داستان رشد پیش از تولد با لقاح شروع می شود. تغییرات گسترده ای که در مدت 38 هفته حاملگی صورت می گیرند معمولا به سه مرحله تقسیم می شوند: دوره ی تخمک بارور، دوره ی رویانی و دوره ی جنینی.
دوره ی تخمک بارور
دوره ی تخمک بارور (زیگوت) تقریبا 2 هفته، از بارور سازی تا توده ی ریزی از سلول ها که از لوله ی رحم خارج شده و خود را به جداره رحم می چسباند، به طول می انجامد. اولین تکثیر سلولی تخمک بارور طولانی است و تا حدود 30 ساعت بعد از لقاح به انجام نمی رسد. به تدریج، سلول های تازه ای با سرعت بیشتر اضافه می شوند. در روز چهارم، 60 تا 70 سلول وجود دارند که گوی توخالی و پر از مایعی به نام بلاستوسیت را تشکیل می دهند. سلول هایی که در درون وجود دارند و دیسک رویانی نامیده می شوند، به ارگانیزم جدید تبدبل خواهد شد؛ حلقه بیرونی سلول ها، به نام تروفوبلاست، پوشش محافظ و غذا تامین خواهد کرد.
لانه گزینی. بین هفت تا نه روز بعد از بارورسازی، لانه گزینی روی می دهد: بلاستوسیت که خون مغذی مادر آن را احاطه کرده است با جدیت تمام شروع به رشد می کند. در ابتدا، تروفوبلاست (لایه بیرونی محافظ) سریعتر تکثیر می شود و غشایی به نام آمنیون را تشکیل می دهد که ارگانیزم در حال رشد را در مایع آمنیوتیک محصور می کند. این مایع دمای محیط پیش از تولد را ثابت نگه می دارد و مانند بالشتکی در برابر هر گونه ضربه ی ناشی از حرکات زن عمل می کند. کیسه ی زرده (yolk sac) به وجود می آید و تا زمانی که کبد، طحال و مغز استخوان به قدر کافی رشد کنند که وظیفه ی آن را بر عهده بگیرند، سلول های خون را تولید می کنند (مور و پرسود، 2003).
وقایع این 2 هفته ی اول ظریف و نامطمئن هستند، به طوری که 30 درصد تخمک های بارور از این دوره جان سالم به در نمی برند. در برخی موارد، اسپرم و تخمک به طور مناسبی به هم نمی پیوندند. در موارد دیگر، تکثیر سلولی هرگز شروع نمی شود. طبیعت با جلوگیری از لانه گزینی در این موارد، فورا اغلب نابهنجاری های پیش از تولد را از بین می برد (سالدر، 2003).
جفت و بندناف. در پایان هفته دوم، سلول های تروفوبلاست، غشای محافظ دیگری را تشکیل می دهند که کوریون نام دارد و آمنیون را احاطه می کند. از کوریون، پرزهای مویی ریز یا رگ های خونی شروع به نمایان شدن می کنند. هنگامی که این پرزها به دیواره رحم می چسبند، اندام خاصی به نام جفت شروع به رشد می کند. جفت با نزدیک کردن خون رویان و مادر به هم، امکان رسیدن غذا و اکسیژن به ارگانیزم و دفع فضولات را فراهم می آورد. غشایی تشکیل می شود که به این مواد اجازه می دهد مبادله شوند اما مانع از آن می شود که خون مادر و رویان مستقیما ترکیب شوند.
ادامه مطلب در گفتاره