینترنت عصبی شد.
خلاصه دیگه حسابی به بن بست رسیدم فقط به شدت نگرانم دخترانم هستم که گریه می کنن و میگن بابایی رو هرگز نمی بخشیم . نگران روحیه و حالشون هستم. تروخدا تروخدا کمکم کنید. شوهر من به هیچ صراطی مستقیم نیست شاید هزار بار باهاش حرف زدم ولی فایده نداره . اهل این که بریم مشاوره هم نیست اصلا قبول نداره میگه اینا همش چرت و پرته
حسابی در مونده شدم
به دادم برسید.
نظرت چیه؟
