از نظر روانشناسی دعوا زمانی رخ می دهد که دو طرف ادبیات حرف زدن را بلند نباشند و نتوانند مشکلات خود را به ارامی و بدون سر و صدا حل کنند. اما از آنجایی که ۵ انگشت دست شبیه نیست و هیچکس نمیتواند کاملا با طرف مقابل خود به تفاهم برسد همیشه دعوا ایجاد می شود حتی خوشبخت ترین زوجها نیز به ندرت دعوا میکنند. اما اگر این دعوا تبدیل به یک عادت و جز جدا نشدنی از زندگی شده است دیگر مشکل باید به صورت ریشه ای حل شود. وقتی پدر و مادری زیاد با هم دعوا کنند ،بچه هایشان هم به این روش عادت می کنند و نمی توانند درست و سالم صحبت کنند.بلکه لحن و حالت بیانشان دعوا ساز خواهد بود.وقتی پدر و مادری زیاد با هم دعوا کنند ،بچه هایشان هم به این روش عادت می کنند و نمی توانند درست و سالم صحبت کنند.بلکه لحن و حالت بیانشان دعوا ساز خواهد بود.
در این صورت، دعوا با الگو برداری از روش پدر و مادر به فرزند رسیده است. در این صورت فرد مذکور می تواند بر عادت خانوادگی اش غلبه کند و رفتارش را تغیر دهد به شرط آنکه به این مسئله توجه داشته و آن را پذیرفته باشد.اما فهماندن این مطلب به همسران کم سواد و مخصوصا قدیمی تر ها کار دشواری است زیرا آنها با اینکه هر روز بارها و بارها دعوا می کنند.بازهم دلیل اختلافشان را همان مسئله ای می دانند که به خاطر آن دعوا کرده اند. لذا اگر هر روز هم مشکلشان را حل کنی باز هم مسئله ی جدیدی برای دعوا کردن پیدا می کنند.
در زیر تلاش کرده ایم تا به بررسی دلایل دعوا بپردازیم :
گاهی زیاد دعوا کردن ریشه در یک بیماری دارد :
برخی از مشکلات و بیماریهای روحی و جسمی می تواند در بهم ریختن تعادل روانی و اخلاقی فرد موثر باشد مثلا کم کاری یا پرکاری تیروئید می تواند عامل زود عصبانی شدن باشد . یا ترشح برخی از هورمونها نیز می تواند آرامش فرد را بر هم زند و او را زود رنج کند. شناختن این نوع از امراض کمک بسیاری به کم کردن دعواها می کند. شاید حتی با یک پرهیز غذایی مناسب مشکل حل شود. یا لااقل بتوان فهمید که چه کارهایی اوضاع را بدتر یا بهتر می کند.
عوامل محیطی یا شغلی :
گاهی عوامل دیگری همچون شغل سخت یا تحمل محیط ناهنجار هم می تواند موجب زیاد دعوا کردن همسران باشد. راننده ای می گفت وقتی از یک سفر طولانی بر می گردم انقدر عصبی و خسته ام که از هر پیشنهادی از طرف همسرم عصبانی می شوم. همسرم درک نمی کند که سه روز پشت سرهم رانندگی کردن چقدر سخت و اعصاب خورد کن است. شاید اگر این آقا یک بار همسرش را به یکی از سفرهای کاری سخت و طولانی خودش می برد بعدها کمتر با هم دعوا می کردند.حساسیت های روحی مثل حساسیت های جسمی است که با عدم پرهیز تشدید و با پرهیز تقویت می شود. اگر از انگشت گذاشتن روی نقاط ضعف همدیگر پرهیز کنیم این نوع دعواها که معمولا دردناکترین انواع دعوا هستند را کمتر تجربه خواهیم کرد
مشکلات مقطعی اما طولانی :
گاهی همسران در یک مقطع از زندگیشان با هم زیاد دعوا می کنند که در این صورت مشکل، مربوط به موضوع خاصی است .مثلا بعضی از همسران که زندگی مشترکی با خانواده همسر دارند در این مقطع از زندگی زیاد باهم دعوا می کنند. به فرض اینکه واقعا علت دعواهایشان ربطی به عادات و خلقیات و نوع ارتباط های کلامی شان نداشته باشد می توان امیدوار بود که با حل مشکل ،از فاصله و تعداد دعواهایشان کم شود.
حساسیت های خاص:
همسرانی که زیاد دعوا می کنند اما همیشه موضوع دعوایشان یک مسئله است ،باید توجه داشته باشند که روی آن مسئله حساسیت ایجاد شده است . مثل زنی که به خاطر شک داشتن به همسرش از هر نوع ارتباط او با جنس مخالف می ترسد.
دعوای همسران :
در چنین شرایطی همسران برای فرار از موقعیت های دعوا باید از هر کاری که منجر به شدید تر شدن حساسیت طرف مقابل می شود پرهیز کنند. مثلا واضح و شفاف رفتار کنند نه مرموز و بی پروا. این حساسیت های روحی مثل حساسیت های جسمی است که با عدم پرهیز تشدید و با پرهیز تقویت می شود. اگر از انگشت گذاشتن روی نقاط ضعف همدیگر پرهیز کنیم این نوع دعواها که معمولا دردناکترین انواع دعوا هستند را کمتر تجربه خواهیم کرد.
سرسختی طرفین :
بسیاری از همسران دارای روحیات مخالف همند. اگر یکی برونگراست آن دیگری درونگراست. اگر این یکی شخصیتی فعال و پویا دارد آن یکی ساکت و محتاط است و… اما برخی از همسران هم پیدا می شوند که هر دو شخصیتی سرسخت ،فعال ،صاحبنظر و گاهی مستبد دارند. زیاد دعوا کردن چنین همسرانی کاملا منطقی و قابل پیش بینی است .این همسران اگر طالب آرامش اند باید یاد بگیرند با تمرین مدارا با هم کنار بیایند.
نظرت چیه؟