سلام
از نظر سنی که مشکلی نداره مخصوصا با توجه به اینکه خانم هستید و خیلی مسوولیتها به گردنتون نیست و تقریبا دغدغه ای جز درس ندارید
یه جورایی همسن هستیم من خودمم دیرتر شروع کردم ۳۰ سالگی که تازه شروع راهه منم تازه میخوام برم دنبال علاقم حالا نه صرفا کنکور و آکادمیک ولی حالا فهمیدم اصلا دنبال چی باید میرفتم
یکی از آشناها پزشکی دانشگاه تهران میخوند ولی علاقه نداشت بعد که تموم کرد تو همین ۳۰ سالگی دوباره کنکور داد رفت ریاضی محض شریف چون علاقش بود
یکی از اقوام هم فوق لیسانس از یکی از دانشگاههای معتبر داشت تو ۳۵ سالگی دوباره کنکور داده بود پزشکی خونده بود
خودمم موقعی که تو ۲۵ سالگی میخواستم دوباره درس بخونم و فک میکردم دیر شده تو کلای کنکور با یه آقایی آشنا شدم که ۳۲ سالش بود فوق لیسانس برق داشت و کار داشت و ... ولی
میگفت از بچگی عشق دندونپزشکی داشته و هر کار میکنه نمیتونه فراموش کنه و با وجود کار و گرفتاری دوباره میومد با ۱۸ ساله ها کلاس کنکور تا دندونپزشکی قبول بشه
یه خانمی هم تو همین فروم بود که ۵۰ -۶۰ سالشون بود و داشتن ارشد میخوندن تازه دنبال استادی دانشگاه هم بودن
خواهر خودمم بعد ازدواج با دو تا بچه تو ۲۸ سالگی دوباره شروع کرد درس خوندن تازه معدل الف هم میشد و مدرکش رو گرفت و تمومم شد
دیگه خیلی مثال زدم فک کنم
و خیلی از موارد اینچنینی که فارغ از شعار دور و ور خودم دیدم
ولی یه نکته چون خودم تجربش کردم بهتون بگم جدای از همه این امید دادن ها و .... از نظر روحی باید قوی باشین و امید و علاقه و انگیزه زیادی داشته باشین این انگیزه زیاد تا زمانی که شما شروع
نکردین هست و وقتی رفتین تو گود عقب نکشین تا به ثمر برسه. مثلا وقتی میرین کلاس کنکور یا کنکورهای آزمایشی باید با بچه های متولد حدودا ۷۷ و ۷۸ سره یه کلاس بشینین و این از نظر روانی
خیلیاذیتتون میکنه و یا برای کنکور جدای از درسهای تخصصی که بهش علاقه دارین باید دروسی رو بخونین مثله دین و زندگی و عربی و .... که خوندنش واسه ماها اذیت کنندست
در کل امیدوارم موفق باشید و حتما پزشکی قبول بشید