کتک زدن شوهر

سلام من ۱۹ سالمه و شوهرم ۲۳ سه ساله عروسی کردیم و ی پسر دوساله دارم شوهرم اصلا اخلاق نداره همش دنبالا بهونس تا بگیره منو بزنه متاسفانه دسته سنگینیم داره و عصبانی میشه مثه سگ هار میشه و ب سرم ضربه های بدی وارد میکنه و همیشه خدا سرم بادکرده..خانوادمم پشتم نیستنو مخالف ازدواجم بودن حالام زیاد پیگیر کارام نمیشن ومنم اصلا هیچ چیز زندگیمو واسه اینکه تحقیرم نکنن نمیگم بهشون شده روزایی ک دهنم و سرم پره خون بوده ولی کسی ب دادم نرسیده..الانم بهم میگه بزار برو نمیخوامت ،هیچجا نمیزاره برم حتی خونه بابام همیشه با پسرم تا نصفه شب تنهاییم و اون دنباله رفیق بازیو مشروب خوری ،نمیدونم چیکارکنم اگه بخوامم برگردمم باید پسرمو بدم ب اونا ک نمیتونم دوریشو تحمل کنم...کمکم کنید

این چه مدل غروریه
شوهرتون بهتون میگه تو رو نمی خوام بعد تحقیرتون می کنه شما هم ادامه میدید بعد به خونواده که می رسه یه چیز دیگه میگید البته من خونوادتون رو نمیشناسم ولی به نظرم تحقیر خونواده خیلی خیلی کمتره تا اون آقا

به خونواده اطلاع بدین و اشتباه خودتون رو بپذیرید و ازشون کمک بخواین

اگه برنامتون طلاق باشه جدایی مهریه و بچه و ... قابل مذاکره هست

سلام
ایندفعه ک کتکتون زدن برین پزشکی قانونی و نامه بگیرین و درخواست طلاق بدین و برای بچه هم از برگه پزشکی قانونی استفاده کنین و عدم صلاحیت بگیرین و بچه را میگیرین
مهرتون هم اجرا بزارین و مطالبه کنین تا اگر خانواده سخت گرفتن از نظر مالی بتونین کمی از پس خرجتون بربیاین.

فرستاده شده از LG-D855ِ من با Tapatalk

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Somayehhastam

سلام من ۱۹ سالمه و شوهرم ۲۳ سه ساله عروسی کردیم و ی پسر دوساله دارم شوهرم اصلا اخلاق نداره همش دنبالا بهونس تا بگیره منو بزنه متاسفانه دسته سنگینیم داره و عصبانی میشه مثه سگ هار میشه و ب سرم ضربه های بدی وارد میکنه و همیشه خدا سرم بادکرده..خانوادمم پشتم نیستنو مخالف ازدواجم بودن حالام زیاد پیگیر کارام نمیشن ومنم اصلا هیچ چیز زندگیمو واسه اینکه تحقیرم نکنن نمیگم بهشون شده روزایی ک دهنم و سرم پره خون بوده ولی کسی ب دادم نرسیده..الانم بهم میگه بزار برو نمیخوامت ،هیچجا نمیزاره برم حتی خونه بابام همیشه با پسرم تا نصفه شب تنهاییم و اون دنباله رفیق بازیو مشروب خوری ،نمیدونم چیکارکنم اگه بخوامم برگردمم باید پسرمو بدم ب اونا ک نمیتونم دوریشو تحمل کنم...کمکم کنید

---

سلام

دختر گلم مطلب شما را خواندم و بسیار متاثر شدم. ازدواج غلط و بسیار زودی داشتید!! که فکر کنم در اثر همان بهم ریزی بالانس مغزی هورمونی(عشق نوجوانی و جوانی) بوده با وجود مخالفتهای خانواده ها

و حالا سردی و......!!!!

و حالا نیز یک فرزند 2 ساله با ابن همه مشکل!!!؟؟؟

ببینید عزیز حتما خشم,عصبانیت,کتک کاری,شک و.... عشق رو خواهد کشت. و حتما فرزند طلاق سالمتر از فرزند خانواده های پرتنش و زد و خورد خواهد بود(طبق بررسی ها و آمار) . و ازدواج خیلی بدی داشته اید پس سعی کنید, طلاق بدی نداشته باشید چون ازدواج غلط خیلی بده ولی طلاق غلط خیللللللللللللللللی خیلللللللللللللللللللی بده!!!!

در صورت تصمیم به طلاق حتما باید به فکر کار و درامد باشید تا مشکلی برایتان ایجاد نشود.

بهتر اینه که به یکی از همکاران مشاور (حاذق و حتما خانم باشند) در شهر خودتان رجوع کنید.


با ارزوی بهترینها برای شما

سپاس

دکتر

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fateme.68

سلام
ایندفعه ک کتکتون زدن برین پزشکی قانونی و نامه بگیرین و درخواست طلاق بدین و برای بچه هم از برگه پزشکی قانونی استفاده کنین و عدم صلاحیت بگیرین و بچه را میگیرین
مهرتون هم اجرا بزارین و مطالبه کنین تا اگر خانواده سخت گرفتن از نظر مالی بتونین کمی از پس خرجتون بربیاین.

فرستاده شده از LG-D855ِ من با Tapatalk

---

عزیزم خود مراکز مشاوره هم انقدر قاطع و صریح حکم طلاق صادر نمیکنن
خوب نیست وقتی کسی تو این موقعیت بحرانی ازمون کمک خواست انقدر قاطع بگیم مهرتو بزار اجرا و دادخواست بده!!
مطمنا همه راه طلاق گرفتن رو بلدن.
ولی وقتی میگیش انگار طرفو هلش میدی به این راه
کاربر سن کمی داره و بخاطر ترسش حاضر نیست مشکلاتش رو با خانوادش در میون بزاره
شوهرش هم چون میدونی خانومش از رفتاراش به کسی چیزی نمیگه هرکاری دوست داره میکنه
بنابراین فکر کنم بهترین راه حل که میتونیم بدیم اینه که با خانوادش مشکلش رو درمیون بزاره و پدرشو بفرسته تا با شوهرش
جدی صحبت کنن و مراحل بعدی میشه مراجعه به مراکز مشاوره در صورت موافقت شوهرش..

اینطور وقتا باید مهریه زن بالا باشه تا چنین پدری از مرد در بیاره که کتک زدن یادش بره


به خانوادتون خبر بدید

اینو بدونین ک طلاق همیشه اخرین راهه ینی همه راه هارو امتحان کرده باشینو ب بن بست رسیده باشین ولی نه در حدی ک جونیتونو بزارین ب قوله معروف بسازینو بسوزین .خواهرم حتما شما یه کاری میکنین ک ایشون عصابو کنترلشو از دست میده چون هیچ مشکلی یه طرفه ایجاد نمیشه شما 3 ساله با اقا زندگی میکنین باید اینو شناسایی کنین ک از چه کارایی بیشتر بدش میاد اونو انجام ندین بازم اگه بیش از حد معمول بدبین است در همه امور باهاش صادق باشیو هیچ وقت دروغه مصلحتی نگین چون در این ازدواجا اعتماد از طرفه پسر خیلی کمه. میتونین با گفتگو در موقعیت مناسب اونو توجیه کنین بهش محبت بورزین و سعی کنین رابطه رو از صفر بسازین زیاد تحته فشار قرارش ندین سعی کنین بفهمین دلیله اصلیه عصبانیتش چیه تربیته خانوادگیشو چک کنین اگر عصبانیتش همیشگی نبوده و تازه ایجا شده حتما دغدغه و مشکلی داره ک قعطا یه مشاوره خوب میتونه ب هردوتون کمک کنه و اینو بدونین ک خشونت جلو یه بچه خیلی اثراته مخرب داره بشینینو ازشون دلیله کاراشو بپرسین. امیدوارم مشکلتون هر چه زودتر حل بشه

من شاید ماهی یکبارم بیرون نرم همش تو خونم و بابچه اعصابم خورد میشه وقتیم ک بهش میگم بریم بیرون جنجال ب پا میکنه و میگه من باتو خجالت میکشم بیرون برم،درصورتی ک خودش نیم ساعت تو خونه نمیشینه.سراین موضوع خیلی دعوامون میشه.مهریمم ۲۱۴..ولی میدونم ک بهم نمیدن چون نه پولی داره نه کاره درست و حسابی .خونوادمم اوضاع مالیه خوبی ندارن.

متاسفانه جنس مونث زن و دختر بسیار اشتبا میکنه در روابط اش در انتخاب همسر و دوست ( پسر ) نه همه اکثر این جوری هستن شما همون اول باید قشنگ طرف مقابل میشناختید وضعیت کار و.... و حالا خانواده تحت فشار قرار دادید ازدواج کردید اخر این شده با یک مددکار اجتماعی مشورت کنید مشاوره تلفنی هست اینترنت سرچ کنید راهنمایی میکنه شمارو ......
و حالا یک بچه ام اورده اید اونم افسردگی میگیرد وقتی دعوا و... ببیند از طرفی پدری داره وضعیت درامدی پایین داره خوب این فشارای اقتصادی روی ان فشار میاره نمیدونم چی بگم تو فکر طلاق باشید به نظرم هرچه باشد دلتان برای اون بچه بسوزد که یک فرد مفید برای جامع و خانواده اش تربیت کنید .

از چه لحاظ از بودنه کناره شما خجالت میکشن؟بیرون رفتنم زیاد مهم نیس من خودم یکی مجردم خیلی وقتا حوصله دانشگاه رفتن ندارم دوس دارم همش خونه باشم میتونین ازش بخواین ک هفته ای جمعه ها یا خودش بگردونتون یا اینکه خونه پدریتون برین ازش درخواست کنینو ب عنوانه یه مرد نظرشو جلب کنین خیلیم خوب میشه متاسفانه شما زود ازدواج کردین و نمیتونین رابطه مناسبی برقرار کنین اما اصلا غیر ممکن نیس و شما میتونین خیلی بهتر عمل کنین ب شرطی ک عاقلانه و منطقی ب قضیه نگاه کنین زبانه خوش مارو از لونه میکشه بیرون بشینین باهاش حرف بزنین متقاعدش کنین ک شما یه دسته نیاز دارین حدو حدودی تعیین کنین ک ب خودشون اجازه ندن شخصیته شمارو خورد کنن شمام سعی کنید جذابیته اولیه و زندگیه خوبی ک اوایل داشتین رو برگردونین باهاش منطقی و اروم حرف بزنین انشاالله خدا ایشونم ب راه راست هدایت کنن

خشونت های خانگی معمولا توسط آقایان علیه خانم ها اعمال می شود و این اتفاق فقط منحصر به فرهنگ ما نیست بلکه به دلیل شرایط فیزیولوژیکی مردان که از لحاظ جسمانی از خانم ها قوی ترند و نیز به دلیل فرهنگ مردسالاری که در بیشتر کشورهای دنیا وجود داشته و دارد، در همه جای دنیا همین طور است. معمولا فردی که علیه خانواده اش خشونت بروز می دهد فردی با شخصیت ناپخته، مجهول، با اعتماد به نفس پایین و از لحاظ عاطفی فردی وابسته است.

این افراد در بیشتر موارد در دوران کودکی و نوجوانی خود مورد خشونت و سوءاستفاده جسمی قرار گرفته اند یا حتی در زندگی فعلی خود، در محل کار یا سایر مجامعی که در آن حاضر می شوند، مورد خشونت قرار می گیرند و چون توان مقابله یا اظهارنظر در آن محیط را ندارند، خشمشان را بر سر خانواده شان خالی می کنند که به «جابجاسازی خشونت» معروف است.

یکی از شایع ترین علل پدیده خشونت خانگی، سوءمصرف مواد است. فرد معتاد، چه در زمان نشئگی و چه به دلیل عوارض مخرب و ماندگار اعتیاد بر مغز، مستعد رفتارهای تکانشی و خشونت است. از جمله این مواد می توان به الکل و انواع مخدرها و محرک ها اشاره کرد. همه این مواد باعث رفتارهای خشونت آمیز می شوند.


یکی دیگر از علل بروز خشونت خانگی که عجیب هم هست، ابراز خشونت برای آزمودن عشق و وفاداری همسر است! در این مورد فرد از لحاظ عاطفی به هسمرش وابسته است. اما بر سرش فریاد می زند تا ببیند آیا همسرش همچنان او را دوست خواهدداشت یا خیر! بعد یک پله جلوتر می رود و او را کتک می زند تا ببیند آیا خانمش بعد از کتک خوردن هم به زندگی با او ادامه می دهد یا خیر! البته معمولا افرادی با اختلال شخصیت مرزی با اختلال شخصیت سادیستیک با چنین روش خشونت آمیزی محبت طرف مقابلشان را می سنجند و این عمل کاملا غیرطبیعی است. در این مورد هم ممکن است فرد در دوران کودکی در محیط خانوادگی خشنی رشد کرده باشد یا پذیرش چنین رفتاری با مادرش داشته و او هم به عنوان الگو، این رفتار را آموخته و این باور غلط در ذهنش جای گرفته که «زن خوب، زنی است که مثل مادر من بسوزد و بسازد!»


این تفکر «سوختن و ساختن» یا اینکه می شنویم بعضی خانم ها می گویند «چاره ای جز تحمل ندارم!» همگی باورهای غلطی هستند که شکل گرفته اند. بسیاری خانم ها با این تصور که «اگر طلاق بگیرم، آینده فرزندانم خراب می شود»، «خواستگاری خواهرم به هم می خورد» یا «خانواده من طلاق را به هیچ دلیلی نمی پذیرند» خود را به خاطر دیگران قربانی می کنند. اما این تفکر بسیار غلط است.

بچه ها به آرامش، بیش از هرچیز دیگری نیاز دارند و اگر قرار باشد فرزند در محیطی پر از خشم، فریاد و خشونت باشد و هر روز شاهد دعوای والدین و کتک خوردن مادرش و گاهی خودش هم خورد خشونت (کلامی یا فیزیکی) قرار بگیرد، آسیب می بیند. چه بسا مادری که مدام مورد خشونت قرار می گیرد، خود دچار جابجایی خشونت شود و خشمش را سر فرزندانش خالی کند؛ پس بچه ها از هر دو طرف مورد خشونت قرار می گیرند و مسلما آسیب بیشتری می بینند، بنابراین باید سعی شود به هر نحوی که هست (با کمک مشاور و با حضور هر دو والد یا به صورت تک والد) محیط خانه آرام شود تا فرزند در معرض خشونت های کلامی و فیزیکی نباشد.

یادتان باشد فردی که این خشونت ها را می پذیرد و خود را مجاب می کند به خاطر بچه و... متحمل خشونت های همسرش شود، مسلما شخصیت وابسته ای دارد که دل کندن از همسرش برایش سخت است. او فکر می کند نمی تواند بدون همسرش زندگی کند یا نگران است که اگر از مشاور کمک بگیرد، نکند طلاق به عنوان اولین راهکار به او پیشنهاد می شود. این خانم هم ممکن است همین خشونت را در کودکی خود بین والدینش دیده باشد و تحمل خشونت از سوی مادر، برایش الگوسازی شده باشد، بنابراین خشونت را می پذیرد و دنبال کمک نخواهد رفت؛ پس این فرد هم نیازمند مشاوره و سایر حمایت هاست.


تحمل دعوا و خشونت خانگی برای بچه ها، چند برابر بزرگسالان سخت است. ضمن اینکه اگر کودک در مراحل رشد مغز و شکل گیری شخصیت با چنین پدیده ای روبرو باشد، تاثیرات جبران ناپذیری به جسم و روانش وارد می شود. نتایج تحقیقات نشان داده صدماتی به مادرهای مغز کودکانی که مورد خشونت (حتی خشونت کلامی) قرار می گیرند، وارد می شود و مغز کوچک تری نسبت به هم سن و سال هایشان خواهند داشت و مستعد ابتلا به بسیاری بیماری ها از جمله افسردگی هستند، بنابراین نباید فکر کنیم که «سوختن و ساختن» به نفع فرزندمان است؛ حتی اگر در بدترین شرایط و به عنوان آخرین راه، کار زوج به طلاق بکشد، رشد کودک کنار یکی از والدین اما در یک محیط آرام بهتر از حضورش کنار هر دو والد اما همراه با خشونت خانگی است.

برخی افراد بعد از انجام خشونت و رفتارهای تکانشی، دچار احساس گناه می شوند و بعد از گذشت هیجان و خشونت، تازه متوجه می شوند که چه اشتباهی کرده اند و برای کاهش عذاب وجدانشان، سعی می کنند با ابراز محبت افراطی، اقدام به تلافی رفتار بدشان کنند. به این ترتیب خانم با این تصور که همسرش او را دوست دارد و منظور خاصی از کتک زدن یا فحش دادن و... نداشته و «فقط عصبانی بوده و رفتارش این طور است»(!)، راضی می شود و همسرش را می بخشد اما متاسفانه این رفتار از سوی همسرش دوباره و دوباره تکرار می شود و باز شوهر به دلیل عذاب وجدان ابراز محبت می کند و دوباره همسرش او را می بخشد و این چرخه مدام تکرار می شود.

در صورتی که رفتار صحیح این است که وقتی شوهر پشیمان شد و برای عذرخواهی و ابراز محبت نزد همسرش رفت، خانم بگوید: «اگر می خواهی زندگی مان ادامه پیدا کند و این مشکلات حل شود، باید از مشاور کمک بگیریم.»


به هیچ وجه نباید اجازه دهید خشونت علیه شما یا فرزندتان ادامه پیدا کند و قرار نیست شما هزینه بدرفتاری همسرتان را با جسم و روانتان بپردازید یا «بسوزید و بسازید!» همچنین وقتی همسرتان خشونت خود را نمی پذیرد و به هیچ قیمتی حاضر به مراجعه و کمک گرفتن از مشاور، روان شناس یا روان پزشک نیست، مشورت کردن با مشاور یا روان پزشک می تواند به فرد یاد بدهد که چگونه احتمال بروز خشونت را در دفعات آینده کاهش دهد و در صورت مفید نبودن اقدامات در نهایت مشخص می کند که باید به زندگی مشترک ادامه بدهید یا خیر.

گاهی خشونت آنقدر شدید است که جان زن و فرزند در معرض خطر است، در این موارد فرد به هیچ وجه نباید شرایط را تحمل کند و باید به سرعت و از طریق مراجعه به پزشکی قانونی، بهزیستی یا سایر اورژانس های اجتماعی و در نهایت دادگستری، کمک بگیرد تا مشخص شود فرد مشکل روان پزشکی خاص، اعتیاد و در نهایت صلاحیت سرپرستی خانواده اش را دارد یا خیر.


در خشونت های ناگهانی و تکانشی شدید، گاهی عوامل خارجی مثل حضور اقوام و آشنایان می تواند به عنوان یک عامل بازدارنده، کمک کننده باشد و مانع از ابراز خشونت فرد شود اما در خشونت های کلامی، کمک گرفتن از حامیان آشنا صلاح نیست و باید حتما از مشاور و روان شناس کمک گرفت.

در ادامه این روند، مهم ترین درمانی که پیشنهاد می شود، خانواده درمانی است، یعنی همه اعضای خانواده، با توجه به سن فرزندان، باید در فرایند درمان شرکت داشته باشند و کمک کنند برطرف کردن مشکلات همراه از جمله اعتیاد به الکل و مواد با اختلال های شخصیتی مختلف از جمله دیگر کارهایی است که در جلسات درمان انجام می شود در نهایت اینکه بهتر است این نوع درمان ها به صورت گروهی باشد؛ یعنی مشاور، روان پزشک و در کنارش یک سازمان حمایتگر (مثل بهزیستی) یا در صورت لزوم مراجع قانونی با هم فعالیت کنند تا فرایند درمان با موفقیت پیش برود. به این ترتیب کنار خانواده درمانی و دارودرمانی، ابزارهای قانونی تهدیدکننده و ممانعت کننده از بروز مجدد خشونت (مثل حکم قاضی بر لزوم درمان فرد) می توانند مانع بروز خشونت فرد و باعث پیشرفت پروژه درمان شوند.

نظر شخصی من اینه طلاق بگیرید چون هم زندگی با این مرد ارزش که نداره هیچ بدبختی داره و همچنین علاوه بر خودتون فرزندتون دچار اسیب و بیماری میشه .اگر دفعه بعد کتک زدن برید پزشک قانونی پدرشو دربیاره.مهریه رو هم اجرا بزارید.این موقع ها اصلا کوتاه نیایید و به هیچ وجه دلسوزی و مراعات نکنید.دادگاه هم اگر تشخیص بده پدر صلاحیت نداره (که قطعا لیاقت و صلاحیت نداره)فرزند رو به شما میدن.

به سرتون ضربه میزنه که خون میاد؟!!!|ohno-smiley|:109:

مهریه رو اجرا بزارید
اگر نفقه رو رعایت نمیکنه دادخواست ارائه بدید

چون گفتید وضع مالی خوبی نداره میندازنش زندان تا یکم آدم بشه و قدر زندگیشو بدونه

(( از من به شما نصیحت اگر میتوانید شما هم پس بزنید :45: ))