«دوستت دارم» را باید به جا خرجش کرد. باید در گفتنش خسیس بود. گفتنش جا دارد، زمان دارد، موقعیت دارد.
اگر قرار باشد هرجا و به هرکس دوستت دارم را بگویی ارزش‌اش را از دست می‌دهد. خسته‌ات می‌کند.
چیزی نمی‌گذرد که به خودت می‌آیی و می‌بینی همه ترکت کرده‌اند و تنها شده‌ای.
حتا اگر واقعن عاشق باشی دیگر قدر عشقت را نخواهند دانست. می‌خواهم بگویم ظرفیت آدم‌ها محدود است.
زیادی که محبت ببینند خودشان را گم می‌کنند. به همسرتان بگویید دوستش دارید، ولی فقط سالی یکبار.
آن هم شب تولدش. باقی سال دوست داشتن‌تان را با رفتار نشان دهید. مطمئن باشید کسی که نتواند
خواستن‌تان را از روی اعمال ببیند، از درک عمقِ گفته‌ی شما نیز عاجز خواهدبود.
پ.ن:آدمی که با دوستت دارم گفتن دل کسی را به دست می‌آورد کار خاصی نکرده است.
آن هم در میان این همه فریاد تنهاییِ پیچیده در جامعه. اما امان از کسی که با چشم و دل و رفتار و آغوشش دوست داشتنش را «عمل می‌کند».
امان از عشق ‌های ساکت. امان.