علاقه به دوست

[amirho3in]

سلام من پسری 18 ساله هستم و یکی از دوستای دوران بچگی ام رو خیلی بهش علاقه دارم و خیلی سال باهاش ارتباط نداشتم پارسال تونستم توی یکی از شبکه های اجتماعی پیداش کنم
و دوباره باهاش صحبت کنم و گرم بگیرم اما متاسفانه دوبار شوخی های منو منظور گرفته و بلاکم کرده بود در هر صورت ازش عذرخواهی کردم .. حدود سه ماه پیش بهش پیام دادم و عذرخواهی کردم
من نمیخواستم بهش فعلا از علاقه بهش بگم تا کامل باهاش صمیمی بشم اما توی پیام عذر خواهی من نوشته بودم که "برام مهمی" اونم حساس شد و پرسید دوستم داری و منم مجبور شدم و گفتم اره
ناراحت شد یه جورایی و من رو بلاک کرد ... بعد از این چند ماه احساس کردم که پروفایل و اکانت های منو چک و گاهی بلاک و انبلاک میکنه .. همچنین خیلی در تلاشم که از طریق یکی از دوستاش یک جا قرار بزاره و من هم برم اما اون این رو هم قبول نمیکنه و من نمیدونم که حتی اون دوستم داره یا نه بعد حرف من ...

ممنون میشم کمکم کنید heart

[farokh]

اساس و پایه دوستی ها در سن نوجوانی و جوانی که با جذبه و شور زیادی همراه است، غالبا بر مبنای عواطف و احساسات شکل می گیرد و نه بر اساس منطق و عقل. مقدمه این دوستی ممکن است جاذبیت یک فرد از نظر ظاهری یا شخصیتی یا پاره ای از صفات اخلاقی باشد که او را برای فرد دیگر دوست داشتنی می سازد که توانسته در روح و روان او تأثیر عمیقی بگذارد و خلأ عاطفی اش را به وسیله آن پر کند. ماهیت این دوستی گرچه در ابتدا دوستانه، پاک و بی شائبه است، ولی امکان آلوده شدن آن به مسایل دیگر وجود دارد. زمانی که این علاقه به اوج خود می رسد، آنها را دچار سرگردانی می کند که اکنون چه باید بکنند. این سرگردانی ممکن است با بعضی آثار مخرب دیگری همراه شود. همچنین یکی از نیازهای اساسی انسان از بدو تولد تا پایان عمر نیاز به محبت ورزیدن به دیگران و مورد محبت دیگران واقع شده است. این نیاز روانی انسان در طی مراحل مختلف رشد و عمر انسان شکل های مختلف پیدا می کند و در هر دوره ای و زمانی به گونه ای متناسب با آن زمان باید تأمین و ارضا شود. در دوره نوزادی، از طریق والدین و به خصوص مادر، در دوران کودکی بوسیله خانواده و دوستان هم بازی و در دوره نوجوانی و جوانی از طریق گروه همسالان به این نیاز پاسخ داده می شود. روانشناسان معتقدند احساس تعلق و وابستگی به دیگران از اساسی ترین نیازهای فردی است و بر رشد روانی جسمی و اجتماعی فرد تأثیر می گذارد. در واقع دوستان برای فرد تکیه گاهی هستند که به او احساس امنیت می دهند. همسالان حکم درمانگران قابل اعتماد و سرمشقهای رفتاری را برای یکدیگر دارند. این کنشهای متقابل با دوستان باعث می شود که آنها احساسات و عقاید یکدیگر را هر چه بیشتر درک کنند و در برابر آن حساس باشند. (ر.ک ماسن و دیگران، رشد و شخصیت کودک، ص 506)


مرحله اجرائی، مرحله ای است که جوان می خواهد بهترین و ارزشمند ترین چیزی که دارد به دوست صمیمی خود هدیه کند و این یکی از ویژگی های مهم این مرحله است که اریکسون یکی از روانشناسان غرب، آن را مرحله صمیمت نام گذاری کرده است. جوان تمام هم و غم اش و فکر و اندیشه اش ، دوستی است که برای او ارزش و اهمیت قائل است به همین جهت است که روابط دوستانه اش بسیار زیاد است. بنابراین چنین حالتی در این دوران چندان غیرطبیعی نیست. لازم به ذکر است جوانانی که از روحیه عاطفی بیشتری برخوردارند و اجتماعی تر و خونگرم هستند تحت تأثیر احساسات و عواطف دیگران بیشتر واقع می شوند. علاقه و وابستگى به دوستان تا وقتى که موجب اخلال در برنامه زندگى و کارى انسان، مزاحمت با حقوق والدین، مشغولیت ذهن و ضعف اراده و عدم اعتماد به نفس و ضعف ایمان نگردد اشکالى ندارد، بلکه اگر در راستاى اصلاح و قوّت بخشیدن به این امور باشد بسیار خوب و مفید خواهد بود، البته بهترین سیاست در این مسائل، میانه‏روى است و زیاده‏روى و افراط در آن موجب به وجود آمدن مشکلات ذکر شده خواهد گشت، در نتیجه اگر بخواهید در این مسأله در حد اعتدال رفتار نمایید درباره مشکلات آن فکر کنید و سعى کنید خود را قانع کنید که افراط در این زمینه به ضرر روح و سلامت روان شما است. علاوه بر این که افراط در این گونه دوستى‏ها گاهى اثر عکس مى‏گذارد و روابط دوست با انسان به جاى گرمى به سردى مى‏گراید. زیرا افراط شما موجب به وجود آمدن توقع زیادتان مى‏گردد و ممکن است او نتواند در حدّ توقّعتان شما را راضى نماید.

لازم به ذکر است اگر شما در این سن در صدد یافتن شریک زندگی اش برآیید و این نیرو و ارزش روانی را با همسر خویش مصرف کنید برای شما بسیار لذت بخش و ثمربخش خواهد بود و چه خوب است در صورت فراهم بودن امکانات و شرائط آن، به چنین کاری اقدام نمایید. دوستى‏ها بر چند نوع است:

1- دوستى به خاطر خدا همانند علاقه به اولیاى دین و برادران ایمانى که منشاء آن منش دینى فرد و اعتقادات اوست نه انگیزه‏هاى دیگر.

2- دوستى به جهت مال و جمال ویا کشش‏هاى غریزى دیگر. نوع اول؛ این دوستى‏ها عبادت و از بهترین اعمال است . چنان‏چه در احادیث منقول از اهل بیت(ع) آمده است:« هل الدین الا الحب »؛ آیا دین جز محبت چیز دیگرى است؟. نوع دوم؛ این دوستى‏ها چنانچه موجب سد راه خدا گردد و احیانا آدمى را به انحراف بکشاند خطرناک ترین دام شیطان است که باید از آن پرهیز نمود و تنها آن را معبرى براى درک جلال و جمال خداوند قرارداد.
ممکن است گلى زیبا انسان را فریفته و مجذوب خویش کند ولى عاقل کسى است که در وراى زیبایى گل‏جمال خالق گل راببیند و از این حجاب عبور کرده تا ملکوت را مشاهده نماید. باید توجه نمود که ما با مراتبى از دوست‏داشتن روبرو هستیم، مراتبى که هر یک، از جایگاه ویژه و حد و مرز مخصوص خود برخوردار است‏ موارد دلبستگى و علاقمندى ما فراوان است براى مثال ما به پروردگار عالم عشق مى‏ورزیم؛ فرستادگان و اولیاء او را دوست داریم و به مؤمنین، خانواده، فامیل، دوستان و برخى اشیاء و دارائى‏هاى خود علاقمندیم؛ ولى هرگز به تمامى اینها به طور یکسان محبت نمى‏ورزیم. هر کس و هر چیزى درجه خاصى از محبت قلبى ما را به خود اختصاص مى‏دهد و ما موظّفیم که دوست‏داشتن خویش را به تناسب میان آنها تقسیم نمائیم. قرآن کریم قوى‏ترین و شدیدترین محبّت مؤمنان را مختصّ ذات بارى‏تعالى معرفى مى‏کند و مى‏فرماید: «و الّذین امنوا اشدّ حُبّاً لله».سوره بقره، آیه 165
پس از خداى متعال، اولیاء الهى، مؤمنین، دوستان، خانواده و فامیل از درجات بعدى محبت برخوردارند. علاقه به دوستان در صورتى که در حد اعتدال و توازان باشد و مزاحم دلبستگى‏هاى والاتر انسان نگردد، پسندیده است، ولى چنانچه باعث غفلت از یاد خداوند و یا ضعف دلبستگى به حق تعالى‏ و اولیاء او گردد، پسندیده و مقبول نیست.
دلبستگى افراطى به دوستان ممکن است مشکلات فراوانى به همراه داشته باشد از قبیل اخلال در برنامه زندگى، وابستگى و عدم اعتماد به نفس، مشغولیت ذهنى، ضعف ایمان و اراده، مزاحمت با حقوق والدین، افت تحصیلى، تقلید نابجا، کاهش قدرت مقاومت در مقابل گناه و مانند آن. راهکار اصولى و عقلانى در این‏گونه مسائل، رعایت اعتدال و میانه‏روى است؛ زیرا زیاده‏روى در همه حال به ضرر انسان است و آثار و پیامدهاى ناخوشایندى را به دنبال خواهد داشت. به تجربه ثابت شده است که دوستى‏هاى معتدل پاینده‏تر از دوستى‏هاى افراطى است و نیز زیاده‏روى در روابط دوستانه باعث سردى روابط و جدایى زودهنگام دوستان مى‏شود. امیر بیان حضرت على (ع) در خصوص حفظ اعتدال در دوستى‏ها فرموده است: «دوستت را باندازه دوست بدار، شاید روزى دشمن تو گردد» (اَحبِبْ حبیبکَ هوناً ما، عَسى‏ اَن یکو.ن بَغیضِکَ یَوماً ما) نهج‏البلاغه، حکمت 268

[panatel]

سلام داداچ
اقا بیخیالش شو تو کیسش نیستی داش