اعتراف تلخ

مــ ـــن
به جـــای خالــــی ِ بعضـــی ها
بیشتـــر از خودشــــان عــ ــادت کــرده ام
اعتــــراف ِ تلخـ ـــی ست
امــا مــــن اعتـــــ ــــــراف می کنـم
گرچــه تلخـــی ِ ایـن اعتــــراف سخــ ــت اسـت
اعتــــراف می کنــم که امـــروز
از نبــــودن ِ خیلـــی ها خوشحـــــالم
و از حـــذف بعضـــی ها از زندگـــی ام خوشحـــال تــَر
مـــ ــن
عـــادت کــرده ام به جــای خالـــی ها در زندگـــی ام
عــــادت کــرده ام
به نبـــــــــودنشان
به رفتنشــــــان
به زخــــــم هایشان
امـــا ...
ایـن تنهــایی ها ....
وای از ایـن تنهــایی ها که چنـــدگاهی ست خستـــ ـــــ ـــ ــــــ ـــــ ـــــ ـــه ام کــرده است
قلبـــم دَرد می کنـــد
سـَرَم گیــج مـــــــی رود
نبضـــم کـُنـد مـــی زنـد
انگــار که دیگــر هیـــچ اتفــــاقی حالـــم را خـــوب نمی کنــد
حبـــس کــرده ام خـود را در اتــــاقی که
از دَر و دیـــــــوارش صـــدای ِغــم به گــوش می رســَد
گـــوشه گیــر شـــده ام
و از آدم هــــا فـــ ـــــراری ...
حــس ِ بیمـــاری را دارم که هــَر چـه تقـــلا می کنــد بـرای خلاصــی
مــَرگ به سُراغـــَش نمی آیــد
دلــ ــم گرفتـــــــــه اسـت
از ایـن آدم هـــا
که هــَر روز سنگــی تـَر و بــی رحــم تـَر می شونــد
و روحـــت را می خـــَـــــراشند
از آدم هـــایی که با حــرف هایشان
خنجـــر می کشنـــد بـَر قلبــت
و با خـــون َ ش قهقهـــه می کِشَنــد بَر روی لبهـــایشان
بـرای دلبَــــری دیگـــری
از آدم هـــایی که
با نگـــاه های ِ ســـَردشان
آتــش مهربــانی را در دلــ ــت خامـــوش می کننــد
از آدم هـــایی که
پـــای دَرد و دل هـــایت می نشیننــد و
آن گــاه تمـــــــام حـــرف هایت را
انگشتــــری می کننــد بـَر دستـــانشان
و مــُدام آن را به رُخ َ ت می کشَنـــد
از آدم هـــایی که
تمـــــامت را می بــَرَنـد
حِســـت را
نـــازت را
طـــرز لبــاس پـــوشیدنت را
عـَلایقـــــــــــــــت را
رفتـــارت را
مهربـــانی هایت را
حتــی عشقـــــــــت را ...
به خیالشـــان که ایــن ها گرفتنــی ست
نمی داننــــد
مثــل تـــ ــــو تنهــا یکــی ست
هر چقـــدر هـم که تقــلا کننــد و ظاهـــرشان را شبیـــه ت کننــد
احســـاس ها و نــازها و رفتــارها و مهربــانی ها
ذاتــی ست
دلـــ ــم گرفتـــه است
از دنیـــایی که هـَر روز خـــــاکستری تـَر می شـَود
کــاش کسـی بـود که
پــای ِ حــــرف هایم می نشســت
مــن خستــــه ام از ایـن زندگــی مجـــازی
از این دَرد و دل هـــای مجــازی
از ایـن همـــراهی های مجـــازی
از ایـن گریـــه های مجــازی
از ایـن آغــــــــــــــوش های مجــازی
دلـ ـم می خواهــَد بازگـــردم به گذشتــه
به روزهــــــایی که بــوی خاطـــراتش
هنـــوز لای آلبـــوم های ِ قدیمــی ام هسـت
روزهــایی که آدم هــــــای قصــه ی ِ مــــ ــن
هنـــوز بی مهـــری ها را
نیــش زدن هــا را
شکستــن ها را
ســَرد بــودن ها را
یـــاد نگرفتــه بودنــد
ببــار بــاران
ببــار بـَر مـــن و تنهـــایی هایم
ببــار بـَر مــن و خستگــــــی هایم
بِشـــوی غبــار ِ خــــاکستری ِ دلــم را
تــازه کـن روح ِ خستـــــــه ام را
نفــس بـده به لحظــــه هایم
ببــار که بــارش ِ قطـــره هایت
در دل ِ تابستـــان
تــَب ِ مــــُردادی ام را پاییــن بیـــاورد
ببــار تا زیــر قطـــره هایت اشـــک هایم پنهـــان بمـــاند
بــارش َت که تمـــام شــد
نقــاب خنـــده را بــَر مـی دارم
و بــَر صــورت رنگ پـــریده ام می زنــم
بــاید همـــه چیــز عــ ــادی به نظــر برســَد
هیـــس... چیــزی نگــو ...
ایـن حــرف ها بیــن مـــن و تـــو و دَر و دیـــوارهای ِ ایـن اتـاق بمـــــــــــــــــــــــ ــــاند!
تـــ ــو بــارانی ...
زُلال و پاکـــــــــ و بخشنـــده
نمی دانــی انســـان بــودن چیســت !
که گـَر می دانستــی هیــچ گـاه نمی بـــاریدی پیــش چشـــم هایشان
انســان که باشــی بایـد خیلــی چیــزها را پنهـــــــــان کنـی
انســان که باشـی حــــــرف هایت تا ابــَد در دلــت می مـــاند
انسـان که باشـی زندگــی میــان آدم هــا سخـــت می گــُذرد
آن قـــدر سخــت که
عــ ــادت می کنـی به جــای خالیشـــان
حتــی به حــذف کردنشـــان از زندگیــت
و فرامـــوشیشان در یــاد و خاطــرَت
آنگــاه اعترافــــاتـَت را بلنــد بلنــد فریــــــــــــــاد می زنـی
و مـــی نویسـی ...
می نویســی تا یــاد قلبــت باشــد
شیرینــی ایـن اعتـراف ِ تلــخ
دلــــ ــم گرفتــــــه اسـت
دلــ ــم عجیــــب گرفتـــه است بــاران
ببــار بـَر مـن و تنهـــایی هایم

مرسییییی