رفتار صحیح با همسر حساس

[spido]

سلام

حدود ۵ سال است که با خانمم زندگی میکنم و از زندگی خود راضی هستم. همسر من به شدت از رفتارهای عصبی و مشاجره که به صورت طبیعی در زندگی زناشویی رخ میدهد بیزار است. به طوری که اولین سوالی که در زور خواستگاری از من پرسید این بود که آیا عصبی میشوم ؟ با توجه به شناختی که نسبت به همسرم در این سالها پیدا کردم تا آنجا که در توان دارم سعی میکنم که:
۱) رفتار و عملکرد روزانه خود را کنترل کنم تا از کوتاهی در رفتار مشاجره‌ای رخ ندهد.
۲) سکوت را بر فی‌البداهه صحبت کردن ترجیح دادم تا از کلام فکر نشده‌ام دلخوری و مشاجره ایجاد نشود.
۳) تا آنجا که امکان دارد در مورد مسایلی که میدانم اختلاف نظر داریم صحبت نکنم که خدای نکرده مشاجره و عصبانیت ایجاد نشود

با تمام این کارها در زندگی زناشویی به صورت طبیعی مشاجره و عصبتی رخ میدهد و این موضوع به سادگی باعث از دست رفتن اعتماد و علاقه ایشان و سردی رابطمان می‌شود. با وجود اینکه من از رفتار عصبی و پرخاشگری خود ابراز ندامت و عذر خواهی میکنم با این وجود همسرم تا روزها با مشاجره‌مان و حرفهایی که در زمان عصبانیت زده‌ام فکرش را مشغول میکنم. این موضوع باعث این میشود که روحش جریحه دار شده و در طول روزهای بعد غمگین باشد.

همسر من باور دارد که دو نفر که عاشق هم باشند با هم هیچ بحث و مشاجره‌ای نباید بکنند و اگر من عاشق او هستم نباید اصلا عصبی بشوم و حتی اگر هم عصبی شدم به خاطر اینکه دوستش دارم نباید حرفی بزنم یا تن صدایم و حالت چهره ام حتی عوض شود. در اکثر مشاجره‌ها به من تذکر میدهد که {چرا تن صدایم عصبی است؟} یا اینکه {چرا به خودم به خودم اجازه میدهم صدایم را بالا ببرم؟} یا اینکه {چرا هنگام صحبت اخم میکنم؟}

بر اساس این باور او نتیجه گیری میکند که من دوستش ندارم و علاقه‌ای میان ما نیست و چندین روز یا حتی هفته طول میکشد که من بتوانم این حس بد و سردی بخش را از ذهنش به صورت موقت خارج کنم.

من بارها سعی کردم با او در این مورد صحبت کنم و تشریح کنم که مشجاره زناشویی در هر زندگی وجود دارد و خشم و عصبیت بخشی از طبیعت هر انسان هست که همه ما حتی خود او در زندگی تجربه کرده‌ایم. اما متاسفانه موفق نشدم.

ممنون خواهم شد در این زمینه به بنده مشاوره دهید.

[ستیلا]

این نامه مرحوم نادر ابراهیمی تقریبا پاسخ خانم شماست .

براش ایمیل کنید .

من دوستان رو دعوت میکنم تا پاسخ شما رو بدن .

فقط منتظر بمانید .

همسفر!

در این راه طولانی، که ما بی‌خبریم و چون باد می‌گذرد، بگذار خرده اختلاف‌هایمان باهم، باقی بماند.

خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم؛ مطلقاً یکی.

مخواه که هرچه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم

و هرچه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد.



مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را و یک شیوه‌ی نگاه کردن را.

مخواه که انتخاب‌مان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویامان یکی.

همسفر بودن و هم‌هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست

و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.



عزیز من!

دو نفر که سخت و بی‌حساب عاشق‌ هم‌اند و عشق، آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است،

واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند!

اگر چنین حالتی پیش بیاید باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق. یکی کافی است.

عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است؛ اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.

من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.



عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد،

بگذار فرق داشته باشیم، بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.

بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم، بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.

بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هرچیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛

اما نخواهیم که بحث، مارا به نقطه‌ی مطلقاً واحدی برساند.



بحث باید مارا به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل.

بیا بحث کنیم، بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم، بیا کلنجار برویم؛

اما سرانجام نخواهیم غلبه کنیم و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس.

مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است، تفاهم بهتر از تسلیم شدن است.

من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم

و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم بی‌آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.



عزیز من!

دونیمه، زمانی به راستی یکی می‌شوند و از دو «تنها» یک «جمع کامل» می‌سازند که بتوانند کمبودهای هم را جبران کنند،

نه آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه‌ای را پیش نکشند؛

پس بیا تصمیم بگیریم که هرگز عین هم نشویم.

بیا تصمیم بگیریم که حرکات‌مان، رفتارمان، حرف‌زدن‌مان و سلیقه‌مان، کاملاً یکی نشود

و فرصت بدهیم که خرده اختلاف‌ها و حتی اختلاف‌های اساسی‌مان، باقی بماند

و هرگز، اختلاف نظر را وسیله‌ی تهاجم قرار ندهیم…



عزیز من! بیا متفاوت باشیم!



نادر ابراهیمی

[mohammad365]

سلام

حدود ۵ سال است که با خانمم زندگی میکنم و از زندگی خود راضی هستم. همسر من به شدت از رفتارهای عصبی و مشاجره که به صورت طبیعی در زندگی زناشویی رخ میدهد بیزار است. به طوری که اولین سوالی که در زور خواستگاری از من پرسید این بود که آیا عصبی میشوم ؟ با توجه به شناختی که نسبت به همسرم در این سالها پیدا کردم تا آنجا که در توان دارم سعی میکنم که:
۱) رفتار و عملکرد روزانه خود را کنترل کنم تا از کوتاهی در رفتار مشاجره‌ای رخ ندهد.
۲) سکوت را بر فی‌البداهه صحبت کردن ترجیح دادم تا از کلام فکر نشده‌ام دلخوری و مشاجره ایجاد نشود.
۳) تا آنجا که امکان دارد در مورد مسایلی که میدانم اختلاف نظر داریم صحبت نکنم که خدای نکرده مشاجره و عصبانیت ایجاد نشود

با تمام این کارها در زندگی زناشویی به صورت طبیعی مشاجره و عصبتی رخ میدهد و این موضوع به سادگی باعث از دست رفتن اعتماد و علاقه ایشان و سردی رابطمان می‌شود. با وجود اینکه من از رفتار عصبی و پرخاشگری خود ابراز ندامت و عذر خواهی میکنم با این وجود همسرم تا روزها با مشاجره‌مان و حرفهایی که در زمان عصبانیت زده‌ام فکرش را مشغول میکنم. این موضوع باعث این میشود که روحش جریحه دار شده و در طول روزهای بعد غمگین باشد.

همسر من باور دارد که دو نفر که عاشق هم باشند با هم هیچ بحث و مشاجره‌ای نباید بکنند و اگر من عاشق او هستم نباید اصلا عصبی بشوم و حتی اگر هم عصبی شدم به خاطر اینکه دوستش دارم نباید حرفی بزنم یا تن صدایم و حالت چهره ام حتی عوض شود. در اکثر مشاجره‌ها به من تذکر میدهد که {چرا تن صدایم عصبی است؟} یا اینکه {چرا به خودم به خودم اجازه میدهم صدایم را بالا ببرم؟} یا اینکه {چرا هنگام صحبت اخم میکنم؟}

بر اساس این باور او نتیجه گیری میکند که من دوستش ندارم و علاقه‌ای میان ما نیست و چندین روز یا حتی هفته طول میکشد که من بتوانم این حس بد و سردی بخش را از ذهنش به صورت موقت خارج کنم.

من بارها سعی کردم با او در این مورد صحبت کنم و تشریح کنم که مشجاره زناشویی در هر زندگی وجود دارد و خشم و عصبیت بخشی از طبیعت هر انسان هست که همه ما حتی خود او در زندگی تجربه کرده‌ایم. اما متاسفانه موفق نشدم.

ممنون خواهم شد در این زمینه به بنده مشاوره دهید.

اول اینکه بهت توصیه میکنم همچنان همین موضعی رو که دارینو حفظ کنین دوم اینکه با این توضیحاتی که شما دادین واقعا خانمتون نیاز به مشاوره داره فکر میکنم علت بوجود اومدن همچین باورهایی در همسرتون ریشه تو خونواده و جوی که در اون زندگی میکردن داشته واین افکار براش باور شده بهترین کار بردن به مشاوره هست

[ستیلا]

http://forum.moshaver.co/f125/%D8%B9...2%D9%86-20769/
به این لینک هم سر بزنید .

میدونم خیلی مراعات حال همسرتون رو میکنید .

احتمالا همسرتون در خانواده ای بزرگ شده که جوی آروم داشته یا برعکس

اگر در خانواده متشنجی بوده حتما یه مشاوره حضوری داشته باشید .

[ghazal1]

چه حااااالب ...همسر منم دقیقا همچین طرز فکری داره
این شده که من تا بحال با صدای بلند باهاش صحبت نکردم .اونم همون اول خاستگاری همین چیزهارو گفت .و خیییییلی روش حساسه .
ولی خب من خانومم و ذاتم ارامشه ولی شما اقایون ذاتتون ،نه بگم خشونت ولی خب خشن ترید و کنترلس براتون سخت تره .

[ghazal1]

این نامه مرحوم نادر ابراهیمی تقریبا پاسخ خانم شماست .

براش ایمیل کنید .

من دوستان رو دعوت میکنم تا پاسخ شما رو بدن .

فقط منتظر بمانید .

همسفر!

در این راه طولانی، که ما بی‌خبریم و چون باد می‌گذرد، بگذار خرده اختلاف‌هایمان باهم، باقی بماند.

خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم؛ مطلقاً یکی.

مخواه که هرچه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم

و هرچه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد.



مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را و یک شیوه‌ی نگاه کردن را.

مخواه که انتخاب‌مان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویامان یکی.

همسفر بودن و هم‌هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست

و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.



عزیز من!

دو نفر که سخت و بی‌حساب عاشق‌ هم‌اند و عشق، آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است،

واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند!

اگر چنین حالتی پیش بیاید باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق. یکی کافی است.

عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است؛ اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.

من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.



عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد،

بگذار فرق داشته باشیم، بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.

بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم، بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.

بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هرچیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛

اما نخواهیم که بحث، مارا به نقطه‌ی مطلقاً واحدی برساند.



بحث باید مارا به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل.

بیا بحث کنیم، بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم، بیا کلنجار برویم؛

اما سرانجام نخواهیم غلبه کنیم و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس.

مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است، تفاهم بهتر از تسلیم شدن است.

من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم

و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم بی‌آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.



عزیز من!

دونیمه، زمانی به راستی یکی می‌شوند و از دو «تنها» یک «جمع کامل» می‌سازند که بتوانند کمبودهای هم را جبران کنند،

نه آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه‌ای را پیش نکشند؛

پس بیا تصمیم بگیریم که هرگز عین هم نشویم.

بیا تصمیم بگیریم که حرکات‌مان، رفتارمان، حرف‌زدن‌مان و سلیقه‌مان، کاملاً یکی نشود

و فرصت بدهیم که خرده اختلاف‌ها و حتی اختلاف‌های اساسی‌مان، باقی بماند

و هرگز، اختلاف نظر را وسیله‌ی تهاجم قرار ندهیم…



عزیز من! بیا متفاوت باشیم!



نادر ابراهیمی

وااااب چقد اینو دوست داشتمممممممممممم

[ستیلا]

وااااب چقد اینو دوست داشتمممممممممممم

نامه ای به همسرم رو همین جا سرچ کن .

البته همه نامه های مرحوم ابراهیمی نیست .

گزیده ای از نامه های ایشونه .

بقیه رو هم متن های زیبا رو در غالب نامه قرار دادم .

[ghazal1]

نامه ای به همسرم رو همین جا سرچ کن .

البته همه نامه های مرحوم ابراهیمی نیست .

گزیده ای از نامه های ایشونه .

بقیه رو هم متن های زیبا رو در غالب نامه قرار دادم .

مرسی ..این خیلی بدردم میخوره ..الان ایمیلش میکنم

[farokh]

سلام

حدود ۵ سال است که با خانمم زندگی میکنم و از زندگی خود راضی هستم. همسر من به شدت از رفتارهای عصبی و مشاجره که به صورت طبیعی در زندگی زناشویی رخ میدهد بیزار است. به طوری که اولین سوالی که در زور خواستگاری از من پرسید این بود که آیا عصبی میشوم ؟ با توجه به شناختی که نسبت به همسرم در این سالها پیدا کردم تا آنجا که در توان دارم سعی میکنم که:
۱) رفتار و عملکرد روزانه خود را کنترل کنم تا از کوتاهی در رفتار مشاجره‌ای رخ ندهد.
۲) سکوت را بر فی‌البداهه صحبت کردن ترجیح دادم تا از کلام فکر نشده‌ام دلخوری و مشاجره ایجاد نشود.
۳) تا آنجا که امکان دارد در مورد مسایلی که میدانم اختلاف نظر داریم صحبت نکنم که خدای نکرده مشاجره و عصبانیت ایجاد نشود

با تمام این کارها در زندگی زناشویی به صورت طبیعی مشاجره و عصبتی رخ میدهد و این موضوع به سادگی باعث از دست رفتن اعتماد و علاقه ایشان و سردی رابطمان می‌شود. با وجود اینکه من از رفتار عصبی و پرخاشگری خود ابراز ندامت و عذر خواهی میکنم با این وجود همسرم تا روزها با مشاجره‌مان و حرفهایی که در زمان عصبانیت زده‌ام فکرش را مشغول میکنم. این موضوع باعث این میشود که روحش جریحه دار شده و در طول روزهای بعد غمگین باشد.

همسر من باور دارد که دو نفر که عاشق هم باشند با هم هیچ بحث و مشاجره‌ای نباید بکنند و اگر من عاشق او هستم نباید اصلا عصبی بشوم و حتی اگر هم عصبی شدم به خاطر اینکه دوستش دارم نباید حرفی بزنم یا تن صدایم و حالت چهره ام حتی عوض شود. در اکثر مشاجره‌ها به من تذکر میدهد که {چرا تن صدایم عصبی است؟} یا اینکه {چرا به خودم به خودم اجازه میدهم صدایم را بالا ببرم؟} یا اینکه {چرا هنگام صحبت اخم میکنم؟}

بر اساس این باور او نتیجه گیری میکند که من دوستش ندارم و علاقه‌ای میان ما نیست و چندین روز یا حتی هفته طول میکشد که من بتوانم این حس بد و سردی بخش را از ذهنش به صورت موقت خارج کنم.

من بارها سعی کردم با او در این مورد صحبت کنم و تشریح کنم که مشجاره زناشویی در هر زندگی وجود دارد و خشم و عصبیت بخشی از طبیعت هر انسان هست که همه ما حتی خود او در زندگی تجربه کرده‌ایم. اما متاسفانه موفق نشدم.

ممنون خواهم شد در این زمینه به بنده مشاوره دهید.

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

دفتر قیطریه:

۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸ خط ویژه

دفتر سعادت آباد:

۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲ خط ویژه

دفتر شریعتی:

۰۲۱-۸۸۴۲۲۴۹۵ خط ویژه

زن ها نسبت به مردها احساسات شان رقیق تر است. این یکی از ویژگی های رفتاری آنهاست و به خودی خود، نقص محسوب نمی شود. البته میزان حساسیت همه زن ها یکسان نیست؛ همانطور که مردها به لحاظ روحی با هم متفاوت هستند.
نوسان های خلقی یکی از ویژگی های خانم هاست، باید این نوسان را کنترل کرد یا با آن کنار آمد؟ زن ها نسبت به مردها احساسات شان رقیق تر است. این یکی از ویژگی های رفتاری آنهاست و به خودی خود، نقص محسوب نمی شود. البته میزان حساسیت همه زن ها یکسان نیست؛ همانطور که مردها به لحاظ روحی با هم متفاوت هستند. زن ها همگی روی موج احساسات شان سوار هستند و این ارتباطی به میزان اعتماد به نفس آنها ندارد اما معمولا در زمانی که احساس خوبی دارند، اعتماد به نفس شان هم بالاتر است.



باهوش ها، حساس ترند
ممکن است همسر شما زن تحصیلکرده و با اعتماد به نفسی باشد. اتفاقا در این زنان حساسیت حسی بالاتر است؛ به همین دلیل همسر شما کوچکترین گوشه و کنایه را متوجه شده و آشفته می شود. به همین دلیل هم کوچکترین تلنگر احساسی، ناگهان خلق و احساساتش را تغییر می دهد اما این تلاطم موقتی است. به همین دلیل خق آنها ممکن است در طول روز چند بار تغییر کند.
زنانی که به لحاظ هوشی از بهره هوش بالاتری برخوردار هستند، حساس تر و دقیق تر هستند. پس این یک نقص رفتاری نیست. برای آنکه بتوانید به او کمک کنید، با همسرتان صحبت کنید. به او بگویید که متوجه ظرایف رفتاری او هستید. متوجه هستید که او به دلیل هوش بالایی که دارد، رفتار نادرست افراد را درک می کند. به او کمک کنید تا حرف بزند و زمانی که درباره آنچه غمگین شده حرف می زند، سعی نکنید او را نصیحت کنید. فقط سکوت کرده و گوش کنید. سپس به او اطمینان بدهید که او را درک می کنید، همراهش هستید و نمی گذارید دیگران به او آسیب احساسی وارد کنند و این کار را به صورت عملی انجام دهید.
برای مثال زمانی که احساس می کنید دیگران با حرف یا رفتارشان درصدد ناراحت کردن همسرتان هستند، مداخله کنید و با جواب دادن زیرکانه به آنها، موضوع را تغییر داده یا مسئله را با شوخی و شیطنت لوث کنید. نگذارید بحث ادامه پیدا کند. همسر شما حتما متوجه همراهی شما خواهد شد.



با اعتماد به نفس منافات ندارد
همسر شما اعتماد به نفس بالایی دارد اما گاهی این اعتماد به نفس به دلیل مشکلات احساسی که برایش پیش می آید، آسیب می بیند. اعتماد به نفس خانم ها درست مثل امواج دریا در نوسان است. زمانی که به هر دلیل احساس آنها تحریک شود، اعتماد به نفس شان کاهش می یابد. به همین دلیل هم همسر شما با وجودی که زن با اعتماد به نفسی است اما گاهی اعتماد به نفسش را از دست می دهد.
در شرایطی که اعتماد به نفس همسرتان پایین است، فرصت خوبی برای خانه تکانی عاطفی است؛ به این معنی که وقتی به لحاظ اعتماد به نفس در شرایط نامناسبی قرار دارند، فرصت خوبی برای اظهار عشق به آنهاست تا دوباره اعتماد به نفس شان را به دست آورند.
بنابراین در شرایطی که حس می کنید همسرتان اعتماد به نفسش کاهش یافته با او بیشتر همراه شوید. عشق و علاقه تان را بیشتر نشان دهید. او را تنها نگذارید. سعی کنید به هر شیوه ممکن او را آرام کنید تا اعتماد به نفس را به دست بیاورد. اگر زن با اعتماد به نفسی مانند همسر شما، اعتماد به نفسش را از دست داده است، این به این معنی نیست که از این به بعد به فردی بی ثبات و ناتوان تبدیل شده است. او در دوره ای خاص ناتوان از برقراری تعادل در احساسش شده است که توجه و همراهی شما، مشکلش را برطرف خواهد کرد.



سکوتش را بشکنید
اگر همسر شما در شرایطی که دچار مشکل احساسی می شود، سکوت می کند. مسئول شکستن این سکوت، شما هستید. اما برای شکستن این سکوت باید در اولین فرصت اقدام کنید. مثلا اگر بعد از یک میهمانی خانوادگی احساس کردید همسر شما سکوت کرده است، سر حرف را باز کنید.
اگر می دانید دقیقا چه موضوعی او را آزرده کرده است، دقیقا سراغ اصل موضوع بروید. درباره مسئله پیش آمده نظرتان را بگویید. این شروع خوبی برای شکست سکوت همسرتان است اما اگر نمی دانید همسرتان دقیقا از چه موضوعی رنجیده است، کافی است از مهمانی، رفتار افراد یا حتی لباس پوشیدن افراد حرف بزنید تا همسرتان سکوتش را بشکند اما اگر هیچ کدام از این راه ها نتیجه ای در پی نداشت، شما هم سکوت کنید.
شاید همسرتان برای صحبت کردن درباره موضوع آمادگی ندارد. در این شرایط منتظر بمانید؛ شاید او یک ماه یا یک سال بعد درباره موضوع صحبت کند. گاهی تلاش شما برای شکست سکوت کافی یا مناسب نیست. در این شرایط سکوت کنید. او خودش به حرف خواهد آمد اما حواس تان به مدت زمان و شکل سکوت او باشد.
گاهی زن ها در روزهای نخستی که مشکلی برایشان پیش می آید، سکوت می کنند؛ همین مسئله باعث می شود صحبت کردن درباره آن برای او سخت شود. بنابراین حواستان باشد اگر سکوت او طولانی شد، به شکلی او را به حرف آورید. زن ها نیاز دارند با همسرشان صحبت کنند. این مسئله به آنها امنیت و آرامش می دهد.



نوسان را از بین نبرید
همسرتان گاهی دچار نوسان خلق می شود. اشتباه اغلب آقایان این است که تلاش می کنند به هر شکل ممکن نوسان خلق همسرشان را از بین برده شرایط را به سرعت به حالت اولیه بازگردانند. این کار اشتباهی است. این کار اوضاع را بدتر می کند؛ به این دلیل که باید به طرف مقابل تان فرصت بدهید تا مشکل پیش آمده را هضم کند. این نوسان خلق نوعی حالت تدافعی است که زن ها به آن احتیاج دارند تا شرایط را سنجیده و از خود دفاع کنند.
اشتباه دوم این است که آقایان تلاش می کنند تا از افت خلق همسرشان جلوگیری کنند اما باید بگذارید که نوسان خلق او را به پایان خط برساند تا بعد از طی کردن یک دوره خاموشی دوباره به حالت عادی بازگردد. در واقع نوسان خلق یکی از حالت های رفتاری طبیعی زنان در زمان ناراحتی است که باید آقایان فقط با آن کنار بیایند.
هر نوع نصیحت، توضیح یا تلاش برای تغییر خلق تا زمانی که شخص خودش نخواهد موفق نبوده و بیشتر باعث عصبانیت همسرتان می شود؛ پس به او فرصت دهید.



وقتی به حرف آمد، سکوت کنید
بعضی از زن ها به محض بروز مشکل، شروع به صحبت می کنند. این افراد برونگرا هستند اما توضیح های شما نشان می دهد که همسر شما هر چند با دیگران ارتباط خوبی دارد اما درباره مشکلات خودش، درونگراست. به این دلیل که بیشتر رفتار شخصی اش تغییر می کند و با دیگران کاری ندارد؛ بنابراین این افراد سخت به حرف می آیند. بنابراین صبر کنید تا همسرتان به حرف بیاید و زمانی که شروع به صحبت درباره مشکلاتش کرد، سکوت کنید و به حرف هایش گوش کنید. زمانی که صحبت هایش تمام شد، به او راهکار ارائه دهید اما اگر دیدید نسبت به شنیدن حرف های شما بی میل است؛ بحث را ادامه ندهید. او در آن زمان خواسته که صحبت کند، بدون اینکه حرف و نصیحتی بشنود؛ پس به خواسته او احترام بگذارید. همین که او حرف زده، سبک شده است و این کافی است.



مردانه رفتار می کند
مردها در زمان بروز مشکل سعی می کنند به غار تنهایی شان فرو بروند، کمتر حرف می زنند اما گوشه گیر نمی شوند. در توضیح رفتار همسرتان اشاره کردید که او گوشه گیر و کم حرف می شود.این رفتار به نظر مردانه می آید اما بعضی از زنان نیز علاقه ای به صحبت کردن درباره مشکل شان ندارند اما برخلاف مردها که در این شرایط هر چه بیشتر از آنها سوال کنید، بیشتر در خودشان فرو رفته و عصبی می شوند، زن ها به عکس دوست دارند همسرشان آنها را از غار تنهایی بیرون بیاورد.
این رفتار همسر نوعی ابراز علاقه به زن است که برای او بسیار خوشایند و دلنشین است اما درباره زنان باید این نکته را به خاطر داشت که شیوه خارج کردن آنها از غار تنهایی کاملا متفاوت بوده و منحصر به فرد است. باید یاد بگیرید که همسر شما چطور از غار بیرون می آید تا بتوانید به او کمک کنید.



سرزنش ممنوع
به هیچ وجه او را به خاطر احساسات رقیقش سرزنش نکنید. این ویژگی رفتاری اوست. ممکن است شما هم هزار و یک خصوصیت بد و خوب داشته باشید. به جای آنکه او را سرزنش کنید، کمکش کنید تا کمی از رقت احساسش کم کند اما راه آن سرزنش کردن نیست.
بهترین راه جدی بودن اما مهربان بودن با اوست. در واقع زمانی که او عصبی یا حساس شده است، شما باید با رفتارتان کفه ترازو را به تعادل برسانید. یادتان باشید در بین حرف هایتان هیچ حرفی نزنید که نشانه تحقیر، سرزنش یا توهین ناخودآگاه به او باشد. گاهی ممکن است رفتار و گفتار مردانه شما هم برای زن ها سنگین تمام شده و آن را توهین به خود حساب کنند، پس کلمات و جمله ها را گزیده انتخاب کنید.




3 نکته طلایی برای کمک به همسرتان
* دقت کنید:
حواستان باشد چه حرف و حدیث هایی همسرتان را دلخور می کند، بنابراین وقتی در جمعی هستید و حس می کنید بحث به سمت موضوع هایی می رود که همسرتان را آزرده می کند با مهارت موضوع بحث را تغییرل دهید.
* اصرار نکنید:
اگر همسرتان تصمیم گرفته به دلیل رفتار نامناسب هر کسی، اعم از مادر و خواهر خودش یا شما برای مدتی مراوداتش را کم یا متوقف کند، با او مخالفت نکنید. گاهی این دوری و دوستی می تواند نتیجه بهتری را به همراه داشته باشد.
* قلقش را پیدا کنید
بعضی زن ها به ویژه آنهایی که بهره هوشی بالایی دارند، قلق رفتاری خودشان را دارند. در شرایطی که همسرتان رفتار خاصی در پیش گرفته بیشتر او را زیر ذره بین ببرید تا قلق او بیشتر به دست تان بیاید اما به رویش نیاورید. فقط حواس تان به او باشد.

[love]

این نامه مرحوم نادر ابراهیمی تقریبا پاسخ خانم شماست .

براش ایمیل کنید .

من دوستان رو دعوت میکنم تا پاسخ شما رو بدن .

فقط منتظر بمانید .

[]

منم ایمیلش میکنم

[ستیلا]

دوستان گلم اگر همسرانتون ایمیل ها رو سالی یک بار چک می کنن بی خیال ..

من به مناسبت سالگرد ازدواجم یه ایمیل پر سوز وگداز برای همسرم فرستادم ..

هر روز سر کار بهش زنگ میزدم ایمیلت رو باز کردی می گفت نمیتونم وارد شم .رمز رو گویا اشتباه وارد میکرد .

بعد یک ماه یه شب زنگ زد گفت بالاخره بازش کردم .

منم ایمیلم چک کردم نوشته بود .

سلام
ممنون از لطفت . ببخش که دیر پاسخ دادم ..
همین.....
من و بگو اصلا از ابراز احساسات این اقا تا صبح خوابم نبرد .همش کابوس میدیدم .