ما تو فرآیند رشد و شکل‌گیری شخصیت‌مون یاد می‌گیریم که فقط خودمون و منافع شخصی خودمون رو نبینیم. باید به بچه‌ها یاد داد که دور و برشون رو هم ببینن.
وقتی یاد بگیرن که فقط خودشون رو نبینن حتما بچه‌های شادتری خواهند بود. شادی کمک به دیگران و دیدن زندگی‌های دیگه تو بزرگسالی هم همراه‌شون می‌مونه.
تربیت بچه هر دردسری هم که داشته باشه، یه خوبی داره و اون اینه که خودمون هم یه بار دیگه تربیت می‌شیم. شاید ما هم گاهی یادمون بره که در قبال جامعه و آدمایی که باهاشون زندگی می‌کنیم مسئولیت‌هایی داریم. ممکنه ما راه‌های واقعی‌تری برای کمک به دیگران یاد گرفته باشیم که مثلا برای یه زن تنها کار پیدا کنیم، یا برای کسی که پول نداره و بیماره وقت دکتر بگیریم و … و نخواهیم با دادن پول، دست نیازمندا رو دراز کنیم. ولی بچه‌ها گزینه‌های زیادی برای کمک ندارن.
یه قلک کوچیک و ساده با بچه‌تون درست کنید. می‌تونید با یه شیشه مربا یا جعبه کفش هم یه کاردستی مشترک و هم یه جاده برای اولین قدم‌های خیرخواهی درست کنید. به بچه‌تون یاد بدید تو این قلک برای یه بچه هم سن و سال خودش پول جمع کنه. پولا که به حد قابل قبولی رسید باهاش یه لوازم تحریر یا لباس بخرید و به بچه‌تون بدید که به بچه‌ای که سر چهارراه کار می‌کنه بده. ممکنه کل چیزی که می‌خرید یه مداد باشه که بیشتر از ۵۰۰ تومن هم نشه. اما حتما بذارید بچه‌تون اون مداد رو بخره و هدیه بده. باز هم قلک بسازید و پر کنید و این بار هر چی توش بود رو بدید دست بچه‌تون که تو یکی از صندوق‌های خیریه مثل صندوق محک که به بچه‌های مبتلا به سرطان خدمات پزشکی می‌دن بندازه. این کار رو تبدیل به یه بازی بکنید و تا جایی که می‌تونید تو این بازی انسانی مشارکت کنید.
نظرت چیه؟