مبنای زیستی رفتار (ارتباط در سیستم عصبی)

بافت عصبی: سخت افزار اساسی
سیستم عصبی شما بافت زنده ای است که از سلول ها تشکیل شده است. سلول های موجود در سیستم عصبی به دو طبقه تقسیم می شوند: سلول های گلیال و نورون ها. سلول های گلیال که در سرتاسر سیستم عصبی یافت می شوند، حمایت ساختاری تامین نموده و نورون ها را عایق می کنند. سلول های گلیال سیستم عصبی را منسجم می کنند و به حفظ محیط شیمیایی نورون ها کمک می نمایند. نورون ها سلول های منفردی در سیستم عصبی هستند که اطلاعات را دریافت، منسجم و منتقل می کنند. آن ها پیوندهای اساسی هستند که ارتباط درون سیستم عصبی را ممکن می سازند. اکثر نورون ها فقط با نورون های دیگر ارتباط برقرار می کنند با این حال، تعداد کمی از آن ها علایم را از بیرون سیستم عصبی دریافت می کنند (از اندام های حسی) یا پیام ها را از سیستم عصبی به عضلانی که بدن را حرکت می دهند، منتقل می کنند.
نورون ها به قدری از نظر تنوع و شکل متفاوت هستند که هیچ تصویر واحدی نمی تواند به درستی آن ها را نشان دهد. تنه یا جسم سلول، از هسته ی سلول و تعداد زیادی سیستم شیمیایی تشکیل شده است. باقی نورون ها انحصارا صرف پرداختن به اطلاعات می شوند. دندریت ها (دندریت در یونانی به معنی «درخت» است) قسمت هایی از نورون هستند که در دریافت اطلاعات تخصص دارند. اغلب نورون ها از سلول های دیگر اطلاعات می گیرند – گاهی از هزاران سلول – و از این رو، دندریت های گسترده ای دارند. اطلاعات از دندریت های متعدد به جسم سلول جاری می شوند و از جسم سلول از طریق آکسون (آکسون در یونانی به معنی «محور» است) به مناطق دیگر می روند. آکسون رشته ای بلند و نازک است که علایم را از تنه یا جسم سلول به سایر نورون ها،

عضلات یا غدد منتقل می کند.

http://forum.moshaver.co/imported/20...neuron11-1.jpg

در انسان ها، خیلی از آکسون ها در سلول هایی پوشیده شده اند که مواد چربی سفید رنگی به نام غلاف میلین دارند. غلاف میلین ماده ای عایق است که از سلول های گلیال به دست می آید و برخی آکسون ها را می پوشاند. غلاف میلین به انتقال علایم در طول آکسون ها سرعت می بخشد. اگر غلاف میلین آکسون ضایع شود، علایم آن نمی توانند به طور موثر انتقال یابند. فقدان کنترل عضلانی که در بیماری اسکلروز چند گانه (multiple sclerosis) مشاهده می شود به علت تخریب غلاف میلین است (آدامز و ویکتور، 1993). آکسون به مجموعه ای از دکمه های پایانی ختم می شود که برجستگی های کوچکی هستند که مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده ی عصبی (neurotransmitter) را ترشح می کنند. این مواد شیمیایی وظیفه ی پیک هایی را بر عهده دارند که می توانند نورون های مجاور را فعال کنند. نقاطی که نورون ها اتصال برقرار می کنند، سیناپس نامیده می شوند. سیناپس اتصالی است که اطلاعات در آن جا از یک نورون به نورون دیگر منتقل می شود.

تکانه ی عصبی – مصرف انرژی برای ارسال اطلاعات
وقتی نورونی تحریک می شود، چه اتفاقی می افتد؟ علامتی که در نورون حرکت می کند – تکانه ی عصبی- چه ماهیتی دارد؟ این ها سوالاتی بودند که آلن هاجکین و آندرو هاکسلی می خواستند در آزمایش های خود با آکسون هایی که از ماهی مرکب برداشته بودند، پاسخ دهند. چرا آن ها تحقیق روی آکسون های ماهی مرکب را اتنخاب کرده بودند؟ زیرا ماهی مرکب یک جفت آکسون خیلی بلند دارد که صدها برابر از آکسون های انسان بزرگترند (که تازه فقط به نازکی موی انسان هستند). اندازه ی بزرگ این آکسون ها به هاجکین و هاکسلی امکان داد تا سیم های ظریفی را به نام میکروالکترود در آن ها فرو کنند. آن ها با استفاده از این میکروالکترودها برای ثبت کردن فعالیت برقی در نورون ها، از معمای تکانه ی عصبی پرده برداشتند.