سلام و وقت بخیر، در حال حاضر که دارم این مطلب رو مینویسم به شدت مستاصلم و درمانده ، اصلا نمیدونم چی درسته منتها برای اینکه راستش حتی توان صحبت کردم هم ندارم ، زنی ۲۵ ساله هستم که یک ساله ازدواج کردم ، پیش از ازدواج سه سال درارتباط بودیم من و همسرم و مادران ما مطلع بودن علت طول کشیدن رابطمون عدم توان همسرم برای شروع زندگی بود و اصلا اینطور نبود که ما بخوایم دوستی رو تجربه کنیم،اون سه سال به شدت سخت گذشت بارها بحث و ناراحتی سر عوامل مختلف و بخصوص دوری و درماندگی نبود کار ،خداروشکر همسرم کار پیداکرد و تونستیم ازدواج کنیم البته بدون مراسم چون من نخواستم تکلیفی روی دوشش ایجاد کنم و خسته تر بشه ، از نظر مسکن هم طبقه بالای منزل پدریم ساکن شدیم تااوایل زندگی فشار بیشتر نیاد چون حقوق همسرم کفاف تامین مخارج سنگین تهیه منزل رونمیداد درخصوص این مسایل میشه گفت مشکلی نبود هرچند گاهی زمینه ساز کم روحیه شدن همسرم میشه بخصوص عدم رضایتش از شغلش، درسته که غر نمیزنه اما توی روحیه ش گاهی مشخصه،مشکلات ما رفتارهاییه که همسرم کوچیک میدونه و من بزرگ ، و مناسفانه چندبار خانوادش که میفهمیدن ازش دفاع میکردن ،خودمم همیشه احساس کمبود اعتماد به نفس میکنم،میدونم صحبتام کمی شلوغه و شاید نشه مشاوره درستی به من بدین،اما درحال حاضر غالب مشکل من اینه که همیشه نگرانم،شوهرمو خیلی دوست دارم به شدت دیوانه وار و فکر جدایی دیوونم میکنه هیچوقتم نتونستیم باوجود دعواهای پر غر وسروصدامون یک روز تمام قهر باشیم چون اونم خیلی احساساتی و مهربونه،اما چون یکی دومورد عدم صداقت ازش دیدم ازونموقه بهش بدبین شدم،خیلی بدبینیمو تحت کنترل قراردادم اما بازم‌گاهی غالب میشه من به شدت به دروغ حساسم برای همین ازونموقه حتی راست هم که میگه شک میکنم،همیشه نگرانم کسی رو ببینه ، ازش خوشش بیاد ،به نگاهش حساسم،یکبار قبل از ازدواج حین یکی از جرو بحث هامون وقتی منم خیلی باحرفام ازارش دادم اونم با مقایسه اندامم با دختر عموش سعی کرد تحقیرم کنه من هنوزم نمیتونم فراموش کنم هیچ اعتماد به نفسی ندارم همیشه نیازمند توجه و حمایتشم،خیلی دوسم داره همیشه پیشمه دراکثر فرصت هاش ،منو تفریحمونو به همه ترحیح میده خودم میدونم دوسم داره ،اما واقعا نمیدونم من حساسم یا کارای اونم استباهه،مثلا گاهی توی جمع داداشام که نوجونن و معمولا با شوهرم فوتبال بازی میکنن ضایعم‌میکنه ،مثلا اهنگی که دوس داره رو گذاشتم اما اون برگشت گفت که دیوونمون کردی یه اهنگ برات فرستادما،خیلی بهم برخورد،یا بک روز که توی ایستگاه منتظر اومدن خودشو برادرم بودم و ایستگاه پراز ادم بود با برادرم هماهنگ کرد که شوخی کنن و وقتی میرم سمتشون منو نادیده بگیرن و بگذرن برن،جلوی مردم خیلی سنگ روی یخ شم که رفتم سمتشون اما اونارد شدن و رفتن و منم دنبالشون،مردم چی فک میکردن؟من دیوونم؟مزاحمم؟من موقع ناراحتی نمیتونم خودمو کنترل کنم بدجور بحث میکنم اما بعد زود اروم‌و پشیمون میشم خیلی خستم میشه بگید من چکار کنم؟ جونم به جونش بسته ست، خیلی همو دوس داریم هرچند من گاهی شک میکنم کاراش فیلم نباشه به خودم و اینکه دوست داشتنی باشم شک دارم،هرچند دردوران تجرد خواستگاران متعددی داشتم و باموقعیت خوب اما همیشه به خاطر اضافه وزنم کمبود اعتماد به نفس داشتم و دارم ،خودمو باور ندارم،ایا میشه ازین جرو بحثا خلاص بشیم و روزای قشنگمونو که خیلی وفتا پراز عشقه یهو خراب نکنیم؟یا باید به فکر گذشتن از مردی باشم که همه ی وجودمه؟اونم وقتی قضیه جدایی پیش میاد وحتی میگه دیگه تموم گاهی گریه ش میگیره،اون دوران سختی داشته باپدرش هم مشکل داشته دوس ندارم ازارش بدم ،من حساسم؟یااونم اشتباه داره؟درضمن همسرم دوسال ازمن کوچکترن،البته قبل از ازدواج چندبارمشاوره رفتیم که گفتن مشکلی نیس چون بلوغ فکریشون رشدیافته بود و تناسب داشتیم،البته توی اون مشاوره ها هم مشاورین کفتن که من مشکل عدم اعتماد به نفس دارم .کمک لطفا .درضمن ما یک ساله عقد کردیم اما تنها پنج ماهه ازین یک سال که اومدیم سر خونه زندگیمون قبلش دوران عقدمون بود چون عروسی نداشتیم تاریخ عقدمونو قید کردم با تشکر
نظرت چیه؟