سلام. به این راحتیا هم که شما میگید نیست.
اگر هدف شما از رابطه دوستی ازدواجه، باید وقتی بری دنبال این رابطه که شرایط ازدواج رو داشته باشی.
مثلا طرف توی هجده سالگی که نه درس خونده، نه شغل داره، نه
بلوغ فکری و رفتار پخته ای داره میگه من میخوام باهات دوس بشم به قصد ازدواج. بعد از یکی دوسال دختره میگه خب کی میای
خواستگاری، پسره هم میگه ایشالله سی سالگی شرایطم جور میشه. پس اول شرایط ازدواج رو داشته باشید بعد دنبال این رابطه برید.
اگرم هدف از رابطه فقط دوستیه، فقط برطرف کردن نیاز و تمایل به جنس مخالف هست (به جز نیازهای جنسی) توی جامعه ما این امکان وجود نداره. چون ما دخترا، یه پسر که بهمون سلام کنه فورا وابسته و عاشقش میشیم. دست خودشون نیست. ذاتشون اینه. وقتی هم پسر بگه من که گفتم قصد ازدواج ندارم دختره با دل شکستش فکر میکنه دنیا تموم شده و زندگیش بهم میریزه. حتی اگه اولش قبول کنه که رابطه در حد دوستی معمولی باشه، بازم عاشق میشه.
بنظرم توی جامعه ما که
سن ازدواج بالا رفته و جوونا هم باید نیازهاشون رو برطرف کنن (به غیر از نیازهای جنسی)، اگه میشد دختر و پسر با هم یه رابطه معمولی داشته باشن. تحت نظر خونواده هاشون. بدون هیچ احساس وابستگی. بدون عشق و عاشقی. راه حل خوبی بود.
نیازهای جنسی رو نمیدونم باید چکار کرد، چون توی جامعه ما که داشتن
پرده بکارت نماد پاکی دختره، اصلا توصیه نمیکنم برای نیازهای جنسی رابطه برقرار کنید. توی جامعه ما دختر با ازدست دادن پرده بکارت، خیلی چیزا رو از دست میده. پس هیچ وقت این کار رو با دختر مردم نکنید. برای همه دختران جامعه غیرت و معرفت داشته باشید نه فقط برای خواهر و مادرتون.
با این اوضاع فکر میکنم سر خودتون رو با درس، کار، ورزش و رفاقت با هم جنساتون گرم کنید. همون کاری که پدرای ما میکردن.