روووود بودنوشته اصلی توسط love
عيبي نباشد از تو که بر ما جفا رود
مجنون از آستانه ي ليلي کجا رود؟
تماشا
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست
رخ
روووود بودعيبي نباشد از تو که بر ما جفا رود
مجنون از آستانه ي ليلي کجا رود؟
تماشا
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست
رخ
روووود بود
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست
بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست
رخ
میدونمسیستم سرچم توجیه نشده بود
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار پرده ز رخ که مشتاق لقاییم
جدا
جدا از شوخی توانا بود هر که دانا بودمیدونم
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار پرده ز رخ که مشتاق لقاییم
جدا
شانه
دریاب که از روح جدا خواهی رفتمیدونم
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار پرده ز رخ که مشتاق لقاییم
جدا
در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت
شانه
جدا از شوخی توانا بود هر که دانا بود
شانه
در شهر تو میخانه زیاد است، ولی من...
شوریده و دیوانه زیاد است، ولی من...
جمعیتی اطراف تو سرگرم طوافند
بر گِرد تو پروانه زیاد است، ولی من...
شیرینی و لیلایی و عذرایی و ویسی
از عشق تو افسانه زیاد است، ولی من...
بگذار که بغض تو بماند که بماند
هر چند تو را شانه زیاد است، ولی من...
این شعر پر از "من" شده؛ گفتی عوضش کن
باشد! "من" بیگانه زیاد است، ولی من...
تبسم
تبسم کردی و قانون عالم را عوض کردی
در شهر تو میخانه زیاد است، ولی من...
شوریده و دیوانه زیاد است، ولی من...
جمعیتی اطراف تو سرگرم طوافند
بر گِرد تو پروانه زیاد است، ولی من...
شیرینی و لیلایی و عذرایی و ویسی
از عشق تو افسانه زیاد است، ولی من...
بگذار که بغض تو بماند که بماند
هر چند تو را شانه زیاد است، ولی من...
این شعر پر از "من" شده؛ گفتی عوضش کن
باشد! "من" بیگانه زیاد است، ولی من...
تبسم
روال این طپش های منظم را عوض کردی
نمک میریزد از لبخند های تلخ و شیرینت
تو قانون تناقض های عالم را عوض کردی
نمیدانم نگاه خیره ات دردست یا درمان
تو با لبخند هایت جنس مرهم را عوض کردی
تو دریا هستی اما چشم هایت غرق طوفانند
رسیدی ساحل آرام پرغم را عوض کردی
و حالا هرشب از این موج سیلی میخورم اما
چه ساده طرح دل - این سنگ محکم - را عوض کردی
و کم کم نام تو بر صخره های ساحلم حک شد
چه ساده طرح این تکرار درهم را عوض کردی
تو حالا مال من . . . اما . . . خیالاتی شدم انگار
دوباره آخر رویای قلبم را عوض کردی
دوباره خواب میدیدم ولی بیدار خواهم شد
و میبینم که این تعبیر مبهم را عوض کردی
خواب
ميان ِ چشم ها مانده ست سرگردان ، هزاران سال
خمار ِ خواب های خيس وبی تعبير در باران
تب
بر تافت عنان صبوری از جان خراب
شد همچو رکاب حلقه چشم از تب و تاب
دیگر چو عنان نپیچم از حکم تو سر
گر دولت پابوس تو یابم چو رکاب
کمند
یارب به کمند عشق پا بستم کن
وز دامن غیر خودتهی دستم کن
یکباره ز اندیشه ی عقلم برهان
وز با ده صاف عشق سرمستم کن
زندگی
زندگیخالی نیستزندگی
مهربانی هست سیب هست ایمان هست
آری تا شقایق هستباید كرد
پرتو
آسمان کهنه سبویی است ز میخانه عشق
بحر یک قطره تلخی است زپیمانه عشق
مکن ازداغ شکایت که ازین روزنه ها
می رسد پرتو خورشید به کاشانه عشق
دوش
من دوش دعا کردم و باد آمینا
تا به شود آن دو چشم بادامینا
از دیدهٔ بدخواه ترا چشم رسید
در دیدهٔ بدخواه تو بادامینا
گندم
بوي گندم مال من هر چي كه دارم مال تو
يه وجب خاك مال من هر چي مي كارم مال تو
فرشته
تو را چه نام دهم من ، فرشته یا که پری ؟
برای من تو خدایی دمیده در بشری
تو می رسی و دلم را ... تلاش بیهوده ست
نمی شود که نبازم نمی شود نبری
اگر تو عیب مرا هم نشان دهی غم نیست
که مثل آینه ها صادقانه می نگری
هنوز بعد تو سرگرم خاطرات توام
تو ای ستاره چه دنباله دار می گذری
برای با تو نشستن اگر چه من هیچم
برای بودن با من تو بهترین نفری
به بوی زلف تو از خویش می روم بی شک
شبی دوباره اگر شانه ای به مو ببری
تو مثل رودی و من مثل شاخه ای خشکم
خوشم به بودن با تو خوشم به دربدری
بال
غم رسید و دل گرفت و حال هم پشت سرش
من شکستم دل شکست و بال هم پشت سرش
گردش دور فلک بر کام من هرگز نبود
بخت خوش از من رمید و فال هم پشت سرش
بازو
گر عصا را تو بدزدی از کف موسی چه سود
بازوی حیدر بباید تا براند ذوالفقار
تپش
بامن ای دوست اگرخوب اگربدباشی
تپش حس من این است توبایدباشی
بهانه
ستیزه کن که ز خوبان ستیزه شیرینست
بهانه کن که بتان را بهانه آیینست
از آن لب شکرینت بهانه‌های دروغ
به جای فاتحه و کاف‌ها و یاسینست
شیرین
شیرین من با من قدم بزن زیر این باران
یارم تویی و من گریزانم از آن یاران
زندگی
مردم شکسته مشق نوشتند و پاشدند
سرمشق من هنوز الفبای زندگی است
عالم
من در عالم خویشم و تو نمیفهمی
در عالم من معنای آرامش آشوب است
زیبا
زیبا رخ و شیدا دل و مه رو و لقایی
دلداده و دلبرده و خوش رنگ و لسانی
آسان
گر بر فلکم دست بدی چون یزدان
برداشتمی من این فلک را ز میان
از نو فلکی دگر چنان ساختمی
کازاده بکام دل رسیدی آسان
فلک
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو (حافظ)
رفتم
در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش
دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش
ناگاه یکی کوزه برآورد خروش
کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه فروش
رحمت
چه خوش گفت فردوسی پاک زاد
که رحمت بر آن تربت پاک باد
میازار موری که دانه‌کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
توهم
نرو توهم مثل من نمیتونی دوام بیاری
نرو توهم مثل من توغصه کم میاری نرو
دیوار
توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرننرو توهم مثل من نمیتونی دوام بیاری
نرو توهم مثل من توغصه کم میاری نرو
دیوار
دو تا خسته دو تا تنها یکیشون تو یکیشون من
حریر
حس می کنم حریر حضورت را در لحظه های سختی تنهایی
بوی تو در فضاى زمان جارى ست مانند عطر پونه ى صحرایی
پونه
گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
سبیل
شعرش خیلی ضایع بود ؟
نه حالا اون بماند ولی با سبیل نتونستم شعر بگمشعرش خیلی ضایع بود ؟
به نام خدایی که زن آفرید / حکیمانه امثال من آفریدنه حالا اون بماند ولی با سبیل نتونستم شعر بگم
خدایی که اول تو را از لجن / و بعداً مرا از لجن آفرید!
برای من انواع گیسو و موی / برای تو قدری چمن آفرید!
مرا شکل طاووس کرد و تو را / شبیه بز و کرگدن آفرید!
به نام خدایی که اعجاز کرد / مرا مثل آهو ختن آفرید
تو را روز اول به همراه من / رها در بهشت عدن آفرید
ولی بعداً آمد و از روی لطف / مرا بی کس و بی وطن آفرید
خدایی که زیر سبیل شما / بلندگو به جای دهن آفرید!
وزیر و وکیل و رئیس ات نمود / مرا خانه داری خفن آفرید
برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب / شراره، پری، نسترن آفرید
برای من اما فقط یک نفر / “براد پیت من” را “حَسَنْ” آفرید!
برایم لباس عروسی کشید / و عمری مرا در کفن آفرید
به نام خدایی که سهم تو را / مساوی تر از سهم من آفرید
داد کوشش اندر عزت مور ذلیل
سامی القاب سلیمان منزلت سلطان خلیل
کعبهٔ حاجات کز حاجت گشاده بر درش
از دو عالم صد طریق و صد صراط و صد سبیل
ملکوت
ویرایش توسط Mohammad313 : 05-16-2016 در ساعت 12:10 AM
چون با سی بیل بلد نبودم با سبیل گفتم معنیشم برید از محتشم کاشانی بپرسید
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک ....چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم .داد کوشش اندر عزت مور ذلیل
سامی القاب سلیمان منزلت سلطان خلیل
کعبهٔ حاجات کز حاجت گشاده بر درش
از دو عالم صد طریق و صد صراط و صد سبیل
ملکوت
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
محبت ره به دل بردن صفای سینه میخواهد .....به یاد یکدگر بودن دلی بی کینه میخواهد .
رنج
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
سلام.
هرچی سخت تر جذاب تر... سخت تر باشه موافق ترم . ولی خب به تبعیت از جمع منم به همین روش بازی میکنم.
رنـــج فـراق هست و امیــــد وصــــال نیــست
این "هست و نیست " کاش که زیر و زبر شود ...
فاضل نظری
کلمه : رستاخیز
من دِس بوی هستم، نه دیس بوی!
1
پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر.......به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز
حافظ
جناب حافظ
پیاله خالی که از هول ما نمی کاهد .
مرحمتی بفرما بگو شراب را چه کنیم .
اینم پاسخ من به حافظ عزیز
ناله
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
مولوی (عاشق شعراشم به خصوص این یکی )
بشنو این نی چون شکایت می‌کنداز جداییها حکایت می‌کند
کز نیستان تا مرا ببریده‌اند
در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم
هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من
سر من از نالهٔ من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست
تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست
آتشست این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد
آتش عشقست کاندر نی فتاد
جوشش عشقست کاندر می فتاد
نی حریف هرکه از یاری برید
پرده‌هااش پرده‌های ما درید
همچو نی زهری و تریاقی کی دید
همچو نی دمساز و مشتاقی کی دید
نی حدیث راه پر خون می‌کند
قصه‌های عشق مجنون می‌کند
محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست
هر که جز ماهی ز آبش سیر شد
هرکه بی روزیست روزش دیر شد
در نیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید والسلام
بند بگسل باش آزاد ای پسر
چند باشی بند سیم و بند زر
گر بریزی بحر را در کوزه‌ای
چند گنجد قسمت یک روزه‌ای
کوزهٔ چشم حریصان پر نشد
تا صدف قانع نشد پر در نشد
هر که را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و عیب کلی پاک شد
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علتهای ما
ای دوای نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما
جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد
عشق جان طور آمد عاشقا
طور مست و خر موسی صاعقا
با لب دمساز خود گر جفتمی
همچو نی من گفتنیها گفتمی
هر که او از هم‌زبانی شد جدا
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا
چونک گل رفت و گلستان درگذشت
نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت
جمله معشوقست و عاشق پرده‌ای
زنده معشوقست و عاشق مرده‌ای
چون نباشد عشق را پروای او
او چو مرغی ماند بی‌پر وای او
من چگونه هوش دارم پیش و پس
چون نباشد نور یارم پیش و پس
عشق خواهد کین سخن بیرون بود
آینه غماز نبود چون بود
آینت دانی چرا غماز نیست
زانک زنگار از رخش ممتاز نیست
محنت
Don't GIVE UP
if you wait for the perfect time you will never get anything done
منم خیلی این شعر رو دوست دارم .یادمه قبل تو فارسی پیش دانشگاهی بود .
بنی ادم اعضای یک پیکرند...که در آفرینش ز یک گوهرند .
چو عضوی به درد آورد روزگار....دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی ...نشاید که نامت نهند آدمی
کوزه
خدا مرهم تمام دردهاست هر چه عمق
خراش های وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت جای می گیرد
خدایا دردهایم دلنشین می شود
وقتی درمانم " تویی "
آنکس که بداند و بخواهد که بداند
خود را به بلندای سعادت برساند...
آنکس که بداند و بداند که بداند
اسب شرف از گنبد گردون بجهاند ...
آنکس که بداند و نداند که بداند
با کوزه ی آب است ولی تشنه بماند ...
آنکس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به مقصد برساند ...
آنکس که نداند و بخواهد که بداند
جان و تن خود را ز جهالت برهاند ...
آنکس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند ...
آنکس که نداند و نخواهد که بداند
حیف است چنین جانوری زنده بماند...!
سرخ
برخیز و بیا بتا برای دل ما
حل کن به جمال خویشتن مشکل ما
یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم
زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما
گل
در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست
از سرخی خون شهریاری بوده‌ست
هر شاخ بنفشه کز زمین میروید
خالی است که بر رخ نگاری بوده‌ست
مهر
مرا مهر سیه چشمان زسر بیرون نخواهد شد
قضای آسمانیست و دگرگون نخواهد شد
نفس
گر یک نفست ز زندگانی گذرد
مگذار که جز به شادمانی گذرد
هشدار که سرمایه سودای جهان
عمرست چنان کش گذرانی گذرد
پرواز
قطعه گمشده اي از پر پرواز کم است
يازده بار شمرديم و يکي باز کم است
اين همه آب که جاريست نه اقيانوس است
عرق شرم زمين است که سرباز کم است
جسم
می لعل مذابست و صراحی کان است
جسم است پیاله و شرابش جان است
آن جام بلورین که ز می خندان است
اشکی است که خون دل درو پنهان است
اقامت
خاك ره آن یار سفركرده بیارید
تا چشم جهان بین كنمش جای اقامت
عهد
در حال حاضر 3 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 3 مهمان ها)
نظرت چیه؟
