مادر شوهر و مشکلات من

سلام دوستان من یک سال هست ازدواج کردم اوایل بخاطر مشکلاتی مجیور شدم 6 ماه با مادرشوهرم یه جا زندگی کنم هیچ اختیاری از خودم نداشتم همه چی دستش بود وقتی با شوهرم هرزگاهی بیرون میرفتیم کلی بعدش دعوا داشتیم و دلخوری باید هر جا ما میرفتیم اون هم بود من که همیشه دوست داشتم ادم مستقلی باشم حالا هیچ اختیاری از خودم نداشتم برای همه چی باید به اون میگفتم حتی میخواستم برم ارایشگاه کلی بهم چی میگفت تو هر روز هر روز ارایشگاه میری برای همه چی گیر میداد ..هیچوقت لذت ازدواجم رو حس نکردم بعد 6 ماه ما طبقه بالا مادرشوهرم رفتیم البته با کلی دردسر کلی گریه و زاری میکرد که شما منو تنها گذاشتید اخه من پدرشوهر ندارم بعد هم با ما قهر کرد و اصلا حرف نمیزد تا اینکه کم کم بهتر شد همیشه منو مقصر میدونه فکر میکنه من پسرش رو ازش گرفتم میگه پسر من همیشه پیشم میموند ینی پایین زندگی میکرد اگه تو نبودی ..فکر میکردم با بالا رفتنم دیگه مستقل میشم و اونجور که دوست دارم زندگی میکنم ولی نشد چون خانه ما راه مشترک هست هر روز ما رو میبینه رفت و امدمون زیر نظره همه چی مثل قبله ...تازه برای نهار و شام هم میاد خونه ما ..ینی من اصلا با شوهرم تنها نمیتونم غذا بخورم و یا حتی به ندرت بیرون میریم دوتایی..همیشه با شوهرم سر این موضوع بحث داریم اون میگه ما مستقل هستیم و مشکلی نیست و حتی میگه ثواب داره اون میاد پیش ما.. من منکر ثوابش نیستم ولی بالاخره منم دوست دارم طعم استقلال و زندگی مشترک رو بچشم این خودخواهیه؟هر شب گریه میکنم و غصه میخورم ..اوایل به گریه هام اهمیت میداد ولی الان دیگه نه ...دیگه مثل قبل نیست .. نمیدونم چکار کنم ؟ کی رو راضی کنم؟ من ادم ترسویی شدم از همه چی میترسم ...تازگی ها خودخوری میکنم مثلا چند شب پیش منو صدا زدند برم پیششون ولی من کار داشتم نرفتم تا اخرشب خودخوری میکردم نکنه از دستم ناراحت شده باشه نکنه قهر کنه ....حتی با شوهرم هم بحثم شد سر اینکه همش تو خودم هستم و ناراحتم....وقتی مادرشوهرم ناراحته فکر میکنم من مقصرم و همش ناراحتم.. زیادی به رفتار ایشان حساس شدم مثلا با اینکه دوست دارم با شوهرم تنها غذا بخورم ولی ایشان یک روز که نیومد به شوهرم گفتم حتما از ما خوششون نمیاد و کلی بحث کردیم و ناراحت شدم...
تنها روزای قشنگ زندگیم فقط دوران عقدم میدونم و یاداوریش برام قشننگه... شدم یه ادم پر از حسرت... من استقلال واقعی رو دوس دارم
با شوهرم صحبت کردم تا از این خونه بریم گفت مادرش خیلی بش وابسته هست و دوس داره تو همین خونه باشه و جایی هم نمیره

کسی نیست منو راهنمایی کنه؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام دوست عزیز اینکه به مادرشوهرتون احترام بذارین خیلی خوب ولی این دلیل نميشه اجازه دخالت بدین توی زندگیتون حد وحدودی قراربدین حیف زندگی مشترکتون که بخواین به خاطر کسی دیگه تلخش بکنین زیادی حساس نباشین وبه خودتون فشار نیارین درحین اینک احترامشون نگه میدارین قاطع باشین وازخودتون نکته ضعف نشون ندین خودتون رو هم به خاطر مادرشوهر یاهرکسی دیگ برا شوهرتون تلخ نکنین به جای گریه وبحث با سیاست رفتار بکنین مثلا اگر ایشون نیومدن با شما غذابخورن به شوهرتون بگین دوست داشتم مادرت هم پیشمون بود اما انگار ایشون اینجا راحت نیستن وحرف تموم بکنین همیشه نشون بدین که شما به مادرشوهرتون علاقه دارین اینطوری به وقتش آقاتون خودش طرفداریتون میکنه

احساس خستگی و پوچی میکنم ....فکر میکنم اصلا زندگی مشترک برام معنی نداره زندگی ما سه نفره شده....دلم برای خانوادم تنگ شده ...من اصلا مادر شوهرم رو دوست ندارم .. ایشان مانعی برای زندگیم میبینم..

میشه گفت همه ی مادرشوهرا فکر میکنن با ازدواج پسرشون، ازهم دور و دور تر میشن... نمیدونم چی اسمشو بزاریم بهتره، حسادت زنانه یا مهر مادری... اما وقتی اوضاع اینجوری بی ریخت میشه ، انصاف نیست به این حالت بگیم مهر مادری!!

اینجور مواقع شوهر نقش کلیدی و اساسی رو باید ایفا کنه، همسر شما میتونن با مدیریت صحیح و تفکیک قایل شدن برای زندگی خصوصی دونفره ی عاشقانه با شما و زندگی مادرشون هرچه زودتر مساله رو حل کنن که ادامه پیدا کردن این وضعیت قطعا به نفع هیچکس نیست..

اینکه همسرتون دیگه به گریه و ناراحتی شما پاسخ مناسب نمیده مقصر خوده شمایید چراکه بمحض مواجه با ی مساله تمام برگ برنده های خودتونو که میتونست نتیجه رو بنفع شما عوض کنه رو رو کردین و عملا خودتونو خلع صلاح کردین...

همسرشما تک فرزندن؟

نه فرزند اخر خانواده هستند و چون مادرشوهرم تنها زندگی میکردند شوهرم از بچگی با مادرشون بودند تا حدود 30 سال... اگه بدونین از ابتدای ازدواجم چقدر اتفاقات برام افتاده.. من خودم تک دختر هستم