چگونه فرزند خوبی باشیم ؟

سلام... با وجود حرف ها و تیکه هایی که از مادر و پدرم میشنوم...خیلی دوست دارم که به چشمشون بیام...
به نظرشون بیام...
من و پر رنگ ببینن...
براشون مهم باشم مثل وقتای خاص ...
بهم بیشتر محبت کنن بابا مامانم...
اخه..مامانم میگه تو دیگه چی می خوای؟ مگه ما چی کار واست نکردیم؟ دیگه بسه از بچگی تا به الان برات گذاشتیم .. بعد منم بغضم میگیره میگم نکنه می خواین بیرونم کنین؟ اونم میگه نه ولی دیگه بسته.....
واقعا این حق منه؟
گاهی هم بابام اصلا بهم توجه نشون نمیده و به دیگه بچه ها توجه میکنه و "طرفداریشون میکنه" و وقتی دعواشون میکنه از دلشون در میاره....اما تا جایی که یادم میاد وقتی دعوام می کرد من و ترک می کرد...من و مجبور می کرد که خودم برگردم به سمتشون و من عذر خواهی کنم....
احساس بد بختی می کنم....
بیشتر وقتا بهم اعتماد ندارن....
آخرین بار هم سر یه مسئله خیلی کوچیک که حق با من بود مامانم از بابام طرفداری کرد و من با گفتن چرا کار من غلطه محکوم به کلی فحش و بد و بی راه های ناجور مثل حروم زاده ، جار کش و... شدم...و سحریم و با بغض قورت می دادم....
خیلی گریه کردم....
سمت چپ سینم...یه جایی نزدیکه قلبم درد میکنه!!
مامانم خیلی راحت آبروم و جلو بابام میبره یه چیز کوچیک و داد میکشه زود به بابام میگه...عادتی که خیلی وقته داره... حتی وقتی عادت ماهیانه بودم علنا می گفت بیا فلان چیز و بچش ببین خوبه اونم جلو بابام وقتای ماه رمضون....
ایناااااااااااااااا من و ناراححححححححححححححححححححت میکنه....
دلم و قلبم تیر میکشن!
نمی خوام دیگه تو خودم بریزم.
من به خاطر استرس هایی که بابام بهم از بچگی وارد کرده آسم گرفتم...دیگههههههههههههه نمی ذارم مریضم کنه. می خوام سلامت باشم تا همیشه و کسی نتونه روم تاثیر بذاره.
اما چجوری؟
نمی خوام دیگه بی خودی بغض کنم.
ار بحث کردنای بی نتیجه خسته شدم.
|sadsmiley| خستم....
این حرفا رو باید به کی بزنم که راهنماییم کنه؟

خدایا به دادم برس:63:

قبول دارم كه بعضي وقتها تحمل يك دندگي پدر و مادرها خيلي سخت مي شود و آدم را واقعاً بيچاره مي كند،

اما شما هم بايد قبول كنيد كه ته دل همه ما يك جاي منحصر به فرد، يا به زبان ورزش دوستان يك جايگاه ويژه براي پدر و مادرها وجود دارد.

مشكل كار اينجاست كه نوجوانها خيلي وقتها نمي دانند كه چگونه اين علاقه خودشان را نشان دهند و برعكس هميشه به خوبي اعتراضهاي خودشان را به گوش والدينشان مي رسانند.

پس امروز ما مي خواهيم رمز بزرگي به شما ياد بدهيم و آن اين است كه چطور علاقه خود به پدر و مادرتان را ابراز كنيد يا به زبان ساده تر...


گام اول: رمز طلائي فرزند خوب بودن اين است كه با والدين خودتان وقت بگذرانيد.

بزرگترين ترس پدر و مادر يك نوجوان اين است كه احساس كنند كودك تپل مپلي كه سالها براي بزرگ كردنش زحمت كشيده اند را بتدريج از دست مي دهند.

تلفنهاي طولاني شما و علاقه تان به تنها بودن و صرف اكثر وقتتان با دوستان هم به اين تصور آنها قوت مي بخشد.

پس بهترين كاري كه مي توانيد بكنيد اين است كه سعي كنيد هر روز مدتي را با پدر و مادر خودتان بگذرانيد، با آنها صحبت كنيد و به حرفهايشان گوش بدهيد.

اين به شما كمك خواهد كرد كه بر خلاف اكثر نوجوانان، تنها زمان صحبت كردن شما فريادهاي حين دعوا نباشد و در عوض هر دو طرف خنده و مهرباني يكديگر را هم ببينند.


گام دوم: به پدر و مادر خودتان كمك كنيد. مثلا بعضي وقتها ظرفها را بشوييد و يا خانه را جارو كنيد.

يا اينكه بدون چشمداشتي ماشين پدرتان را بشوييد. سعي كنيد اين كارها را بدون اينكه از شما بخواهند انجام دهيد و مثل هر كار خير ديگر به دنبال منافع شخصي نباشيد.

كمكهاي صادقانه شما بهترين روش براي نشان دادن قدرداني شما از زحمات والدينتان است.


گام سوم: درستان را خوب بخوانيد. همه والدين هميشه آرزو مي كنند كه فرزندانشان تحصيل كرده و موفق شوند.

پس با درس خواندن و به دست آوردن اين امتياز هم به خودتان خدمت كنيد و هم مايه افتخار والدينتان شويد.

البته اگر هم تصميم گرفتيد درس نخوانيد، سعي كنيد در هر كاري كه انجام مي دهيد بهترين باشيد تا والدينتان دليلي براي افتخار به شما داشته باشند.

هيچ چيز مثل موفقيت شما پدر و مادرتان را شادمان نمي كند.


گام چهارم: سعي كنيد به خود متكي باشيد. به پدر و مادرتان نشان دهيد كه مي توانيد از پس مسؤوليتهاي خودتان بر آييد.

سعي كنيد بار زحمتي براي والدينتان نداشته باشيد. استقلال شما به آنها نشان مي دهد كه در تربيت يك فرد قوي براي حضور در جامعه موفق بوده اند.


گام پنجم: با خواهر و برادر خودتان مهربان باشيد. به آنها كمك كنيد كه آنها هم فرزندان خوب و مستقلي باشند.

حتي سعي كنيد رابط بين آنها و والدينتان باشيد و سوء تفاهمات احتمالي را از بين ببريد.

دعواي بين فرزندان مي تواند باعث استرسها و دلخوري هاي عميقي براي پدر و مادر شود و در عوض فرزنداني كه با هم خوب كنار مي آيند مايه آرامش والدين هستند.


گام ششم: تولدها و روزهاي خاص را فراموش نكنيد و جدي بگيريد.

صرف به ياد داشتن اين زمانهاي ويژه به والدينتان نشان مي دهد كه به فكر آنها هستيد كه خود مايه شادماني بسيار آنهاست.

اگر شما امروز آنها را فراموش نكنيد، آنها مي توانند مطمئن باشند كه در بزرگسالي هم آنها را از ياد نخواهيد برد.


گام هفتم: تمام اين كارها را كه كرديد فراموش نكنيد كه علاقه خودتان را به زبان بياوريد.

به آنها بگوييد كه دوستشان داريد و قدر زحماتشان را مي دانيد. بگوييد كه چقدر حضورشان براي شما مهم است و مي دانيد كه خير شما را مي خواهند.

البته بچه خوبي بودن به همين راهها محدود نمي شود، شما هم اگر خوب فكر كنيد حتما راههاي متنوع و خلاقانه زيادي براي خوب بودن پيدا خواهيد كرد.

سلام...ممنون از پاسختون به سوال من... پس یا شما متجه شخصیت من نشدید یا اینکه رفتارم خیلی بچگانه نشون میده...
چون سعی می کنم با خانوادم وقتم رو بگذرونم و کمتر تنها باشم...
سعی می کنم اغلب به خانواده ام کمک کنم تو کار خونه یا ...
بچه درس خونی هم بودم و تازه فارغ التحصیل شدم...
سعی می کنم که کارهای خودم رو به درستی انجام بدم...
اما از وقتی پدرم توجه خاصی به خواهر هام نشون میده و کمتر به من، کمک کردنم به خواهرامو دوست ندارم و نمی خوام کمکشون کنم....
من سعی کردم تو امر روزهای خاص مثل تولد و سالگرد و... پیش قدم باشم.
چون مادر پدرم کمتر بهم توجه نشون میدن و من و می بینن من هم کمتر بهشون ابراز علاقه می کنم.....

با این حال من حرفم اینه می خوام مثل قبل دوستم داشته باشن و انقدر سرکوفت نزنن که تو از وقتی .... اخلاقت بد شد و ... در صورتی که هر بار هم حرفشون عوض میشه و این عادت بد رو هم دارن که مداوم تو دعوا ها گذشته بد رو تو سر می کوبن.... من چی کار کنم.

سلام دوست عزیز
پیش از اینکه بتونم صحبتی بکنم چنتا سوال از شما دارم:
1- شما فرزند چندم هستید؟ (کلا ترتیب فرزندان خانواده و جنسیت اونها رو مشخص کنید)
2- چند وقته که این احساس آزارتون میده؟
3- سطح تحصیلات پدر و مادرتون در جه حده؟
4- شما چند سالتونه؟
5- آیا نکته خاصی در گذشته شما وجود داره که توی حرفاتون گفتید مدام بهم میگن"تو از وقتی... اخلاقت ..." ؟

سلام دوست عزیزم .
خب منم یه جورایی مشکل تورو دارم ودرکت میکنم .
منم تاحالا با مادرم دردودل نکردم.حتی مادرو پدرم نسبت به پیشرفتم در امر تحصیل کاملا بی تفاوت اند.من فرزند سوم یک خانواده 5 نفری هستم.تک دختر و همچنین ته تغاری.پدرو مادر تمام حواسشون پی فرزند اولشون هستش . البته نا گفته نماند گه گاهی پدرم حواسش به منم هست .منم مثل تو از این بغض ها خسته شدم .بنابر این تصمیم گرفتم درس بخونم وتمام تلاشمو بکنم تا در آینده موفق بشم و مادر وپدرم به اشتباهشون پی ببرند.میدونی مادر وپدرم فک میکنند که من فقط نیازهای مادی دارم و بس. اما پس نیازهای معنوی و روحیم چی میشه؟
از خدا میخوام همیشه یارو یاورت باشه.
با آرزو موفقیت.

سلام ... مثل حال من اما با این تفاوت که من بچه اول ازسه تا بچه هستم...
این احساس ها هم تقریبا از وقتی کارشناسی قبول شدم شدت گرفت...
پدر و مادرم هم دیپلم دارندو من 23 سالمه...
پدرم این عقیده رو داره که از وقتی وارد دانشگاه شدم اخلاقم تغییر کرد... در صورتی که خودم اینطور فکر نمی کنم..