نمایش نسخه قابل چاپ
با سلام ، من دختر يك خانواده هستم كه خانواده ام به پسر در خانواده بيشتر اهميت مي دهند ولي اين موضوع در خانواده ، منو اينقدر عذاب نداده بود تا اين كه ازدواج كردم و در زندگي زناشويي برام خيلي مشكلات ببار آورد همسرم ديگه مثل من نميتونه درك كنه چون به اون هم بي احترامي مي شه متاسفانه همسرم اصلا نمي تونه خوبيهاي خانواده ام را ببينه و فقط بي احتراميهاي اونا رو مي بينه واقعا نمي دونم چكار كنم از طرفي با تمام وجود خانواده ام و همسرم رو دوست دارم.بيصبرانه منتظر پاسخ شما هستم.
با تشكر از شما
سلام زهرا خانوم.
متاسفانه خانواده هایی که به دختر زیاد اهمیت نمیدن و اصولا پسر سالار هستند نمیدونن که این بی اهمیتی رو هم به خانواده های داماد هم سرایت میدهند.و این باعث میشه که خانواه پسر هم کمی بی اهمیت بشن نسبت به دختر.
اما بنده این حرف ها رو قبول ندارم چون عقیده ی دیگه ای دارم و اون هم اینه که احترام خریدنی نیست.
این شما هستید که به تمام وجود باید این احترام رو به دست بیارید.
چجوری ؟
با اخلاق خوب و صحیح برخورد کردن.
با متانت برخورد کردن.
با احترام برخورد کردن.
این شما هستید که تعیین میکنید که بقیه افراد چجوری با شما رفتار میکنن.
در ضمن مهم این هست که شما رفتار صحیح و با وقار از خودتون نشون بدید.این بقیه هستن که در برخورد با شما مورد آزمون قرار مگیرند.
گل رو هر جای دنیا ببرید میگن خوش بوست.
زمانی که شما اخلاق خوب داشته باشید مطمئن باشید کسی که با شما رفتار بد نشون میده رسوا میشه و انگشت اتهام به سمت اونه نشونه میره.
و اما در مورد همسرتون باید بگم که شما از خونواده ش تعریف و تمجید کنید و منتظر نباشید تا از خانواده ی شما تعریف کنه.
شما بی دریغ و نا محدود احترام خودتون رو روانه خانواده ی همسرتون کنید و مطمئن باشید که همسرتون در مقابل این همه لطف شما سر خم میکنه و کوتاه میاد.اونموقع هست که خوبی های خانواده ی همسرتون رو به قیمت های گزافی خریدار هست.
پس شما اولین آینه ی خانواده ی خودتون هستید.پس شما کاری کنید که فقط خوبی های خانواده تون در چشم همسرتون بیاد.
و اگر دعوایی در مورد خانواده تون باهاتون میکنه بگید و واضح توضیح بدید سر چه چیز هایی دعواتون میشه؟
سلام دوست عزیز...
شرایط شما شرایط دشوار و غیر قابل حلی نیست...
کمی به خودتون آرامش بدین و بیشتر کنترل امور رو در روابط بین خانواده و همسر به دست بگیرین....
با نگرانی و اضطراب هیچ نتیجه مثبتی به دست نمیارین....
پس...
بهتره با تعریفاتی شروع کنید که در غیاب همسرتون در خانواده میشه...
مثلا با بیان اینکه خانواده همیشه در غیاب تو از متانت و گذشت و وقار تو در بین اعضاء خانواده تعریف میکنن دید منفی همسرتون رو بهبود بدین و حتی اگه این تعریفات جزئی و کمرنگ هستن شما با اغراق و بزرگ نمایی برای همسرتون این باور رو بسازین که گاهی بی احترامی خانواده از ناآگاهی و بی منظور هست و قلبا محبت عمیقی نسبت به همسرتون دارن....
میشه با اخترام به عقاید صحبت ها و نظرات همسرتون توی جمع های خانوادگی جایگاه و ارزش های مثبت ایشون رو به دیگران نشون بدین و با احترام گذاشتن خودتون، دیگران رو هم متقاعد به رعایت احترام کنید...
میشه در برابر تحقیر یا بی احترامی اعضاء خانواده در عین متانت با رفتارتون این مطلب رو برسونید که دیدگاه اونها در مورد همسرتون چندان مهم و قابل اهمیت نیست...
مثلا اگر نظری در مورد همسرتون دادن با گفتن اینکه این نظر شماست ، مورد بحث رو سریعا عوض کنید و بی توجه به برخورد اون شخص از محاسن و خصلتهای خوب همسرتون یاد کنید...
و از طرفی میبایست در غیاب همسرتون و کاااااااااااااملا محترمانه از برخی رفتارها که واقعا غیر منصفانه و بدون دلیل موجه بوده انتقاد کنید...
اگر راه درست انتقاد کردن رو نمیدونید بهتره صرف نظر کنید چرا که انتقاد آدابی داره و به روش نادرست موجب سوء برداشت میشه و باعث بیشتر شدن اختلافات و شروع حسادتها و از بین رفتن و حرمتها میشه...
پس ...
با پدر یا مادر،هر کدوم از والدین که مدیریت و کنترل بیشتری روی این نوع روابط داره و انتقاد پذیر تره گاهی با جملات محبت آمیز و آمیخته به احترام صحبت کنید و با جنبه درد و دل از اونها کمک بخوایین و غیر مستقیم انتقادهاتون رو بیان کنید...
شاااااااااد باشییییییییید....