آيا ماندن در يك ازدواج ناسالم بخاطر بچه ها صحيح است؟
با تشکر از نظرات شما
آيا ماندن در يك ازدواج ناسالم بخاطر بچه ها صحيح است؟
با تشکر از نظرات شما
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
سلام
ناسالم از چه نظر؟؟
اگر باعث صدمه دیدن خود خانوم نشه خب به خاطر بچه ها تحمل کنه فداکاری کرده ولی نه باعث صدمه دیدن خود خانوم از لحاظ جسمی و روحی بشه ، نه ادامه ندهد بهتره و اگر امکانش داشته باشه بچه هارو هم با خودش ببره خیلی بهتره.
اصلا و به هيچ وجهنوشته اصلی توسط ستیلا
بچه ها نياز به پدر و مادر با هم دارند درسته اما
بيشتر از اون نياز دارند پدر و مادرشون رو شاد ببينند, به عنوان کسى که پدر و مادرش جدا شدند ميگم آرامش رو از زمانى تجربه کردم که پدر مادرم طلاق گرفتند,اين کار نه به نفع پدرو مادره نه بچه ها.
بخاطر بچه ها با همسرتان زندگی می کنید؟ برای نسل های متمادی والدین به امید اینکه ازخودگذشتگی شان آخر کار به نفع فرزندانشان باشد، این توصیه را به جان خریده اند. خیلی‌ها هنوز باور دارند که این تنها انتخاب والدینی است که در ازدواج خود به بن بست رسیده اند.
اما نظر من بخاطر تجربه شخصی که دارم چیز دیگری است. من که در خانواده ای پرورش یافتم که والدینم تصمیم گرفتند بخاطر ما به زندگی زناشویی تاسف برانگیز خود ادامه دهند، عقیده دیگری دارم. برای من طلاق والدین بسیار بهتر است از سالها زندگی در خانه ای که والدین مدام در حال جنگ و دعوا هستند، به همدیگر احترام نمی گذارند و بچه ها با ناراحتی و عصبانیت مداوم بزرگ می‌شوند. این دنیایی بود که من در آن پرورش یافتم و زخم هایی که از آن خوردم هنوز در زندگی ام باقی مانده و باقی خواهد ماند.
من باور دارم که ماندن در یک ازدواج فقط به خاطر بچه ها یک انتخاب فیزیکی است که هیچ نگاهی به درد احساسی و روانی که فرزندان متحمل می‌شوند ندارد. در چنین محیطی هیچ الگوی مثبتی از اینکه ازدواچ چیست و چطور باید باشد برای بچه ها وجود ندارد. درواقع، حتی باعث میشود در نظر آنها ازدواج چیزی ترس آور و ناراحت کننده به نظر آید که باید از آن دوری کرد.
وقتی والدین از نظر احساسی از هم جدا شده باشند و فقط زندگی فیزیکی کنار هم داشته باشند، خوشبختی، هماهنگی، همکاری، احترام و لذت حضور نخواهد داشت. بچه ها این را احساس کرده، سردرگم می‌شوند و خیلی وقت ها هم خودشان را مقصر برای بدبختی والدینشان تصور می کنند. درنتیجه افرادی عصبی و مضطرب بزرگ شده و هیچ آرامشی در دوران کودکی خود تجربه نمی کنند. زخم‌هایی که چنین زندگی بر جای می‌گذارد کم از زخم های زندگی کودکانی که والدینشان از هم طلاق می‌گیرند ندارد.
به عقیده من، والدینی که در زندگی زناشویی خود به مشکلی می خورند که قابل حل نیست و به همین دلیل تصمیم به طلاق می گیرند انتخاب بسیار بهتری دارند و انتخاب آنها به نفع همه اعضای خانواده خواهد بود.
والدین خود من می بایست در همان ابتدای ازدواج خود از هم جدا می‌شدند. آنها زندگی بسیار ناخوشایندی در کنار هم داشته، احترامی برای هم قائل نبوده و فرزندان خود را در خانه ای پر از خشم، اضطراب، و مشاجرات و دعواهای مکرر بزرگ کردند.
یادم می‌آید که مادرم روزی از من پرسید که بهتر بود از پدرم جدا شود یا نه. من با فریاد گفتم، "نه!" من مادر و پدری مثل مادرها و پدرهای بقیه بچه ها می‌خواستم. با اینکه کودکی ناخوشایند و سرشار از احساس ناامنی داشتم، می‌ترسیدم و نمی‌دانستم که با طلاق والدینم زندگی ام چطور خواهد شد. البته مادرم هم شهامت لازم برای این کار را نداشت و سالها به زندگی تاسف آور خود ادامه داد.
امروز که به گذشته نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم که آن یک اشتباه بود. هیچکدام از والدین من آدم‌های بدی نبودند فقط به درد هم نمی‌خوردند. مهارت‌های ارتباطی‌شان بسیار ضعیف بود و هرکدام فقط دوست داشتند به هر قیمتی که شده در دعواهای بین شان پیروز شوند. البته هزینه اصلی که پرداخت کردند سلامت فرزندانشان بود. من فکر می‌کنم هر کدام از والدینم اگر طلاق می‌گرفتند، مجرد می‌ماندند یا شریک دیگری برای زندگی خود انتخاب می‌کردند، زندگی به مراتب بهتر و شادتر را تجربه می‌کردند.
به همین دلیل بود که وقتی زندگی زناشویی خودم دچار مشکل شد، راه دیگر را انتخاب کردم. اما بخاطر تجربیات کودکی ام فهمیده بودم که در یک طلاق چه کارهایی را نباید کرد. همه تلاشم این بود که طلاقی به گفته خودم فرزندسالار داشته باشم. من و همسر سابقم با همکاری هم رابطه ای خوب بین خودمان نگه داشتیم تا پسرمان از ده سالگی تا بیست سالگی برسد. چیزی که خوشحالم می‌کند این است که پسرم که الان به جوانی تبدیل شده، این همکاری‌های ما را تایید کرده و قدردان آن است.
خوشبختانه به وجود تجربیات تلخ کودکی هنوز به ازدواج اعتقاد دارم و بعد از شکست در ازدواج اولم، دوباره ازدواج کردم. توصیه من به والدینی که در زندگی زناشویی خود مشکل دارند این است که:
اگر والدین بلوغ و قاطعیت کافی برای کمک گرفتن از متخصص را قبل از طلاق داشته باشند می‌توانند یاد بگیرند چطور به طور مثبتی دوباره با هم ارتباط برقرار کرده و تعهدشان را به ازدواج از سر بگیرند. این به نفع همه اعضای خانواده خواهد بود.
اما اگر بچه ها در یک منطقه جنگی یا سکوت و بی تفاوتی یک ازدواج مرده بزرگ می‌شوند، طلاق در را به سوی آینده ای سالم‌تر و شادتر برای بچه ها باز خواهد کرد. اما طلاق والدین همیشه یک راه حل نبوده است. برای اینکه بهترین نتیجه عاید فرزندان شود، والدین باید بعد از طلاق همکاری لازم برای مرکزیت دادن به بچه ها و اولویت دادن به سلامت روحی و روانی آنها را داشته باشند.
خـــــدانـگهــــــدار
واقعا اشتباه محض بخاطر بچه ادم بخواد تن به زندگی بده که جز دق. خدشه دار کردن روح و جسم چیزی نداره
وقتی یه زن و شوهر تصمیم به طلاق میگیرن از هم جدا میشن از بچه هاشون که طلاق نگرفتن. .فقط وظیقه زن و شوهری تمام شده ولی وظیفه مادری و پدری ادامه داره
زندگی سه دیدگاه داره
دیدگاه شما
دیدگاه من
حقیقت
به نظر من قبل از بچه دار شدن باید فکری به حال رابطه نا سالم کرد.
ولی از لحظه تولد فرزند به بعد باید برای حفظ زندگی تلاش کرد .
به نظر من طلاق اولین راه حل نیست .پس تا جایی که مشکل حل بشه باید تلاش کرد که زندگی حفظ بشه و کودکی به عنوان کودک طلاق نداشته باشیم .
به نظر من کودک طلاق هم نمیتونه در اینده زندگی خوبی داشته باشه .من این نمونه رو به عینه در زندگی اطرافیان دیدم .
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
مطمعن باشید میتونه زندگی خوبی داشته باشه منم به عین خیلی هارو دیدم .و چقدر هم موفق
..بستگی به تربیت پدر و مادر داره
زندگی سه دیدگاه داره
دیدگاه شما
دیدگاه من
حقیقت
زندگی سه دیدگاه داره
دیدگاه شما
دیدگاه من
حقیقت
باور کنيد صدمه اى که اين نوع زندگى به بچه ها ميزنه خيلى بيشتر از صدمه طلاقه
من خودم تجربه کردم پدر مادرم سالها به خاطر ما زندگى کردند تا کار به جايى رسىد که ما بچه ها خودمون خواهش کرديم جدا شند و پافشارى کرديم و همه به يه آرامش نسبى رسيديم
اى کاش همون اول جدا ميشند که ما شاهد اين همه دعوا و ... نبوديم و تو همچين محيط متشنجى رشد نميکرديم
طلاق نه آخر زندگى پدرو مادره نه بچه ها فقط شرايط زندگىشون عوض ميشه که در صورت يک رابطه ناسالم شرايط خيلى بهتر ميشه
صدمه اى که دعواها و اختلافات و بى احترامى هايى که تو خونه ميشه به بچه ها وارد ميکنه خيلى بيشتر از طلاقه
کسايى رو ميشناسم که پدر مادر دارند با وجود طلاق عاطفى و مشکلات به خاطر بچه ها زندگى ميکنند و وقتى پاى صحبت اين بچه ها ميشينم ميبينم آرزوشونه که پدرو مادر جدا شند
من فکر ميکنم اين زندگى خيانته هم به خود ادم هم بچه ها.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟
