هر اتفاقی که در اطراف شما افتاد، آن را به خود نگیرید!
بگذارید مثالی برایتان بیاورم: مثلاً من در خیابان شما را می بینم و بدون اینکه شما شناختی از من داشته باشید به شما می گویم: ( هی تو، چقدر احمق هستی !!) در این حالت مطمئناً شما گفته ی من را به خود می گیرید و فکر می کنید که ( از کجا می داند؟ حتما آدم روشن بینی است. شاید اشتباه بکند اما حتما چیزی در من دیده که احمق خطابم می کند…) و می پذیرید که احمق هستید.
در حالیکه اصلاً نباید این گفته ها را به خود بگیرید زیرا گفته ی من به خودم برمی گردد نه به شما !!
این را همیشه به یاد داشته باشید که هیچ کدام از کارهای دیگران بخاطر شما نیست؛ بلکه بخاطر خودشان است!!! زیرا هر کسی در رؤیا و ذهن خود زندگی می کند و تمام آنچه که به دیگران نسبت می دهد در واقع به طرز فکر و دنیای درونی خودش برمی گردد.
وقتی شما چیزی را به خود می گیرید در واقع فکر می کنید آن ها از دنیای درونی شما خبر دارند، در حالیکه آن ها اصلاً هیچ آگاهی از شخصیت، طرز فکر، آرزوها، هدف ها و برنامه های شما ندارند.
حتی اگر در موقعیتی قرار گرفتید که کسی رو در روی شما ایستاد و مستقیماً به شما توهین کرد، این کار هیچ ربطی به شما ندارد و همه چیز به دنیای درونی آن فرد برمی گردد.
اگر کسی به شما گفت: (( هی، تو چقدر چاقی..)) آن را به خود نگیرید زیرا آن فرد با احساسات، باورها و عقاید خود درگیر است و می کوشد زهرش را به سوی شما پرتاب کند، وقتی گفته اش را به خود بگیرید و بپذیرید، در واقع زهر او را در وجود خود جاری ساخته اید!
وقتی گفته ها، رفتارها و عقاید دیگران را به خود می گیرید و باورشان می کنید، در واقع خود و زندگیتان را به دست آن ها می سپارید و آن ها می توانند هر وقت که خواستند شما را با گفته های ناراحت کننده به قعر ناراحتی بکشانند و زمانیکه به شما نیاز دارند با تعاریف بیجا شما را وادار به انجام خواسته های خود کنند.
اما وقتی هیچ چیز را به خود نمی گیرد، در امان خواهید بود. دیگران نفوذی در شما نخواهند داشت و زمام زندگیتان را خود بدست خواهیدگرفت.
دون میگوئیل میگوید:
وقتی من خودم را باور داشته باشم، دیگر نیازی نیست کس دیگری از من تعریف کند. چون دیگران وقتی حالشان خوب است و اوضاع بر وفق مرادشان است از من تعریف می کنند و زمانیکه حالشان بد است من را فردی احمق و یا دیوانه می دانند و ممکن است بگویند: ( وای میگوئیل، تو چقدر نفرت انگیزی) اما من به خود نمی گیرم.
هیچ راهی وجود ندارد که من گفته های شما را بپذیرم؛ نه بخاطر این که من شما را باور ندارم یا به شما اعتماد ندارم، بلکه به این دلیل که می دانم شما دنیا را با دیدی متفاوت از من می نگرید، با دید خودتان.
شما تصویر و دید کاملی در ذهنتان می سازید، درست شبیه یک فیلم. و در آن فیلم شما کارگردان هستید، تولید کننده هستید، بازیگر اصلی هستید. هر کس دیگری نقش دوم را دارد. این فیلم شماست.
نظرت چیه؟