ابن شهر آشوب و قطب راوندى روايت كرده اند كه :
روزى حضرت على عليه السلام كه به پول احتياج پيدا كرد بود، به ناچار چادر حضرت فاطمه عليها السلام را كه از جنس پشم بود نزد مردى يهودى به نام زيد رهن گذاشت و قدرى جو قرض گرفت . آن مرد يهودى چادررا به خانه برد و در حجره گذاشت . به هنگام شب ، زن مرد يهودى وقتى كه وارد حجره شد نورى از آن چادرمشاهده كرد كه تمام حجره ر روشن كره بود. زن وقتى كه آن حالت عجيب را ديد نزد شوهرش رفت و آنچه ديده بود نقل كرد. شوهرش از شنيدن آن حالت تعجب كرد. (چون فراموش كرده بود كه چادرحضرت فاطمه عليها السلام در خانه اوست ) پس به سرعت داخل حجره شد و متوجه شد كه نور از چادرحضرت فاطمه عليها السلام آن بانوى عصمت است كه مانند بدر منير خانه را روشن كرده است . يهودى از مشاهده اين حالت تعجبش زيادتر شد. پس آن دو به خانه خويشان و دوستان خود رفتند و هشتاد نفر از آنها را به خانه آوردند كه همگى آنها از بركت شعاع (نور) چادرفاطمه عليها السلام به نور اسلام منور گرديدند.
سيد بن طاووس از كتاب زهدالنبى نقل مى كند: هنگامى كه آيات
و ان جهم لمو عدهم اجمعين لها سبعة ابواب لكل باب منهم جزء مقسوم (107)
نازل شد، پيامبر (صلى الله عليه وآله ) گريه شديدى كرد، صحابه نيز از گريه آن حضرت به گريه افتادند. ولى كسى علت گريه آن حضرت را نمى دانست . پيامبر چنان منقلب بود كه كسى نمى توانست از او سؤ ال كند. عادت رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) اين بود كه هرگاه فاطمه عليها السلام را مى ديد خوشحال مى شد، از اين رو يكى از اصحاب به حضور فاطمه عليها السلام رفت تا او را نزد پيامبر بياورد، وقتى كه به خانه زهراء وارد شد ديد كه او مشغول آسيا كردن جو است و آيه و ما عندالله خير و ابقى را مى خواند آن مرد صحابى سلام كرد و جريان گريه رسول خدا را به او خبر داد. فاطمه عليها السلام بى درنگ برخاست و چادركهنه اى كه دوازده وصله از ليف خرما داشت به سر گرفت و از خانه بيرون آمد. سلمان او را ديد و گريه كرد، و گفت : واحزناه دختران قيصر روم و كسرى (شاه ايران ) لباسهاى سندس و حرير بپوشند، اما دختر پيامبر چادر یرا كه دوازده وصله دارد و كهنه است به سر كند ! !
شب زفاف فاطمه عليها السلام و على عليه السلام و رسول خدا عليه السلام كاسه اى طلبيد و غذايى در آن نهار و فرمود: اين متعلق به فاطمه و همسرش مى باشد هنگامى كه خورشيد غروب كردت به ام سلمه فرمود: فاطمه را بياور. ام سلمه مى گويد: رفتم و دست فاطمه را گرفته ، در حالى كه دامنش بر زمين كشيده مى شد و عرق شرم و خجالت از چهره اش جارى بود، او را نزد حضرت آوردم . به خدمت حضرت كه رسيد، از شدت خجالت پايش لغزيد. رسول خدا عليه السلام فرمود: خداوند تو را از لغزشهاى دنيا و آخرت نگه دارد. پيش روى حضرت كه قرار گرفت ، حضرت چادراز صورتش به يك سوزد تا على چهره او را ببيند.
بحارالانوار، ج 43
عمرو بن منذر همدانى گويد: جناب امّ كلثوم عليهاالسّلام را ديدم چنانكه پندارى فاطمه زهراء عليهاالسّلام است چادركهنه بر سر گرفته و روى بندى بر روى بسته ، من نزديك رفتم و امام زين العابدين عليه السّلام و عورات خاندان را سلام كردم مرا فرمودند: اى مؤ من ! اگر بتوانى چيزى بدين شخص ده كه سر حضرت حسين عليه السّلام را دارد تا به پيش برد كه از نظاره گيان ما را زحمت است ، من صد درهم بدادم بدان لعين كه سر داشت كه سر حضرت حسين عليه السّلام را پيشتر دارد و از عورات دور شود بدين منوال مى رفتند تا نزد يزيد پليد بنهادند.
یک سند بسیار محکم ومتین درباره نوع حجاب حضرت فاطمه زهراء سلام الله علیها هنگام خروج از خانه ودفاع از ولایت و خطبه فدکیه است :
من كتاب أبي بكر أحمد بن عبد
العزيز الجوهري في السقيفة وفدك - وأبو بكر الجوهري هذا عالم محدث كثير الادب ثقة
ورع أثنى عليه المحدثون ورووا عنه مصنفاته وغير مصنفاته -. ثم قال:
قال أبو
بكر: حدثني محمد بن زكريا، عن جعفر بن محمد بن عمارة، عن أبيه، عن الحسن بن صالح
قال: حدثني ابن خالات من بني هاشم عن زينب بنت علي بن أبي طالب عليه السلام.
قال: وقال جعفر بن محمد بن عمارة: حدثني ابي، عن جعفر بن محمد ابن علي بن
الحسين، عن أبيه. قال أبو بكر: وحدثني عثمان بن عمران العجيفي، عن نائل بن نجيح، عن
عمرو بن شمر، عن جابر الجعفي، عن أبي جعفر محمد بن علي عليه السلام. قال أبو
بكر: وحدثني أحمد بن محمد بن زيد ، عن عبد الله بن محمد بن سليمان، عن أبيه، عن
عبد الله بن الحسن. قالوا جميعا: لما بلغ فاطمة عليها السلام إجماع أبي بكر على
منعها فدك، لاثت خمارها (
واشتملت بجلبابها
)
وأقبلت في لمة من حفدتها ونساء قومها تطأ ذيولها ،
ما تخرم مشيتها مشية رسول الله صلى الله عليه وآله حتى دخلت على أبي بكر - وقد حشد
الناس من المهاجرين والانصار - فضربت بينهم وبينها ريطة بيضاء،
حضرت زهرا (س) هنگام خروج از منزل مقنعه را محكم بر سر بستند و جلباب و چادر را، به گونه اي كه تمام بدن آن حضرت را مي پوشاند و گوشه هاي آن به زمين مي رسيد که زیر پای حضرتش میرفت (از بلندی یا از بیماری که اولی مناسبتر است) به تن كردند و به همراه گروهي از نزديكان و زنان قوم خود به سوي مسجد حركت نمودند.
حتی :
در آخرين روزهاى عمر پر بركتش ضمن وصيّتى به اسماء فرمود: من بسيار زشت و زننده مى دانم كه جنازه زنان را پس از مرگ با انداختن پارچه اى روى بدنش تشييع مى كنند.
و افرادى اندام و حجم بدن او را مشاهده كرده و براى ديگران تعريف مى نمايند.
مرا بر تخت و برانکاردى كه اطرافش پوشيده نيست و مانع مشاهده ديگران نباشد قرار مده بلكه مرا با پوشش كامل تشييع كن - ، خداوند تو را از آتش جهنّم مستور و محفوظ نمايد.
ودرباره حضرت زینب سلام الله علیها :
أَمِنَ العَدلِ یابنَ الطُّلَقاءِ تَخدیِرُکَ حَرائِرَکَ و إمائَکَ وَ سَوقُکَ بَناةِ رسولِ الله سَبایا قَد هَتَکتَ سُتُورَهُنَّ وَ أَبدَیتَ وُجوهَهُنَّ. بحار الانوار، ج45، ص 157»، آیا این از عدالت است ای پسر آزاد شدهها؟ که همسرانت را و کنیزات را پشت پرده ببری که نامحرم نبیند؟ در حالی که دخترهای پیغمبر را در شهرها گردش بدهی؟ پرده حشمت آنها را هتک کنی؟ چهرههای اینها را آشکار کنی که مردهای اجنبی ببینند؟
نظرت چیه؟