سلام دوستان
من این تاپیک رو وقتی مینویسم که فهمیدم واقعا خدا خیلی تنهاست تو جمع ما آدما..
میدونین چطور به این نتیجه رسیدم؟؟؟
وقتی تاپیک های این سایت رو میخونم چیزای خیلی جالبی رو دیدم
بعضیا چیزایی از خدا میخوان که همین چیزا خیلیای دیگه چون دارنش ناشکری میکنن که چرا دارن..
بعضیا از سرد بودن همسرشون ناراحتن بعضیا از شوخ بودن و گرم بودنش
بعضیا از اینکه خونواده ی شلوغی هستن ناراضین بعضیا میگن کاش تنها نبودن و خواهر و برادرای زیادی داشتن
بعضیا از اینکه خودشون بودن و کسی کمکشون نکرد گلایه میکنن بعضیای دیگه از اینکه چرا پدر و مادر رهاشون نمیکنن تا روی پای خودشون وایسن
بعضیا ازدواج کردن و ناراضین خیلیای دیگه تو حسرت ازدواجن
و خلاصه خیلی چیزای دیگه...
این جمله ناخودآگاه به ذهنم رسید که..
قربونت برم خدا چقدر غریبی رو زمین..
بچها بهتر نیس قدر داشته هامون رو بدونیم و بابت نداشته هامون انقدر گلایه نکنیم پیش خدا؟؟؟
هرکسی یه دردی داره که درمونش پیش خداست
اونی که درد داده خودش هم یادش هست که درمان بده
بجای این همه شکایت و ناراحتی شکر گذار باشیم و برای همه دیگه دعا کنیم
اگه دوس دارین و موافقین هر شب راس ساعت 9 برای همدیگه دعا کنیم تا مشکلاتمون حل بشه و به آرزوهامون برسیم..
موفق باشید.