زندگی این زن وشوهر یعنی امید

[ستیلا]

زندگی این زن و شوهر یعنی امید

زندگی این زن و شوهر یعنی امید.پسره دست نداره خانم هم پا نداره اما ببینید چطوری کارهای روزمره خود را انجام میدن.

[ستیلا]

زندگی این زن و شوهر یعنی امید
گوشه هایی از زندگی زیبا و عاشقانه احمد و فاطمه که با تمام وجودشان معنای زندگی را درک کرده اند و با هم شاد و خوشبخت اند.
ما همیشه به دیگران غبطه می خوریم و تمام داشته های خود را نادیده می گیریم،مگر اینکه گاهگاهی کسی را ببینیم که از موهبتی محروم است
آنموقع شاید کمی خدا را به خاطر داشته هایمان شکر کنیم.

ما فراموش می کنیم که نباید به حال کسی غبطه بخوریم،از یادمی بریم که باید از همان چیزی که هستیم و داریم نهایت استفاده را بکنیم و شاد باشیم
و خدا را شکر کنیم.احمد دو دست ندارد و فاطمه دو پا، احمد با دستانی که ندارد، حیاط خانه را آبیاری می کند و فاطمه هم روی صندلی چرخدار برای
شوهرش آشپزی می کند، غذایی با چاشنی عشق. احمد نقاشی می کند، در معرق کاری استاد است و در اجرای تئاتر و خواندن در نوع خودش بی نظیر است.
فاطمه هم همین طور. او هم اهل هنر است و ذوق هنری دارد.

احمد و فاطمه چگونه با هم آشنا شدند؟

احمدمی گوید: "چهار سال پیش صبح یک روز پاییزی وقتی داشتم به کلاس می رفتم فاطمه را دیدم که توی آسایشگاه روی ویلچر نشسته.
وقار و سنگینی اش توجهم راجلب کرد، این بود که توسط یکی از دوستانم از او خواستگاری کردم.

اما فاطمه چه چیز در احمد دید که به خواستگاری او جواب بله گفت؟ " وقتی غرور مردانه اش را دیدم، نتوانستم جواب رد بدهم،
حالا هم از این که در کنار شوهرم و با امکاناتی که آسایشگاه کهریزک برایمان در نظر گرفته راحت زندگی می کنم خوشحالم."










با فاطمه همه چیز دارم

احمد از روزگار کودکی و پدر و مادری که هیچوقت ندیده تنها [replacer_a]به دنیا آمدن را می داند.
"پدر و مادرم مرا به بهزیستی سپردند، کودکی من در شیرخوارگاه هم نگذشت. از همان ابتدا فهمیدم که جز خدا هیچکس را ندارم.
اما حالا با وجود فاطمه همه چیز دارم." او دست ندارد اما حلقه ازدواجش را با زنجیر به گردنش آویخته تا پیوندش را با همسرش محکم تر کند. ا
و عاشق همسرش است.احمد همه زندگیش را سرشار از امید می داند مخصوصا از وقتی که با فاطمه عهد زناشویی بسته است."وقتی حتی دو تا انگشت پا داری
و باآن می توانی کار کنی یا دو تا چشم داری که می توانی زیبایی‌های زندگی را ببینی، یعنی هستی و این بودن یعنی امید."


هیچوقت سر کار خانه باهم دعوا نداریم

"هیچوقت سر کار خانه باهم دعوا نداریم بیشتر کارهای خانه با احمد آقا است. او همه
کارها را به خوبی انجام می دهد، حتی بهتر از من جارو برقی می کشد"

معلولیت محدودیت نیست

احمد از اینکه [replacer_a] است اصلا ناراحت نیست خودش می گوید:" اتفاقا خیلی هم خوشحالم. احساس می کنم پیش خدا رو سفیدم.
خدا من را خیلی دوست دارد. محال است از او چیزی بخواهم و ندهد. وقتی می دانم خدا وجود دارد و پناه من است، چرا امیدوار
نباشم؟ همه می گویند "خدا" اما من معتقدم "خود آ" کافی است خودت را بشناسی ویک آه از ته دل بکشی.
آن وقت خیلی راحت حضور خدا را از نزدیک حس می کنی."فاطمه هم گفته های همسرش را تائید می کند. "[replacer_a]
شاید سخت باشد اما محدودیت نیست، در زندگی مشترک خیلی از این محدودیتها به چشم نمی آید و برای هردومان فرصتی برای تجربه های تازه است.

اینجا سرزمین خداست؛ همه چیز داری

احمد محل زندگی و در کنار فاطمه بودن را دوست دارد. "حس خوبی دارم اینجا سرزمین خداست.
فاطمه هم چیزی بیشتر از این نمی خواهد، ما اینجا همه چیز داریم، خودمان یک خانواده بزرگیم. همه مثل هم خیلی هم خوشحال."

[پریماه.]

[zramzni]

عالی بود ممنون ازت ستیلا جون