قلب جغد پیر شکست

[سوگل1]

جغدي روي كنگره هاي قديمي دنيا نشسته بود.زندگي را تماشا ميكرد.رفتن و ردپاي آن را.و آدمهايي را مي ديد كه به سنگ و ستون، به در و ديوار دل مي بندند.


جغد اما مي دانست كه سنگ ها ترك مي خورند، ستون ها فرو مي ريزند، درها مي شكنند و ديوارها خراب مي شوند.

او بارها و بارها تاجهاي شكسته، غرورهاي تكه پاره شده را لابلاي خاكروبه هاي كاخ دنيا ديده بود.
او هميشه آوازهايي درباره دنيا و ناپايداري اش مي خواند و فكر مي كرد شايد پرده هاي ضخيم دل آدمها، با اين آواز كمي بلرزد.


روزي كبوتري از آن حوالي رد مي شد، آواز جغد را كه شنيد، گفت: بهتر است سكوت كني و آواز نخواني.
آدمها آوازت را دوست ندارند.
غمگين شان مي كني.
دوستت ندارند.
مي گويند بديمني و بدشگون و جز خبر بد، چيزي نداري. قلب جغد پير شكست و ديگر آواز نخواند.
سكوت او آسمان را افسرده كرد.
آن وقت خدا به جغد گفت: آوازخوان كنگره هاي خاكي من! پس چرا ديگر آواز نمي خواني؟ دل آسمانم گرفته است. جغد گفت: خدايا! آدمهايت مرا و آوازهايم را دوست ندارند. خدا گفت: آوازهاي تو بوي دل كندن مي دهد و آدمها عاشق دل بستن اند.
دل بستن به هر چيز كوچك و هر چيز بزرگ.
تو مرغ تماشا و انديشه اي! و آن كه مي بيند و مي انديشد، به هيچ چيز دل نمي بندد.
دل نبستن سخت ترين و قشنگ ترين كار دنياست.
اما تو بخوان و هميشه بخوان كه آواز تو حقيقت است و طعم حقيقت تلخ. جغد به خاطر خدا باز هم بر كنگره هاي دنيا مي خواند و آنكس كه مي فهمد، مي داند آواز او پيغام است

[Silverwolf]

جالب بود ممنون

[سوگل1]

جالب بود ممنون

[Silverwolf]

قطره عسلی بر زمین افتاد، مورچه ای کوچک آمد و از آن چشید و خواست که برود امّا مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود. پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید،باز عزم رفتن کرد اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هر چه بیشتر و بیشتر لذّت ببرد، مورجه در عسل غوطه ور شد و لذّت می برد اما افسوس که نتوانست از آن خارج شود پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود توانایی حرکت نداشت... در این حال ماند تا آنکه مرد ...
یکی از حکما می گوید :دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ !پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد نجات می یابد و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک می شود !!

[سوگل1]

قطره عسلی بر زمین افتاد، مورچه ای کوچک آمد و از آن چشید و خواست که برود امّا مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود. پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید،باز عزم رفتن کرد اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هر چه بیشتر و بیشتر لذّت ببرد، مورجه در عسل غوطه ور شد و لذّت می برد اما افسوس که نتوانست از آن خارج شود پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود توانایی حرکت نداشت... در این حال ماند تا آنکه مرد ...
یکی از حکما می گوید :دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ !پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد نجات می یابد و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک می شود !!

دقیقا همینه م

منم این حرف رو واقعا قبول دارم

خیلی میپذیرمش

ممنون از متن زیباتون