ویرجینیا ولف یه جمله درباره کار خونه داره که هیچ شکی تو درست بودنش نمی‌شه کرد. این زن نویسنده می‌گه کار خونه وقتی تو خلوت و تنهاییه تبدیل به کار غم‌انگیزی میشه.
وقتی با چند نفر تو خونه زندگی می‌کنید و تنهایی خونه رو تمیز می‌کنید، احساس بدی بهتون دست می‌ده.
حتی اگه دیگران مسئولیت‌های دیگه‌ای داشته باشن، کارای مربوط به محل زندگی‌تون رو باید به شکل برابر تقسیم کنید که نه به کسی فشار بیاد و نه کسی از انجام کارای خونه احساس ناراحتی بکنه.
تو خیلی از خونه‌ها کار خونه به شکل سنتی وظیفه مادر یا زن خونه است. مثل خیلی از سنت‌ها که با گذشت زمان کاربری خودشون رو از دست دادن، این شیوه زندگی هم دیگه الان جوابگو نیست و دلیلی برای ادامه‌ش نمی‌شه پیدا کرد.
اگه تو خونه پدری‌تون زندگی می‌کنید، این روزا بیشتر از همیشه به مادرتون کمک کنیدو اگه مستقل از خانواده هستید، با هر روشی که می‌تونید مشارکت دیگران رو برای کارای خونه جلب کنید. به همسر و بچه‌ها یا همخونه‌تون مسئولیت‌های روشنی بدید. اشکالی نداره اگه مثلا همخونه‌تون خوب جارو نمیکشه. بذارید کارش رو بکنه و کار درست رو یادش بدید.
کار خونه می‌تونه به جای اینکه کار غم‌انگیزی باشه، یه تفریح روزانه و یه کار گروهی و مشارکتی باشه. هیچکس کار خونه رو از شکم مادرش یاد نگرفته! “مشارکت” رو قانون قاطع کار خونه بکنید و چه برای خونه تک*نی و چه تو روزای دیگه سال به این قانون پایبند بمونید و ترویج‌ش بدید.
نظرت چیه؟
اینجوری میشه که نیروی تو بازواش دوبرابر میشه 
