ما انسانها هیچگاه به رفتار خودمان توجه میکنیم ؟ به ارتباطمان با خدا و جایگاه خدا در زندگیمان فکر میکنیم؟
به دور و اطرافمان که خوب نگاه میکنیم میبینیم همه موجودات خواسته یا ناخواسته بسمت یک نیروی توانا که حاجات و نیازهایشان را برطرف نماید و از درد و رنج نجاتشان دهد و از گرافتاریها رهائیشان بخشد توجه دارند و استدعا میکنند که نیازهایشان را برطرف نماید .
این حالت را بیشتر از هر کس در خودمان تجربه کرده ایم ، حتی زمانی که دستهایمان برای دعا بسمت آسمان بلند نیست از اعماق وجودمان رو بسوی توانای بی همتائی داریم که به ما توجه و کمک کند .گاهی این مشکلات و دردها بشکلی عمیقتر ما را متوجه این موضوع میکند که نعمتهائی که به ماداده شده بخشش و عطا بوده نه حق مسلم ما .یک دندان درد ساده کار ما را میتواند به مستاصل شدن بکشاند و یا یک ترس و هراس ناگاه باعث میشود بشدت احساس احتیاج به پروردگار و محافظت او داشته باشیم و همینطور تمام نیازهای دیگر ما یکدفعه ما را متوجه شدت نیاز ما میکند و احتیاج ما به بی نیازی مطلق را برای ما یادآور میشود.
کسی بدنبال مسکن است دیگری بدنبال روزی و دیگری بدنبال همسر و ازدواج و دیگری برای دفع بیماری و بلا و . . . و چه جالب است وقتی انسان به زندگی خود توجه میکند میبیند تمام خواسته هایش در بهترین زمان به او عطا شده که اگر در زمان خود نبود چقدر وضعیت بد میشد .
همیشه ما خواسته هائی از خداوند داریم و وقتی واقعاً این خواستن یک خواستن واقعی و عمیق باشد خداوند به ما عطا میکند و چه بد است که با وجود اینکه همه این عطایا از طرف خداوند متعال است باز توجه ما به خواسته هایمان بیشتر از توجه به خداوند باشد .
ای کاش انسان میدانست کسی که گنجینه کلیه عطایا در دست اوست خود از هر گنجینه ای با ارزشتر ،از هر محبوبی زیباتر ،از هر آسایشی شادیبخشتر ،از هر رهائی آرامشبخشتر ، از هر خواسته ای خواستنی تر و از هر کمالی کاملتر است .و در آنصورت شکرگزار خداوند میشد و فقط یک نعمت برای او کافی بود که خداوند متعال پروردگار و خالق و ولی اوست و در پس این قدردانی به داده ها و نداده های خداوند راضی میشد و برای هر کوچک و بزرگی به خداوند مطمئن و متوکل میشد.
خدایا شکر مخصوص توست بعدد تمام ذرات عالم و بمدت عمر خلقت تمام مخلوقات و به پیمانه عرش و زمین و آسمان دنیا و آخرت بدانگونه که تو شایسته حمد و ستایش هستی
خدایا تسبیح و تقدیس شایسته ذات توست آنگونه که تو خود را تسبیح و تقدیس نمائی و آنگونه که تو اهل آنی بعدد تمام ذرات عالم و مخلوقات تو و بمدت عمر تمام مخلوقات تو و به پیمانه عرش و زمین و آسمان دنیا و آخرت چنانکه تو بپسندی و راضی شوی
خدایا تو خود شکرگزاریت را به ما بیاموز
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط من خاص
