فرم شدیدتر از علائم جمعی شناخته شده به عنوان سندروم پیش از قاعدگی (pms)
اختلال ملال پیش از قاعدگی (pmdd) حدود 3 تا 8 درصد از زنان در سن بارداری
تاثیر گذار است و با در نظر گرفتن یک وضیعت مزمن پزشکی مستلزم توجه و
درمان است.
اگر چه علت دقیق pmdd شناخته شده نیست، اما چند نظریه در این خصوص مطرح
شده است. بنابر یک نظریه گفته شده، زنانی که pmdd را تجربه می‌کنند ممکن
است واکنش‌های غیر طبیعی به تغییرات طبیعی هورمونی‌شان که در یک چرخه اتفاق
می‌افتد داشته باشند. این شاید شامل نوسان سطح استروژن و پروژسترون باشد
که به طور معمول در قاعدگی رخ می‌دهد و سبب کمبود سروتونین ( ماده‌ای است
که به طور طبیعی در مغز و روده‌ها یافت می‌شود که برای تنگی عروق یا انقباض
عروق و رگ‌ها عمل می‌کند) می‌شود.
عوامل خطر برای pmdd چیست؟
در حالی که اختلال ملال ممکن است در هر زنی پیشرفت کند، برخی عوامل می‌تواند گروهی از زنان را بیشتر تهدید کند.
زنان با سابقه اختلالات خلقی شخصی یا خانوادگی؛ افسردگی پس از زایمان یا افسردگی
بیشتر در معرض خطر هستند. در صورتی که هر کدام از این مشکلات در خود یا
خانواده‌تان وجود داشته است؛ برای جلوگیری از اختلال ملال (pmdd) بهتر است
به یک مشاور مراجعه کنید.
نشانه‌های اختلال ملال پیش از قاعدگی چیست؟
نشانه‌های اولیه که سبب تشخیص pmdd از اختلالات خلقی دیگر (مانند افسردگی)
می‌شود هم زمانی حالت‌های ناخوشایند با شروع دوران پریود است؛ این علائم
در هفته قبل از عادت ماهیانه آغاز می‌شوند و در عرض چند روز پس از شروع
قاعدگی از بین می‌روند. این حالت‌های کسل کننده انجام وظایف روزانه زندگی
شخص را مختل می‌کند. نشانه‌های pmdd آنقدر شدید است که زنان در عملکرد خانه
یا محل کار و روابط فردی و خانوادگی دچار اختلال می‌شوند. منظور از اختلال
عملکرد، کاهش توانایی‌های و تعامل‌های زن در مقایسه با زمان‌های دیگر ماه
است.
برخی دیگر از عوامل شایع اختلال ملال پیش از قاعدگی به شرح زیر هستند با این حال هر فرد ممکن است علائم گوناگونی را تجربه کند.
علائم روانی : تحریک پذیری، عصبانیت، عدم کنترل، خشم، بی‌خوابی، مشکل در
تمرکز، بی‌حالی، افسردگی، خستگی شدید، اضطراب، سردرگمی، فراموشی، پارانویا،
احساساتی، تمایل به گریه کردن، دمدمی مزاج، اختلال در خواب.
احتباس مایعات: ورم (در ناحیه مچ پا، دست و پا)، افزایش وزن مداوم، کم ادراری، احساس تنگی سینه و درد.
مشکلات تنفسی: آلرژی، عفونت.
مشکلات بینایی: اختلالات بینایی، ورم ملتحمه.
اختلالات دستگاه گوارش: انقباض شکمی، نفخ، یبوست، استفراغ، سنگینی لگن یا احساس فشار بر لگن، درد پشت.
مشکلات پوستی: آکنه، درماتیت عصبی (التهاب پوست همراه خارش)، تشدید دیگر اختلالات پوستی مانند زخم های سرد.
مسائل عصبی و عروقی: سردرد، سرگیجه، سنکوپ (غش کردن)، بی‌حسی، سوزن سوزن
شده، حساسیت بالای بازوها یا پاها، کبودی سطحی، تپش قلب، اسپاسم های
عضلانی.
سایر علائم مانند درد در دوره ماهیانه، ناهماهنگی عضلات، کاهش میل جنسی،
تغییرات اشتها، میل شدید به غذا یا گرفتگی است. نشانه‌های دیگر اختلال ملال
ممکن است با دیگر مشکلات پزشکی مانند تیروئید، افسردگی یا اختلال اضطراب
نیز باشد. بهتر است برای آگاهی بیشتر در صورت دارا بودن هر کدام از این
علائم نزد پزشک مراجعه و با او مشورت کنید.
چگونه pmdd تشخیص داده می شود؟
گذشته از سابقه کامل پزشکی فرد و معاینه فیزیکی و بررسی لگن، روش‌های
تشخیص اختلال ملال به طور واضح، محدود است. برای اطمینان از وضعیت سلامتی
خود؛ بهتر است با مراجعه به پزشکان متخصص یک ارزیابی روانی شوید تا با
استفاده از روش تشخیص افتراقی (برای رد کردن سایر شرایط احتمالی) به صورت
کامل و دقیق بررسی شوید. ممکن است مشاور از شما بخواهد یک دفترچه یادداشت
تهیه کنید و در طول چند ماه وضعیت و نشانه‌های خود را با توجه به زمان، شدت
و طول مدت علائم یادداشت کنید. به طور کلی برای تشخیص اختلال ملال پیش از
قاعدگی این علائم بررسی می‌شود: افسردگی و حالت دمدمی بودن، خشم و تحریک
پذیری، مشکل در تمرکز، عدم علاقه و لذت نبردن از فعالیت‌ها، نوسان خلق،
افزایش اشتها، بی‌خوابی یا خواب زیاد، احساس ضعف یا عدم کنترل خود و دیگر
علائم فیزیکی.
درمان اختلال ملال پیش از قاعدگی
درمان‌های مخصوص اختلال پیش از قاعدگی pms با بررسی نکات دیگری در افراد،
برای pmdd هم به کار می‌رود. مسائلی مانند سن، سلامت عمومی و سابقه پزشکی،
میزان پیشرفت علائم، نشانه‌های فعلی، میزان تحمل شما برای استفاده از
داروها و روش‌های خاص درمانی، عقیده و نظر شما در نوع درمان و در نهایت
انتظارات شخص از بهبود وضعیت؛ در درمان اختلال ملال به صورت جدی بررسی
می‌شوند.
Pmdd یک بیماری مزمن جدی است که نیاز به درمان دارد. بسیاری از روش‌های
درمانی ممکن است کمک به کاهش یا بهبود شدت علائم این بیماری کنند: تغییرات
در رژیم غذایی (برای افزایش پروتئین و کربوهیدرات و کاهش نمک، کافئین، شکر و
منع مصرف الکل)؛ ورزش منظم؛ مدیریت استرس و اضطراب؛ مصرف مکمل‌های ویتامین
( مانند ویتامین b6 ، کلسیم و منیزیم)؛ داروهای ضد التهاب؛ داروهای مهار
کننده باز جذب سروتونین (ssri)؛ داروهای ضد بارداری خوراکی (مهار کننده های
وضعیت تخمک گذاری).
در برخی زنان، علائم در طول زمان شدت پیدا می‌کند و تا آخرین پریود و زمان
یائسگی‌شان ادامه پیدا می‌کند؛ به همین خاطر زن‌ها ممکن است نیاز به درمان
برای مدت طولانی داشته باشد و برای تعیین میزان دوز دارو نیاز به
ارزیابی‌های مداوم پزشکی داشته باشید.
شازده کوچولو گُفت 
نظرت چیه؟