کودکم پرخاشگری می کند

من پسری 3/5 ساله دارم که به خاطر برخی شرایط مجبورم که با خود به سرکار بیاورمش ، برایش یک تلویزیون و دی ودی مهیا کردم که کارتون ببیند و گاهی هم نقاشی می کشد و از این کارها...

به دلیل مشغله زیادی که دارم شاید وقت بسیار اندکی برای بازی کردن و تفریح با او دارم و او روز خود را تنها پای تلویزیون یا بازی با تبلت و یا نقاشی کشیدن می گذراند.

جدیدا بسیار پرخاشگر شده از آدمها فرار می کند و هر کس با او حرف می زند سرش داد می زند و چیزهایی می گوید مثل اینکه من اصلا بچه ها و آدم بزرگها را دوست ندارم یا من اصلا از این خاله خوشم نمی آید ( البته با فریاد)

اول با او صحبت کردم اما نتیجه ای نداشت می خواهم بدانم که چکار باید بکنم.

من یک مادرم کودک شما به دلیل کم توجهی بهش اینجوری شده .

هر چه سریعتر به یک مشاور که در زمینه کودکان فعالیت داره مراجعه کنید .

بهتر نیست فرزندتون رو مهد بزارید .محل کار شما برای فرزندتون خسته کننده است .

به نظر من تبلت رو ازش بگیرید .اخه تو سن اون بازیهای رایانه ای گزینه مناسبی نیست .

قبلا مهد می رفت اما چون نه منزل و نه محل کارم تو محیط خوبی نیست خیلی مهد رفتنش بد بود اولا اینکه خیلی چیزای بد یاد گرفته بود دوما همش مریض بود تا جاییکه پارسال بیمارستان هم بردمش و سوما اینکه بچه ها خیلی می زدندش . وقتی میاومد خونه همه جاش خونی و کبود بود
چند بار رفتم مهد و دعوا کردم اما نتیجه ای نداشت همه مهدکودکهای اطراف رو یه دو سه روزی تست کردم اما تقریبا با تفاوتهای کوچیکی مشابه بودند...
چون کارم آزاده و هیچ کی غیر خودم تو محل کارم نیست تصمیم گرفتم که یه چند وقتی با خودم ببرمش مهد چون اولا اینکه از مهد متنفر بود و تا اسم مهد و میاوردم واکنش های شدید و بدی نشون می داد و هم اینکه بتونم تا چند ماه دیگه جای خونه رو عوض کنم ...
اما این رفتاراش خیلی نگران کننده است ...
دیگه مغزم کار نمی کنه و نمی دونم باید چی کار کنم

...........

خیلی دلم می خواست که کسی بود اما متاسفانه کسی را ندارم که بتواند نگهش داره ، مادرم که ازم دوره و کس دیگه ای هم حاضر نیست که نگهش داره... متاسفانه

.............

متاسفانه هیچ کی نیست ، تو همسایه ها که همه مثل خودم کارمندن ، اطرافیان هم کسی نیست ، الان خواهر و برادر واسه آدم کاری نمی کنن چه برسه به همسایه ها...

..........

نه ما دو تایی کارای کامپیوتری خاصی رو انجام می دیم ، چون دو تا شعبه داریم هر دو مجبوریم که سرکار بریم ، و بالا سر کار باشیم اونجایی که همسرم هست کارای ارباب رجوعیش بیشتر واسه همین که من و پسرم راحتتر باشیم این یکی جا رو انتخاب کردیم ، اما به هر حال باید حتما روزی حداقل 8 ساعت سر کار باشم ، تا مشتریها ناراضی نباشن ..
و یه جوریم هست که نمی تونم هیچ کدوم رو به دیگری منتقل کنم چون یکی شرقه و دیگری غرب تو دو تا نقطه مخالف و هر کدوم مشتریهای خاص خودشون رو بسته به موقعیت محلی دارن...

خب با این وجود
ک نمیشه مهد بره
دوست و اشنایی هم ندارین که نگهش داره
از ی طرفم
محل کار واقعا براش خوب نیس
خود بچه اذیت میشه

چرا براش پرستار نمیگیرین؟؟؟
ی پرستار مطمئن

خودم به خیلی از راهها فکر کردم اما متاسفانه هیچ کاری نمی تونم بکنم اوایل پسرم اعتراض می کرد و نمی خواست که بیاد اما الان برعکس شده یعنی یه روزم که می گم نرم سر کار یا می خوام به خودم مرخصی بدم اون نمی زاره انقدر گریه می کنه هی میگه مامان من سرکار و دوست دارم خونه رو دوست ندارم بریم سر کار
واسه همین فکر می کردم که موندن اونجا نباید براش دیگه سخت باشه و عادت کرده
اما این رفتاراش خیلی دیگه زیاد شده تا جاییکه هر کی می بینتم می گه یه کاریش کن اینجوری دیگه نمی شه ادامه داد...|wacsmiley|

به پرستارم فکر کردم اما یه چیزایی شنیدم و دیدم که از اونم پشیمون شدم مشکل اینجاست که آدم مطمئن پیدا نمی شه ... یکی از دوستام واسه بچه ش پرستار گرفته بود و بعد یه روز اومده بود دیده بود نه پرستار هست نه بچه ، با بدبختی بعد سه چهار روز زنه رو پیدا کردن...
یا می گن به بچه ها قرص خواب می دن که اذیت نکنن
نمی دونم انقدر بلا سر پسرم تو مهد اوردن که دیدم به همه عوض شده ، می گم جلو چشم خودم باشه بهتره تا بسپرمش دست کسی که اصلا نمی شناسمش...
حالا مهد ها تو بالای شهر شنیدم که خیلی خوبن من می خوام ببرمش اونجا ولی حداقل تا اردیبهشت نمی تونم اینکار و بکنم ... نمی دونم دیگه می خواد چی بشه

بچتون اجتماعی نیس
انگار همیشه تنها بوده
سرش تو تبلت بوده
تنهایی بازی کرده
شمام ک میگی وقت نداری باهاش بازی کنی
و خیلی صحبت کنی

بچتونووباید ببرین تو جامعه
اینجوری نمیشه
ینی در هفته نمیتونین حداقل ی روزو ب بچتون اختصاص بدین؟؟؟

ب نظرم برین پیش ی مشاور کودک
بچه اسیب دیده
باید جلوشو گرفت

شما مشاور خوب سراغ دارید؟ که به من معرفی کنید؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط merina

به پرستارم فکر کردم اما یه چیزایی شنیدم و دیدم که از اونم پشیمون شدم مشکل اینجاست که آدم مطمئن پیدا نمی شه ... یکی از دوستام واسه بچه ش پرستار گرفته بود و بعد یه روز اومده بود دیده بود نه پرستار هست نه بچه ، با بدبختی بعد سه چهار روز زنه رو پیدا کردن...
یا می گن به بچه ها قرص خواب می دن که اذیت نکنن
نمی دونم انقدر بلا سر پسرم تو مهد اوردن که دیدم به همه عوض شده ، می گم جلو چشم خودم باشه بهتره تا بسپرمش دست کسی که اصلا نمی شناسمش...
حالا مهد ها تو بالای شهر شنیدم که خیلی خوبن من می خوام ببرمش اونجا ولی حداقل تا اردیبهشت نمی تونم اینکار و بکنم ... نمی دونم دیگه می خواد چی بشه

---

اره خب
اینا چیزایی ک همه میشنویم
و متاسفانه واقعیت داره
ولی باید ی شخص مطمئن باشه
ی کسی
تو فامیل
دوست
اشنا
ک بهش مطمئن باشین

اگ همچین کسی باشه و پیدا بشه
خیلی خوبه
در غیر این صورت نمیشه ب هرکسی اعتماد کرد

من هیچ کی و ندارم و هیچ کسم حاضر نیست که کمکم کنه ، چون فکر می کنن که نگهداری از یه بچه کوچیک آسایش شون رو بهم می زنه...
به هر حال الان دیگه مثل قدیم نیست ، هیچ کی به داد آدم نمی رسه ... منم نمی تونم کسی رو پیدا کنم که اونقدر امین باشه که بتونم بزرگترین و عزیزترین سرمایه زندگیم رو بهش بسپارم...
فقط تنها کاری که می تونم بکنم اینه که طبق نظر دوستان با یه مشاور مشورت کنم تا آسیب ها کمتر بشه تا زمانیکه بتونم پسرم رو به یه مهد خوب ببرم

آخه مشاور هم باید خوب باشه وگرنه اطراف همه مون پر از دفاتر مشاوره که فقط دنبال اینن که پول بیشتری از مراجعشون بگیرن و بزارن بیشتر تو مشکلش غرق بشه...