نوشته اصلی توسط
lonely girl
سلام .
من 21 سالمه.
دوران مدرسه رو با موفقیت تموم کردم.و بعدشم دانشگاه .امسال لیسانسم رو گرفتم.حتی یه ترمم مشروط نشدم .کلاس نقاشی رفتم 2سال.بعدشم گواهینامه گرفتم و رانندگیم کردم. به کره علاقه دارم .تا حدودی زبانشونو یادگرفتم.البته هنوزم مشغولم.چندماهه که تکواندو هم ثبت نام کردم دوتا کمربند گرفتم و دارم ادامه میدم.ولی بازم مادرم منو با بقیه مقایسه میکنه.با افراد دیگه فامیل.خب من بیشتر از اونا استعداد دارم و زحمت کشیدم .من از لحاظ اخلاقی و رفتاریم کاره خلافی نکردم.ولی بازم بهم سرکوفت میزنن.مامانم هی میگه بجای نقاشی و باشگاه میرفتی ارایشگری یا خیاطی یاد میگرفتی.منم بحرفش گوش دادم کلاس خیاطیم میرم با اینکه دوس ندارم.ولی هنوزم همونجوری.خیلی اذیت میشم بعضیارو میبینم که حتی دیپلمم ندارن ولی خانواده هاشون انقد میبرنشون بالا اونوقت من.از اونورم بابام هی میگه چرا کمربند نمیگیری.حتما کارت خوب نیس.خب مگه به این راحتی هر ماه کمربند بدن.من واقعا از این وضع خسته شدم.تنها این موارد نیس.سره ازدواج و خواستگارم همینه.هی میگن همه دارن ازدواج میکنن اونوقت تو خواستگاراتو رد میکنی.خب وقتی خوب نیستن چرا قبول کنم که بعدا بدبخت بشم.من حتی دوست پسرم نداشتم ولی چندوقته دارم فکر میکنم که برم با یکی دوست بشم.خانوادم که با من اینجوری رفتار میکنن حداقل بدونم که یه کاره خلاف دارم میکنم.اینجوری خیالم راحت میشه.واقعا زندگی برام سخت شده.نمیدونم دیگه چه کاری باید بکنم که انقد تو سرم نکوبن و بقیرو باهام مقایسه نکنن. کاره هرشبم غصه خوردن و گریه کردن شدنه.راهنماییم کنین