سلام و وقت بخیر
من یک پسر20ساله هستم.حدود هشت ماه پیش از طریق فضای مجازی با یکی از همجنس های خودم(پسر24 ساله) آشنا شدم که هنوزم این دوستی و ارتباط ادامه داره.من عادت دارم در تمام مسایل خانواده ام رو در جریان میگذارم.در این مورد هم خانواده ام ابتدا به شدت مخالفت میکردند و من هم به خاطر ادامه این دوستی چند باری باهاشون مشاجره کردم اما بعد از صحبت کردن با یه مشاور و شناخت بیشتر دوستم راضی شدند و من تونستم این رابطه دوستانه را ادامه بدم.
اما مشکل اصلی اینجاست که این رابطه به تازگی کمی سرد شده.معمولا ما از طریق شبکه های اجتماعی در ارتباط هستیم(جدای از دیدار های حضوری،احوالپرسی تلفنی و ...)اما همین مورد هم اخیرا کم شده.اوایل هردو شب یک بار همدیگه رو ملاقات میکردیم.بعد شد دوهفته ای یکبار و درنهایت ماهی یک بار اونم به زور،چرا که دوستم مدیر عامل یه شرکته و خودش میگه سرش خیلی شلوغه اما اون چیزی که واسه من سوال شده اینه که یعنی ما بین تموم گرفتاری هاش اینقدر وقت نداره که یه سلام خشک و خالی تو تلگرام واسم بفرسته؟کسی که یه موقعی به من ابراز علاقه میکرد و میگفت مثل یه برادر دوستم داره،حتی دید که من به خاطر اون جلوی پدر و مادرم وایسادم و خودش هم کمک کرد که این مشکل حل بشه ،الان جوری رفتار میکنه انگار من اصلا وجود نداشتم.الان یک ماهه که ازش بی خبرم.از شدت علاقه مدام پروفایلش رو چک میکنم ولی غرورم بهم اجازه نمیده بهش پیام بدم.میگم من همیشه بهت زنگ زدم و واست پیام فرستادم ،حالا یه بار هم تو بفرست!!!.هر روزم که از جلوی خونشون رد میشم پشت سرش میگم خیلی نامردی...
(البته یه چیزی علاقه من به اون صرفا مثل علاقه دو تا برادره نه بیشتر.هم من و هم اون آدم های معتقد و مذهبی هستیم و خدا را شکر تا الان پامون رو کج نذاشتیم و به فکر ارتباطات و کارهای نامشروع هم نیستیم)
حالا من موندم و یه دوست (و صد البته یه برادر)که فوق العاده آدم سردیه و کم کم داره صبر منو لبریز میکنه.
لطفا یه راهکار جلوی پام بذارید.ممنون.:53:
