مشکل کار همسر

سلام
یک سال پیش با عشق و علاقه و با همسرم ازدواج کردیم. ازدواجمون با سختی هایی همراه بود که به لطف خدا همه رو پشت سر گذاشتیم. در بعضی زمینه ها با هم اختلاف داشتیم اما خداروشکر این اختلافها و... با صحبت کردن و کوتاه اومدن هردو نفرمون برطرف شد. اما متاسفانه مسئله ای هست در زندگیمون که تا حالا با صحبت حل نشده و اون مسئله شغلش هست. درحال حاضر به صورت پاره وقت درجایی مشغول به کار هست که حقوق خیلی کمه داره بدون بیمه. خودش هم قبول داره باید به فکر شغل دیگه ای باشه اما هنوز نمیدونم چرا دنبال کار بهتر نمیگرده. هر بار هم صحبتش میشه میگه به فکرش هستم. گاهی گفته دلم میخواد کسب و کاری راه بندازم اما متاسفانه نه سرمایه داره و نه تجربه. بنابراین با هم توافق کردیم که فعلا به فکر کسب و کار و شغل آزاد نباشه و مدتی دنبال کار دیگه ای باشه تا بتونیم پس اندازی داشته باشیم و اگر هم قرار هست در آینده کاری شروع کنه ریسک کمتری داشته باشه. اما تا حالا حتی یک جا هم تماس نگرفته برا پیدا کردن کار. گاهی فکرمیکنم از غرورشه. گاهی برعکس فکر میکنم از اعتماد به نفس پایینشه. بارها شده من روزنامه ها رو گشتم و شماره جاهایی که نیرو میخوان رو براش فرستادم اما حتی یک بار هم تماس نگرفته و مدام میگه باشه تماس میگیرم. بارها بهش گفتم با بی پولی و شغل فعلیت میتونم بسازم اما به شرطی که دنبال کار بگردی و کار بهتر پیدا نکنی. نه اینکه ظاهرا انقدر بی تفاوت باشی. حتی اگه کسی برات کار پیدا کنه و درامدت عالی باشه ، دلم میخواست لاقل یک بار هم خودت میرفتی دنبال کار و تلاشت رو نگرانیت رو با چشم خودم میدیدم. اما مدام میگه به فکرش هستم. اما در عمل کاری نمیکنه. دیگه نمیدونم باید چیکار کنم بی نهایت استرس دارم.

سلام

میتونم سن شما و همسرتونو بپرسم؟؟ و همچنین میزان تحصیلات ایشون و شما؟؟

سلام. بله من 27 ایشون 29.
تحصیلات من ارشد شیمی . تحصیلات ایشون کارشناسی مدیریت

البته الان وضعیت کار تو مملکت خیلی خراب هست اما رشته همسر شما خوشبختانه بازار کار مناسبی داره لااقل در مقایسه با رشته های مهندسی

شما خودتون هم به فکر اشتغال هستید؟؟

بله واقعا همینطوره. برا همین هم من سعی کردم افکارم رو تغییر بدم و واقع بین باشم. چون یک زمانی خیلی آرمانی فکر میکردم اما الان به حداقل ها هم قانع و راضی هستم. منتها همسرم همون حداقل ها رو هم کوتاهی میکنه و این منو خیلی دلسرد میکنه. خصوصا که من بخاطر همسرم قید خیلی چیزها رو زدم و خیلی سختی کشیدم که البته منتی هم نیست چون کاملا توافقی بوده اما انتظار دارم قدری بیشتر تلاش کنه
در مورد اشتغال خودم راستش یک سال تمام تلاش کردم تا شغل مناسبی پیدا کنم اما متاسفانه برا شغل های متناسب با رشته ام سابقه کاری میخواستن که من نداشتم. در مورد مشاغل غیرمرتبط هم مدتی یک کار سطح پایین رفتم با حقوق بسیار پایین که کفاف رفت و آمدم رو هم نمیداد. اما چون صرف نمیکرد از اون کارها صرف نظر کردم. الان هم به دلایلی دوست ندارم کار کنم (یکی از دلایل اینه که دلم میخواد همسرم بیشتر احساس نیاز کنه و اول اون یه کار بهتر پیدا کنه بعد اگر لازم شد و شرایط ایجاب کرد من هم کار کنم. یکی از دلایل هم اینه که همسرم نسبت به محیط کاری و... بسیار حساسه و البته حساس نه به معنی مخالفت. ولی به هر حال تلاش بیشتری رو میطلبه تا محیط مناسب رو پیدا کنم و فعلا انگیزه ندارم انقدر تلاش کنم. و البته دلایل دیگه ای که متاسفانه چون تاپیک عمومی هست نمیتونم عنوان کنم...)
یه چیزی رو هم اضافه کنم. من از اول خیلی اهل تلاش و پیشرفت بودم.اما همسرم دقیقا برخلاف منه. اینو قبل ازدواج هم میدونستم اما چون به غیر از این مورد از نظر موارد دیگه قابل تایید بود، از این مورد چشم پوشی کردم. گاهی اوقات این خصلتش خیلی برام پررنگ میشه و منو دلسرد میکنه اما گاهی اوقات خصوصا وقتی مشکلات زندگی دیگران رو میبینم دلگرم میشم و به خودم میگم درست میشه مشکل حادی نیست.
مشکل من تنها مشکل شغل همسرم نیست. از اینکه انقدر بی تفاوته و تلاش نمیکنه کار پیدا کنه و سردرگمه اذیتم میکنه. خودش هم بارها گفته میدونم حق با توه و این سستیم بده و ... اما نمیدونم چرا عملا تلاشی نمیکنه و منتظره یکی بیاد دستشو بگیره ببره یه کار جدید!!

اولا جای تبریک داره که تونستین مشکلاتتون رو با مذاکره حل کنید و بتونید با عشقتون ازدواج کنید...حالا نمیدونم کمبود درآمد چقدر تاثیر گذاره تو زندگی شما اما اصلا دلسرد نشین...واقعا مشکل بزرگی نیست...الان مشکل بیکاری، مجردها رو کلافه کرده چه برسه به متاهل ها...و اینکه اصلا از دلگرمی دادن به همسرتون دریغ نکنید که اگر نا امیدی ریشه بندازه تو همسرتون کارها پیچیده تر میشه...

من اینطور حدس میزنم که همسر شما خیلی ایده آل گرا هستند و نمیتونن در هر محیط کاری باشن اما اولین مراجعه خیلی مهم هست...منظورم اینکه سعی کنید قانع کنید که برای اولین بار به مصاحبه بروند حتی اگر جواب منفی بشنوند

(در ضمن در این انجمن مشاوره همه اعضا بغیر از یک نام کاربری هیچ اطلاعاتی از همدیگه ندارن و تقریبا همه غریبه هستیم و میتونید راحت مسایل رو بیان کنید)

در مورد تاثیر درآمد پایین روی زندگیمون اینطور بگم که خداروشکر برای مایحتاج زندگی با قناعت کردن تونستیم زندگی رو بگذرونیم اما برای مسائلی مثل مسافرت یا هزینه درمان و ... خیلی بهمون فشار میاد ) گاهی اوقات مشکلات خیلی روم فشار میاره طوریکه نمیتونم رفتارمو کنترل کنم و برخلاف میلم حرف هایی میزنم که بعدا پشیمون میشم. واقعا دلم میخواد مثل قبل بهش دلگرمی بدم چون خودمم روحیه ام ضعیف شده. از طرفی این رو هم قبول دارم که باید کمکش کنم اما نمیدونم چه جوری. از اینکه همش بیافتم دنبالش براش دنبال کار بگردم توی روزنامه ها و... خسته شدم. گاهی اوقات که باورم میشه شرایط عوض نمیشه میگم با شغل فعلیش بسازم و فقط راضیش کنم بعد از ظهرا یه کار پاره وقت دیگه پیدا کنه. اما گاهی اوقات میگم بگرده شاید خواست خدا یه شغل بهتر تمام وقت پیدا بشه. گاهی کلا از هر دو ناامید میشم. رفته رفته دارم افسرده میشم.

من تعجب میکنم که شغل مناسبی همسرتون پیدا نمیکنن چون من خودم که به اگهی ها نگاه میکنم اگه 10 تا درخواست شغلی برای مدیریت باشه فقط یکی یا دوتا واسه مکانیک و عمران و غیره هست...شاید در یک شهر دیگه فرصت شغلی بیشتری باشه و یا حتی خارج از کشور

یکی از مشاورین هست که اگه پست شما رو ببینه حتما میگه که اصلا در این شرایط به فکر بچه دار شدن نباشید چراکه مشکلات دو چندان میشه

درسته اما مشکل اصلی من اینه که همسرم نمیگرده. یعنی تا حالا نگشته و تلاش نکرده کار مناسب خودش رو پیدا کنه. و هر بار این مساله عقب میافته. مثلا الان مدتیه درگیر یه کار جانبی هست که تا چند روز اینده ادامه داره و این بهانه ای میشه تا کارپیدا کردنش رو موکول کنه به آینده. و من از این که هر بار به بهانه ای عقب میافته خسته و نگرانم.
گاهی فکرمیکنم همسرم نیاز داره بره روانشناس. مگه میشه کسی به پیشرفت علاقه داشته باشه اما حتی یک قدم هم برنداره؟

پس شایدم بهتر باشه یه مدت سخت بگیرید به همسرتون و بگید که دیگه نمیتونید این شرایط رو تحمل کنید و همش با قناعت زندگی کنید تا بلکه ایشونم احساس خطر کردن و یه حرکتی از خود نشون دادن...بعضا خیلی باید در مورد بعضی مسایل دقت کرد حتی قبل از ازدواج
شایدم خیلی سازش نشان دادید از خودتون

درسته واقعا.
همین چند روز پیش در شرایطی که واقعا حالم بد بود بدترین حالت ممکن رو پیش روش گذاشتم و گفتم اگه این وضع ادامه پیدا کنه برا همیشه میرم. فقط سکوت کرد. همین! و من که هر بار حرفای سوزناک میزنم طبق معمول رفتم عذرخواهی.
متاسفانه چون غیر از این مورد مشکل دیگه ای توی زندگیمون نداریم خیلی زود سردرگم میشم. هربار که در بحث ها و مشاجره ها تند صحبت میکنم بعدا به خودم میگم الان زوده. نباید پشتش رو خالی کنم. بدتر میشه. خصوصا که خودش هم قبول داره کارش اشتباهه و همیشه بهم حق میده!!
از طرفی واقعا اگه روزی بخاطر این مساله زندگیمون به هم بخوره مطمئنم تا آخرعمر اذیت میشم. از طرفی برای منی که اونهمه برای پیشرفت ارزش قائل بودم سخته با این شرایط کنار بیام.

البته شما اول راه هستید و یکسال زمان خیلی کمی هست و منظورم این نیست که زندگی رو بهم بزنید بلکه یه مدت نارضایتی خودتونو هر چند روزی یکبار بروز بدید و عذاب وجدانم نداشته باشید...

اگه خودتونم دوستدار پیشرفت هستید دنبال آرزوهاتون برید

سلام
جنابعالی رشته تان چیست؟
خیلی از کارهای مختلفی انجام داد شما حتی ساده ترین کار که تایپ هست اگر به زبان انگلیسی مسلط هستید یا هر توانایی دارید می توانید ازش به عنوان یک کار نیمه وقت استفاده کنید سایتهای زیادی هستند که به صورت اینترنتی سفارش کار میدهند و شما انجام میدهید بدون خرج رفت و آمد. در این زمینه تازه ساعت کار مشخص هم ندارد به هر حال به عنوان کمک خرج می تواند به شما و همسرتان کمک کند.
دوم همسرتان هم چون به مراتب شکستهای تجربه کرده بی انگیزه شده است که سعی کنید بهش روحیه بدهید می توانید به روانشناس هم مراجعه کنید فعلا یک تایپیک درباره 25 راه ساده برای ایجاد انگیزه را بخوانید شاید برایتان مفید باشد

من ارشد شیمی دارم. زبانم خیلی قوی نیست. اما خیلی دوست دارم زبانمو تقویت کنم اما اراده ام کافی نبوده تا حالا. شاید هم روحیه اش رو از دست دادم.
این سایت هایی که فرمودید رو بارها خواستم ثبتنام کنم اما دیدم چون ترجمه ام قوی نیست و پیشنهاد تایپ به تنهایی به صرفه نیست منصرف شدم. اما اگه روحیه ام بهتر بشه خیلی علاقه دارم ترجمه ام تقویت بشه و بتونم کار مفیدی انجام بدم
این رو هم اضافه کنم که ما دو سال و نیم نامزد بودیم. و اینکه در تمام این سه و نیم سال، در عمل سازش من بیشتر بوده و در رفتار سازش همسرم. منظورم اینه که من بخاطر همسرم و البته بخاطر اینکه آرامشم در زندگی بیشتر بشه در خیلی از موارد کوتاه اومدم اما متقابلا ناراحتیامو شدیدا درگفتارم بروز میدادم. وقتایی که خیلی دلسرد میشدم حرف هایی میزدم که اگه اون به من میزد مطمئنم نمیتونستم ببخشمش.اما همسرم در مشاجره ها همیشه کوتاه اومده و صبورتر از من رفتار کرده. نمیگم کلا اخلاقش عالیه. ولی در مشاجره ها همیشه طوری رفتار کرده که من خجالت زده بشم.
از نظر روحیاتش در مورد شغل اینو هم بگم که فکرمیکنم اگه مجبور بشه به هر کاری حتی اگه علاقه نداشته باشه راضی میشه حتی کارهای سطح پایین. ولی در شرایط فعلی که همین درامد اندک رو داره انگار دلش میخواد به قول شما به هر کاری تن نده و دنبال شرایط ایده ال میگرده. اما متاسفانه انگار جز شغل ازاد هیچ ایده الی نداره چون صحبت از هر شغلی میشه هیچ علاقه ای از خودش بروز نمیده. گاهی فکرمیکنم ذاتا اهل پیشرفت و .. نیست. خودشو نمیندازه تو دل کار! وسواس داره برا شروع کار!

یه چیز دیگه اینکه وقتی به پیشرفت خودم فکر میکنم دو راه میبینم. یکی اینکه ادامه تحصیل بدم (حالا یا در رشته جدید یا رشته خودم ..) یکی اینکه توی خونه کارهای جانبی بکنم. مثل تایپ و ترجمه و حتی کارهای هنری که علاقه دارم. مورد اول که خب هزینه بر هست. و اینکه الان تا چند سال موقعیتش رو درخودم نمیبینم. مورد دوم هم یه جورایی حس میکنم روحیه اش رو ندارم. مثلا من روزی چند ساعت زبان بخونم و آینده روشنی رو مجسم کنم تا انگیزه ای بشه برا تلاش خودم! وقتی به این فکر میکنم که همسرم دنیاش با من فرق داره بیشتر اذیت میشم!!! نمیدونم فکرم عادی هست یا نه اما واقعا وقتایی که حس خانه دار بودن دارم کمتر از سستی و تنبلی همسرم اذیت میشم تا اینکه مثل دوران مجردیم تو فاز پیشرفت و... باشم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mah69

سلام
یک سال پیش با عشق و علاقه و با همسرم ازدواج کردیم. ازدواجمون با سختی هایی همراه بود که به لطف خدا همه رو پشت سر گذاشتیم. در بعضی زمینه ها با هم اختلاف داشتیم اما خداروشکر این اختلافها و... با صحبت کردن و کوتاه اومدن هردو نفرمون برطرف شد. اما متاسفانه مسئله ای هست در زندگیمون که تا حالا با صحبت حل نشده و اون مسئله شغلش هست. درحال حاضر به صورت پاره وقت درجایی مشغول به کار هست که حقوق خیلی کمه داره بدون بیمه. خودش هم قبول داره باید به فکر شغل دیگه ای باشه اما هنوز نمیدونم چرا دنبال کار بهتر نمیگرده. هر بار هم صحبتش میشه میگه به فکرش هستم. گاهی گفته دلم میخواد کسب و کاری راه بندازم اما متاسفانه نه سرمایه داره و نه تجربه. بنابراین با هم توافق کردیم که فعلا به فکر کسب و کار و شغل آزاد نباشه و مدتی دنبال کار دیگه ای باشه تا بتونیم پس اندازی داشته باشیم و اگر هم قرار هست در آینده کاری شروع کنه ریسک کمتری داشته باشه. اما تا حالا حتی یک جا هم تماس نگرفته برا پیدا کردن کار. گاهی فکرمیکنم از غرورشه. گاهی برعکس فکر میکنم از اعتماد به نفس پایینشه. بارها شده من روزنامه ها رو گشتم و شماره جاهایی که نیرو میخوان رو براش فرستادم اما حتی یک بار هم تماس نگرفته و مدام میگه باشه تماس میگیرم. بارها بهش گفتم با بی پولی و شغل فعلیت میتونم بسازم اما به شرطی که دنبال کار بگردی و کار بهتر پیدا نکنی. نه اینکه ظاهرا انقدر بی تفاوت باشی. حتی اگه کسی برات کار پیدا کنه و درامدت عالی باشه ، دلم میخواست لاقل یک بار هم خودت میرفتی دنبال کار و تلاشت رو نگرانیت رو با چشم خودم میدیدم. اما مدام میگه به فکرش هستم. اما در عمل کاری نمیکنه. دیگه نمیدونم باید چیکار کنم بی نهایت استرس دارم.

---

اینکه در جامعه مشکلات شغلی و کاری وجود داره شکی نیست

تمام این احتمالات که گفتید میتونه درست باشه ولی تا خود ایشون تمایلی به تغییر نشون نده کاری از کسی ساخته نیست

بهتره شما در کنار ایشون برای شروع یک کار اقدام کنید ولی بدونید نباید کار شما باعث تنبلی ایشون بشه

کلاسها و کارگاره های فنی و حرفه ای میتونه در زمینه های مختلفی به شما کمک کنه ...

سعی کنید با گفتگو کردن در این مورد به نتیجه برسید چون عاملی مثل ترس از محیط کار جدید و اعتماد به نفس ایشون مانع این رفتارشه

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

021-88422495