ترشحات هورمونی پیش از ازدواج سبب هیجان و عشق و احساس می شود و پس از ازدواج این ترشحات و هیجانات ناشی از آن کاهش می یابد و احساسات رنگ دیگری به خود می گیرد و از شکل عاشقانه عاطفی به گونه عاقلانه محبت بدل می شود.همه ما در پیرامون خود خانواده هایی را داریم که در ماه ها و سال های نخست پیوند زناشویی بسیار پر عطوفت و گرم و پر حرارت با همسرانشان بوده اند و لحظه ای از هم جدا نمی شدند؛ اما پس از چندی روابط رفته رفته رو به سردی گذاشته و شده اند ضرب المثل معروف بزرگتر ها که " تب تند زود فرو می نشیند " اما اشکال کار کجا بوده است؟ در گرمی ها و مهربانی ها یا در ناتوانی از پاسداری این مهربانی ها در شیب تند ناملایمات و فراز و نشیب های زندگی؟!
در زندگی مشترک لیف باشید؛ نه کیسه!
بی گمان بخش قابل تاملی از کاهش احساسات همسران، به کم شدن هیجانات روزهای نخستین آشنایی باز می گردد. پریسا عزیزی، روانشناس و مشاور خانواده می گوید: ترشحات هورمونی پیش از ازدواج سبب هیجان و عشق و احساس می شود و پس از ازدواج این ترشحات و هیجانات ناشی از آن کاهش می یابد و احساسات رنگ دیگری به خود می گیرد و از شکل عاشقانه عاطفی به گونه عاقلانه محبت بدل می شود.
بخش دیگری از کم شدن عواطف نیز به مشکلات و فشارهای اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی خانواده از جمله رفتارهای نادرست یا ناپخته دیگران باز می گردد؛ اما تنها این نیست؛ چرا که بسیارند کسانی که پایه رفاهی زندگی شان پایین تر است. سایر مشکلات را هم دارند؛ اما روابط خانوادگی صمیمی تر و پر احساس تر و عمیق تری دارند.
این گروه معمولا کسانی هستند که نقاط ضعف طرف مقابل را به رخ او نمی کشند؛ و عیب ها را دامن نمی زنند و همسر خود را با صفات خوب و بدش همان گونه که هست،می پذیرند.
روشن است که همه ما تفاوت هایی با یکدیگر داریم . گاهی این تفاوت ها از دید دیگران خوشایند و گاهی نا خوشایند است؛ اما آنچه اهمیت دارد، چگونگی نگریستن ما به این تفاوت ها است؛ پیامبربزرگ اسلام می فرمایند: هُنَّ لِباسٌ لَکُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَّ؛ همسران شما، لباس شما هستند؛ و شما لباس آنها » یعنی آن که همسران می بایست مانند لباس محرم روح و جسم و کاستی های یکدیگر باشند و آن را چون یک راز سر به مهر میان خود و همسرشان حفظ کنند و با هیچ غیری در میان نگذارند.
و اگر ما نتوانیم با این دیگر گونه بودن ها کنار بیاییم و مانند کیسه حمام چرک و پلشتی یکدیگر را به رخ هم بکشیم، به مشکل خواهیم خورد؛ و چنانچه بتوانیم آن ها را بپذیریم، نقاط ضعف را بزرگ نمی کنیم و از کاه کوه نمی سازیم و پیامد های منفی این موضوع هم دامانمان را نمی گیرد.
از سرزنش گری و کنترل گری بپرهیزید
شاید بسیاری از ما ندانیم که در علم روانشناسی، سرزنش گری و کنترل گری از علائم هشداردهنده است. به گونه ای که مشاوران همواره نسبت به ازدواج با کسانی که دارای این دو صفت هستند، هشدار می دهند. شاید یک شخص سرزنش گر متوجه نباشد که چگونه با سرزنش ها و ملامت های مکررش اعتماد به نفس شخص مقابل را می گیرد و به تدریج از او یک انسان مردد می سازد و دیوارهای کدورت و فاصله ناشی از این همه ملامت را هر چه بلند تر می کند؛ حال آن که این همسر سال ها نکوهش شده ، چندی دیگر قرار است پدر یا مادر فرزندان ما باشد و این نبود اعتماد به نفس والدین در تربیت فرزندان بی گمان تاثیرات ناخوشایندی خواهد گذاشت.
کنترل گری ها و بکن نکن های مداوم و مانع شدن های بی توجیه هم ، درجای خود به هر رابطه و پیوندی آسیب رسان است و سبب فراری شدن و فاصله گرفتن طرف روبرو از ما خواهد شد. در حدیثی قدسی چنین آمده است: الانسان حریص ما منع : انسان حریص است نسبت به آنچه که منع می شود.
پس چه بهتر که صمیمیت و مهربانی بی دریغ را جایگزین صفات سرزنش گری و کنترل گری کنیم و تلاش کنیم که ساده ؛ اما تاثیرگذار باشیم تا بدین ترتیب فاصله معنوی خود را با عزیزانمان کاهش دهیم.
هرگز یکدیگر را با بی مهری تنبیه نکنید
در زندگی مشترکتان هرگز از مهربانی های عمیق در حق یکدیگر و از محبت های کلامی فاصله نگیرید؛ حتی به قصد تنبیه ؛ چرا که این رفتارهای جسته و گریخته رفته رفته و موریانه وار در پی تکرار به عادت بدل می شود و بر جای نیکویی هایتان می نشیند ؛ و آن گاه به خود می آیید که در یک حرکت میلی متری و لاک پشتی به شکل درد آوری پیوندهای عاطفی شما و همسرتان سست شده و دیگر حرفی برای گفتن و احساسی برای ابراز کردن بر جای نمانده است.
در زندگی مشترک وسعت روح داشته باشید و خشت اول را باورکنید
هر اندازه می توانید در زندگی مشترک بزرگوار و با گذشت باشید و خشت اول را باور کنید. گام هایی که ما برمی داریم؛ نیکی هایی که می کنیم و گذشت های سنجیده ای که انجام می دهیم، جز جزء روابط ما را شکل می دهد. همه ما اگر بخواهیم، این توانایی را داریم که با کردارهای بزرگ منشانه خود، روح بزرگ و بخشاینده داشتن را به اطرافیانمان بیاموزیم. ممکن نیست که ما پیوسته به شریک زندگی مان خوبی کنیم و بدی ببینیم؛ مگر آن که در ابتدایی ترین روابط اجتماعی نا آموخته و ضعیف باشیم.
و سخن آخر آن که قاب شیشه ای ساعت شنی احساسات در زندگی مشترک، به تلنگری ترک برمی دارد و پس از آن در حکم چینی بند زده ای می شود که شن هایش شتابان فرو خواهد ریخت و پیوند های عاطفی مان را بی هیچ دلیل قابل عرضی سست خواهد کرد و جز تاثر از عمر برباد رفته و روابط خدشه دار شده چیزی برجای نخواهد ماند و تنها می توان گفت: آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت...
نگارنده:مینا نبئی
نظرت چیه؟